Η χορεύτρια με τις ρόδες

«Μαμά εγώ γιατί δεν μπορώ να χορέψω;». Με ρώτησε η μικρή μου πριγκίπισσα καθώς έβλεπε τις μπαλαρίνες να νικούν το φαινόμενο της βαρύτητας. Εκείνη τη στιγμή τα καυτά δάκρυα μου πλημμύριζαν τα μάτια μου, ή μάλλον τον κόσμο της, αλλά δεν έπρεπε να δείξω στο μωράκι μου ότι είναι διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους. Είναι ίση με τους άλλους.
Την σήκωνα στα χέρια μου και της έκανα στροφές στον αέρα. «Εσύ χορεύεις όπως οι άγγελοι δεν πατάς στην γη. Σε μερικούς ανθρώπους ο Θεός δίνει πόδια και σε αυτούς που αγαπά πολύ τους δίνει φτερά. Σαν εσένα, άγγελέ μου.» με αυτά τα λόγια την έκανα να γελά, να κουνάει ρυθμικά τα χεράκια της και να αναφωνεί «Μανούλα, όταν μεγαλώσω θα γίνω χορεύτρια… Θα χορεύω στον ουρανό για σένα».
Αλήθεια, πώς θα μπορούσα να εξηγήσω σε ένα μικρό πλασματάκι που μέσα από τα μάτια μου γνώριζε τον κόσμο ότι δεν θα μπορούσε να χορέψει σαν τις μπαλαρίνες… Πώς ο κόσμος αυτός ήταν πολύ σκληρός μαζί του; Πώς ο Θεός είχε γι’ αυτόν, τον μικρούλι άγγελο άλλα σχέδια;Έτσι μεγάλωνε ο άγγελός μου. Με τα φτερά κολλημένα στην πλάτη του και τα ποδαράκια τους καρφωμένα στο έδαφος. Μια χορεύτρια με ρόδες…Αυτές οι τεράστιες ρόδες που δεν έφτανα τα χεράκια της να τις κινήσει. Την κρατούσαν καθηλωμένη σε ένα καροτσάκι. Όταν ήμουν έγκυος σε αυτή αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε σαν αποτέλεσμα να μπορέσει το μωρό μου να περπατήσει ποτέ.Τι να πω σε ένα παιδάκι ότι δεν μπορεί να τρέξει, να χαρεί τη βροχή, μια βόλτα δίπλα στη λίμνη ή να κάνει τις σκανδαλιές του; Ήταν αναφαίρετο δικαίωμά του και κανείς δεν μπορούσε να του το στερήσει…Γι’ αυτό και η γοργόνα μου - έτσι την φωνάζαμε χαϊδευτικά και της είχαμε πει ότι οι γοργόνες δεν έχουν πόδια αλλά λέπια και αν καμία φορά τύχει ο θεός Ποσειδώνας και τους χαρίσει δεν μπορούν να τα κινήσουν, γιατί απλά έχουν συνηθίσει μόνο να κολυμπούν – δεν έχανε την ευκαιρία να κολυμπά, να γελά και να ονειρεύεται.Δεν θεωρούσε ότι είναι διαφορετική από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της. Αν η παιδική αθωότητα καμία φορά ξεστόμιζε την αλήθεια, δεν μπορούσε να το καταλάβει γιατί απλά δεν το έβλεπε. Μόνο η γοργόνα ρωτούσε με τα πράσινα ματάκια της γουρλωμένα, «Μα γιατί δεν μπορώ να παίξω κυνηγητό;» για να δώσει μόνη της την απάντηση, «Α… επειδή έχω σιδερένια ποδαράκια και θα τους νικήσω τους φοβητσιάρηδες!»Την άκουγα και ήθελα να λυθώ σε λυγμούς αλλά έπρεπε να γίνω σκληρή σαν την κοινωνία. Να μάθει να βλέπει τον εαυτό της ίσο με τους άλλους. Να μην νιώθει ανάπηρη και ανήμπορη, αλλά δυνατή.Δεν θα ξεχάσω σε ένα παιδικό πάρτι, όταν ο κλόουν ρώτησε όλα τα παιδάκι τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, εκείνη με περισσό καμάρι απάντησε «Χορεύτρια του μπαλέτου. Θα χορεύω τη «Λίμνη των Κύκνων» και όλοι θα με χειροκροτούν».Όλοι γέλασαν και το πιο άτακτο της παρέας με την παιδική αφέλεια που εντοπίζει την διαφορετικότητα και την κατακεραυνώνει, της είπε κοροϊδευτικά: «Αφού η μαμά μου είπε ότι είσαι ανάπηρη, δεν μπορείς να χορέψεις! Θα είσαι χορεύτρια με ρόδες;»Εγώ ήθελα να πεθάνω! Πώς μπορούσαν να πουν στο μωρό μου ότι επειδή ήταν ανάπηρο δεν θα μπορούσε να χορέψει; Τι σημαίνει αναπηρία, θάνατος; Μόνο οι νεκροί δεν ονειρεύονται. Χορεύτρια είχε πει ότι θέλει να γίνει, γιατί της στερούσαν το όνειρο;Τούτη η μέρα έμελλε να τη στιγματίσει… Αρνούνταν να κάνει το οτιδήποτε. Αρνούνταν να κολυμπήσει που τόσο της άρεσε και τσίριζε «Δεν θα γίνω χορεύτρια ποτέ. Είμαι ΑΝΑΠΗΡΗ… Γιατί μαμά εγώ είμαι ανάπηρη; Ήμουν κακό παιδί και ο Θεός με τιμώρησε;» Εδώ τι να απαντήσεις; Σιωπή.
Καθόταν μπροστά στον καθρέφτη με τις ώρες και χάζευε το είδωλό της. Ονειρευόταν ότι χόρευε με τα πόδια της και όχι τα φτερά της, Αυτά της τα είχαν κόψει!
Τα έβαζε με τον εαυτό της… Θύμωνε, έκλαιγε και κλεινόταν σε αυτόν. Προσπαθούσε με τις τεράστιες ρόδες, σαν παιδάκι που παιδεύεται πάνω σε ένα παλιό ποδήλατο για να κάνει ορθοπεταλιά, να φτάσει στο παράθυρο για να δει τη βροχή.
«Εγώ γιατί δεν μπορώ να βγω στη βροχή επειδή είμαι ανάπηρη;», έλεγε και σαν έβρισκε η ρόδα στο χαλί ένιωθε ανήμπορη! «Έλα, τεμπέλα, κουνήσου. Πώς θα γίνεις χορεύτρια αν τα παρατάς για ένα τόσο δα κομματάκι ύφασμα;»«Εγώ θα είμαι η χορεύτρια με τις ρόδες; Ψεύτρα…» ούρλιαζε με δάκρυα που δεν μπορούσα να στερέψω. «Μου είπες ότι είμαι άγγελος και έχω φτερά. Εγώ βλέπω μόνο ρόδες, σίδερα, πού είναι τα πούπουλα τότε; Πες μου…» Τώρα προσπαθούσε να κρυφτεί στον τσιμεντένιο της τάφο, το δωμάτιό της. Και θα προσπαθούσε για πολλά χρόνια.Όχι, το είχα αποφασίσει. Το δικό μου παιδί δεν θα ήταν ανάπηρο ούτε διαφορετικό, αλλά ΙΣΟ με όλα τα άλλα. Είτε είχε ποδαράκια, είτε ρόδες, είτε πρόσθετο μέλος, είτε καθόλου άκρα δεν θα ήταν ανάπηρο. Βαριά κουβέντα για ένα μωρό. Δεν θα του στερούσε κανείς τα όνειρά του! Όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα στη ζωή. Κανένας δεν είναι παιδί ενός κατώτερου θεού.Έτσι κι έγινε. Μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη που καθόταν και έβλεπε τον εαυτό της να χορεύει μικρή, εκεί μέσα είδε το θείο δώρο που της είχε δοθεί. Η πάπια μεταμορφώθηκε σε κύκνο… Η γοργόνα μου είχε να κολυμπήσει πολλές θάλασσες ακόμη! Ακόμη κι αν τα λέπια της ο φουρτουνιασμένος Ποσειδώνας της τα είχε αφαιρέσει και την είχε αφήσει με δυο ακούνητα πόδια.
Εξάλλου, η αναπηρία δεν είναι μειονέκτημα. Είναι πλεονέκτημα απέναντι στην ίδια τη ζωή… Ο άγγελος μου θα χόρευε με τα φτερά του μόνο για μένα μέσα στους ουρανούς. Θα γινόταν χορεύτρια… η χορεύτρια με τις ρόδες. Και θα τους μάγευε όλους.
Πηγη zougla