Η μοναξιά βλάπτει την υγεία όσο και το... κάπνισμα

Σύμφωνα με τον ερευνητή, η μοναξιά υποσκάπτει την υγεία και μπορεί να κάνει ίδια ζημιά με το κάπνισμα. Το αίσθημα κοινωνικής απόρριψης ή απομόνωσης αυξάνει την πίεση του αίματος, το επίπεδο του άγχους (η μοναξιά αυξάνει την ορμόνη του στρες κορτιζόλη), εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα και αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης Αλτσχάιμερ, κατάθλιψης και αϋπνίας. Από την άλλη, μειώνει το επίπεδο της θέλησης και επιμονής, επηρεάζοντας έτσι αρνητικά την ικανότητα κάποιου να ακολουθεί ένα υγιεινό στιλ ζωής.Η μοναξιά, κατά τον Cacioppo, μειώνει γενικά τον έλεγχο που ασκεί κάποιος στη ζωή του και αυτό επηρεάζει αρνητικά την υγεία του. Σύμφωνα με τον ερευνητή, η κοινωνικότητα έχει εξελικτικές ρίζες. Προκειμένου να επιβιώσουν στο απώτατο παρελθόν, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να αναπτύξουν δεσμούς μεταξύ τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στη συνέχεια, για να προοδεύσουν, χρειάστηκε να αναπτύξουν περαιτέρω το αίσθημα αλτρουισμού και συνεργασίας. Όπως ο φυσικός πόνος λειτουργεί ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς από τον πάσχοντα, έτσι και και η μοναξιά (κοινωνική απομόνωση), σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, αναπτύχθηκε εξελικτικά ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς, ώστε να αποκατασταθούν οι κοινωνικοί δεσμοί.
Ο Cacioppo, μαζί με τον καθηγητή ψυχολογίας και ψυχιατρικής Jean Decety, επίσης του πανεπιστημίου του Σικάγο, είναι από τους πρωτεργάτες μιας νέας προσέγγισης της ψυχολογίας, καθώς και της λεγόμενης "κοινωνικής νευροεπιστήμης". Όπως έγραψαν σε άρθρο τους στο περιοδικό "Perspectives on Psychological Science" (Προοπτικές της Ψυχολογικής Επιστήμης), με τον εύγλωττο τίτλο "Ποιοι είναι οι μηχανισμοί του εγκεφάλου στους οποίους βασίζονται οι ψυχολογικές διαδικασίες;", "η επιστήμη του 21ου αιώνα μπορεί και πρέπει να γίνει όχι μόνο η επιστήμη της φανερής συμπεριφοράς ή η επιστήμη του νου, αλλά επίσης η επιστήμη του εγκεφάλου".
Το νέο επιστημονικό ρεύμα, μελετώντας τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς και τα κυκλώματα των κυττάρων του εγκεφάλου (νευρώνων), προσπαθεί να βασίσει σε νευρωνικές βάσεις τις ψυχολογικές λειτουργίες, θεωρώντας ότι αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του έργου του Κάρολου Δαρβίνου, που θεωρούσε τον εγκέφαλο προϊόν της εξέλιξης και ότι η ψυχολογία συνεπώς πρέπει να έχει ως θεμέλιο τον εγκέφαλο.