Μήπως η ευτυχία είναι τελικά μεγάλη προσδοκία και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο; Μήπως το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» να βρίσκεται μόνο στα παραμύθια των παιδιών; Κι αν είναι μόνο εκεί, τότε γιατί λέμε τόσο χονδροειδή ψέματα στα παιδιά μας; Για να περιμένουν να μεγαλώσουν και να ζήσουν αυτήν την ευτυχία που υπόσχονται τα παραμύθια και τελικά να πληγώνονται κάθε μέρα συνειδητοποιώντας πως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μάθαμε και την καραμέλα «η ευτυχία είναι στιγμές» και την πιπιλάμε μπας και παρηγορηθούμε. Κι αν η ευτυχία είναι στιγμές, η υπόλοιπη ζωή μας τι είναι; Γιατί εμένα μου είναι πολύ δύσκολο πια να διακρίνω ευτυχισμένους ανθρώπους. Πιο πολύ βλέπω πληγωμένους ανθρώπους, απογοητευμένους ανθρώπους, θυμωμένους ανθρώπους, κακούς ανθρώπους, παρά ευτυχισμένους.Τι φταίει; Τίποτα δεν είναι στέρεο. Ούτε οι σχέσεις. Πόσοι άνθρωποι αλλάζουν ταίρι κάθε εβδομάδα ή κάθε βράδυ ή προτιμούν τη μοναξιά παρά μια σχέση που θα είναι μοναξιά με παρέα; Ούτε οι γάμοι. Πόσοι χωρίζουν και πόσα ζευγάρια προτιμούν να κάνουν παιδιά χωρίς γάμο μπας και ξορκίσουν έτσι το διαζύγιο, που κατά πενήντα τοις εκατό θα τους χτυπήσει την πόρτα; Η γενιά μας δεν πιστεύει στο γάμο. Και γιατί να πιστεύει; Τα προγνωστικά είναι τόσο απογοητευτικά. Άσε που έχουμε κι όλο αυτό το τσίρκο που συμβαίνει γύρω μας με τους μεσήλικες που ερωτεύονται αυτά τα κακόμοιρα πλάσματα από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Που κι αυτές μία αξιοπρεπή ζωή ψάχνουν. Έλα τώρα, δεν ερωτεύτηκε η εικοσάχρονη ξαφνικά το χούφταλο. Αλλά τι να κάνει κι αυτή όταν στη χώρα της οι γυναίκες πωλούνται για μια τσίχλα! Με το χούφταλο τουλάχιστον θα είναι κυρία. Και πιστεύει κι ο παππούς ότι το «μωρό» είναι ερωτευμένο μαζί του, γιατί την εποχή που έζησε αυτός και θυμάται, ήταν ίσως πιο αγνά τα πράγματα ή γιατί έχει ανάγκη να το πιστέψει σαν μια τελευταία επιβεβαίωση του ανδρισμού του πριν από τον τάφο. Και εξευτελίζουν έτσι τις πρώην γυναίκες τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τις ζωές που έζησαν μέχρι τότε. Πώς να πει το «για πάντα» ο τριαντάρης βλέποντας γύρω του όλο αυτό; Ή μήπως είναι σταθερή αξία η υγεία μας; Που κάθε μέρα για κάποιο καινούργιο σοβαρά άρρωστο, όλο και πιο νέο, ακούμε. Που δεν ξέρουμε πια τι τρώμε. Τι ακτινοβολίες τηγανίζουν σιγά-σιγά τον εγκέφαλό μας. Που φεύγουν οι άνθρωποί μας μέσα από την αγκαλιά μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.Θα μου πεις στην χώρα μας έχουμε άλλη μεγάλη αξία, έχουμε το χρήμα. Έλα που χάνουμε τον μπούσουλα τώρα με την παγκόσμια κρίση των τραπεζών. Και τι μένει; Η εκκλησία; Με τόσα σκάνδαλα… άσε πονάει πολύ το θέμα. Πάλι καλά που η εκκλησία και ο Θεός δεν είναι το ίδιο και το αυτό. Και έρχομαι στα τριάντα και κάτι να αναρωτηθώ ξανά όπως τότε στην εφηβεία μου: «Σε τι αξίες να πιστέψω; Ε;». Χρειάζεται αναδιοργάνωση το σύστημα αξιών μέσα μου. Καταρρέουν όλα γύρω μου κι εγώ είμαι εξάρτημα της μηχανής κι ολημερίς δουλεύω και δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. Ίσως γι’ αυτό…
Υ.Γ.Συγγνώμη αν σου μαύρισα την ψυχή. Είναι στιγμές όπως σήμερα, που οι σκέψεις είναι σκοτεινές κι αν σου ζητηθεί να γράψεις δεν μπορείς να πεις ψέματα. Το θετικό είναι ότι αύριο μπορεί να σκεφτείς τα πράγματα αλλιώς. Όχι ότι θα έχουν αλλάξει, αλλά θα βρεις τα θετικά… να δεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου