Πάνω από όλα η οικογένεια!

Οικογένεια. Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μας. Μοιάζει με πικρή σοκολάτα. Σε γλυκαίνει και σε πικραίνει ταυτόχρονα, αλλά κάνει καλό στην καρδιά μας.
Πολυμελής ή ολιγομελής, μητριαρχική ή πατριαρχική, μονογονεϊκή, η οικογένεια και δη η ελληνική οικογένεια είναι πάντα δίπλα στα παιδιά της.
Αρχικά η μητέρα, πρόσωπο ιερό. Παρομοιάζεται με την Παναγία. Είναι δίπλα σε όλα τα βήματα του παιδιού της. Του δίνει πνοή. Ζει γι’ αυτό και μόνο. Από τη στιγμή που έρχεται στη ζωή όλα τα άλλα για τη μητέρα είναι δεύτερα. Καριέρα, έρωτας, συγγενείς, κυρίως ο εαυτός της. Πότε υποταγμένη στις βουλές του πατέρα και ποτέ κυρίαρχος της οικογένειας. Έχουν χύσει πολύ μελάνι για τη σκιαγράφηση της μητρικής φιγούρας, λογοτέχνες και ποιητές και ψυχολόγοι (βλέπε Φρόυντ) και δημοσιογράφοι και στιχουργοί. Όσο για τους ζωγράφους έχουν χρωματίσει με τα πιο ζωηρά χρώματα καμβάδες για τη μητέρα… Η μητέρα είναι η άγκυρα της οικογένειας, είχε πει ο Σοφοκλής!
Συγκρατεί ενωμένα όλα τα πρόσωπα γύρω της.Πατέρας… Είναι ο άνθρωπος που μας γεννά, για τους γνωρίζοντες βιολογία και γενετική. Ναι, είναι σημαντική η προσφορά του. Συμβάλλει τα μέγιστα κι ας μην το έχουμε αντιληφθεί. Από αρχαιοτάτων χρόνων φρόντιζε να εξασφαλίσει την τροφή για την οικογένεια με το κυνήγι και ακόμη έχει αυτόν το ρόλο, του κυνηγού (με την καλή έννοια πάντα!). Ταξίδευε, πολεμούσε, ανακάλυπτε… όλα για χάρη της οικογένειας και κυρίως της παγκόσμιας οικογένειας. Ήταν αυτός που αποφάσιζε για την τύχη των μελών της. Ακόμη και για την τύχη του ίδιου του πλανήτη (global family). Μεταγενέστερα, ο ρόλος του μειώνεται, είναι που άρχισαν να έχουν δικαιώματα οι απανταχού Λυσιστράτες.Αδέλφια; Προέρχονται από την ίδια κοιλιά –απλοϊκά- είναι οι πρώτοι μας φίλοι. Παιχνίδια, τσακωμοί, ανταγωνισμός, ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Αναντικατάστατοι συνοδοιπόροι της ζωής μας. Σύντροφοι στη χαρά και τη λύπη και το παιχνίδι της ζωής. Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν αδέλφια!Όλα τα παραπάνω πρόσωπα πλέκουν το υφαντό της ζωής μας μαζί με τις μοίρες. Σαν τους 3σωματοφύλακες, μόνο που εμείς μπορεί να είμαστε λιγότεροι ή περισσότεροι… Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Αυτό καλείται οικογένεια. Δεν αφήνουμε κανένα να μας τη θίξει. Σαν ύαινες δε διστάζουμε να πολεμήσουμε για κάθε μέλος της ξεχωριστά. Ακόμη και αν πρόκειται για τους χειρότερους εγκληματίες. Πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα της τιμής της οικογένειας, από τις δικές μας βεντέτες σε Κρήτη και Μάνη μέχρι και τη σισιλιάνικη μαφία…Η υπερηφάνεια δεν ταπεινώνεται και η υπερηφάνεια μοιάζει με την οικογένεια. Γι’ αυτό οι αξίες που παίρνουμε από το σπίτι, μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή. Γινόμαστε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των δικών μας προσώπων. Άρα γι’ αυτό δε φταίνε μόνο τα γονίδια, αλλά και τα «γον(είς)- ίδια».
Σε σχέση με άλλα πρότυπα οικογενειών, η ελληνική οικογένεια διαφέρει κατά πολύ. Μην μου πείτε ότι δεν εντυπωσιάζονται οι ξένοι με το δέσιμο που υπάρχει. Μαλώνουν και μετά τα βρίσκουν. Θα ακούσεις να απαντούν στη διαπίστωση: «Μα καλά εσύ δεν είχες τσακωθεί με τον αδελφό σου για εκείνο το χωράφι;». Η απάντηση στερεότυπη: «Το αίμα νερό δε γίνεται και αν γίνει δεν πίνετε…»
Όσο μεγάλα κι αν είναι τα παιδιά για την Ελληνίδα μητέρα είναι ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ μωρά που θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα. Δεν τα εγκαταλείπει. Δύσκολα απογαλακτίζονται. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά κι όμως παραμένουν δίπλα στη μαμά και τον μπαμπά τους… Η ενηλικίωση θα αργήσει πολύ.
Αυτό περνά από γενιά σε γενιά και μεταδίδεται σαν νόσημα με το DNA. Προσβάλλει και το τελευταίο μας οικογενειακό κύτταρο. Γι αυτό δίνουν και παίρνουν σχόλια του τύπου: «Είσαι ίδια ο πατέρας σου», «Αμ, πήρες το ξεροκέφαλο της μάνας σου!». «Κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα», όπως λέει και o πάνσοφος λαός μας.
Ποιος μπορεί, λοιπόν, να αμφισβητήσει ότι η οικογένεια είναι πάνω από όλα για καθέναν ξεχωριστά από εμάς. Είναι η Αγία οικογένεια! Σκοτώνουμε για χάρη της