Η αβάσταχτη οικειότητα του γάμου...

Χαρακτήρισε το συζυγικό σεξ αιμομικτικό. Έσκασα στα γέλια. Το βρήκα φοβερά εμπνευσμένο. Και πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια μου όλοι οι εκπρόσωποι του είδους που γνωρίζω. Αυτοί που στόλισαν τους έρωτές τους με καινούργιες κουρτίνες, κατσαρόλες και χαλάκια μπάνιου. Που στο ντουλαπάκι του μπάνιου τους βασιλεύουν δύο οδοντόβουρτσες και δεν θυμίζουν σε τίποτα το άσμα της εφηβείας μας «πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσα μου, δωσ’ μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή». Πώς μπορεί μια ερωτευμένη γυναίκα που ποθεί έναν άντρα να έχει δική της οδοντόβουρτσα; Ένα γυναικείο κορμί βιώνει τον πόθο σαν πείνα, σαν φαγούρα, σαν πείνα και φαγούρα μαζί. Βλέπει το κορμί του εραστή της να γίνεται θείο, θέλει να το γευτεί, να το μυρίσει, να το φάει, το παίρνει μέσα της. Πώς μ’ αυτό το σώμα που έχεις λατρέψει, καταδέχεσαι να έχεις ξεχωριστή οδοντόβουρτσα;Όσο για τη μοναξιά… τη μισή, λέει σοφά το άσμα. Κι εγώ το καταλαβαίνω όπως θέλω και εννοώ «κράτα την υπόλοιπη για εσένα». Άσε τον έρωτα να αλλοιώσει τον κόσμο σου. Να τον κάνει ροζ, κόκκινο, μαύρο… ανάλογα. Τι κρίμα να περνά από πάνω σου το πιο δυνατό συναίσθημα κι εσύ να παραμένεις ίδιος. Αλλά μην παραδώσεις τα κλειδιά της πόλης. Η πόλη σού ανήκει. Είναι η προσωπικότητά σου, το παρελθόν σου, τα συναισθήματα, τα σωστά και τα λάθη σου. Εσύ. Δεν θα αλλάξεις, δεν γίνεται ν’ αλλάξεις. Μόνο να προσποιηθείς γίνεται, για να ’χεις μετά να λες «έκανα τα πάντα για εσένα» και να μην τελειώνεις ποτέ τη φράση (… και δεν κατάφερα να σε φέρω στα μέτρα μου!). Ούτε εσύ στα μέτρα του, ούτε αυτός στα δικά σου. Για να μη φτάσετε στις δύο οδοντόβουρτσες και στην… «αβάσταχτη οικειότητα του γάμου»! Όπου η ελαφρότητα του είναι, γίνεται βαριά κι ασήκωτη γιατί ντύνεται «κανονική». Όπου θα ’ναι αυτός σαν το αρχέγονο πρότυπό σου, τον πατέρα σου κι εσύ (τι τραγωδία), ίδια η μάνα σου. Όπου οι οργασμοί σου θα ’ναι πέντε μηνιαίως, προγραμματισμένοι μετά το φαγητό και θ’ ακολουθούνται από μακρά συζήτηση για το δάνειο του οικοπέδου! Δεν σου ’χω λύση. Και γιατί άλλωστε. Απλώς παρατηρώ και καταγραφώ εντυπώσεις. Σκέφτομαι, όμως, σοβαρά πως αν τα ζευγάρια ανησυχούσαν περισσότερο, με το να κρατήσουν παθιασμένο τον έρωτά τους απ’ την ανακαίνιση του σπιτιού, ίσως να μη χρειάζονταν την ανακαίνιση.