Προχτές αργά το βράδυ ο γιος μου ξαφνικά έβαλε τα κλάματα.Μετά από «επισταμένες» έρευνες και σκληρή προανακριτική διαδικασία έμαθα το λόγο.
Το «ξαφνικά» δεν ήταν και αναίτια.
Λίγο πριν είχε ρίξει μια βροντή που ακόμη κι εγώ ταράχτηκα.
Αυτό είναι! Το παιδί τρόμαξε. Φοβήθηκε με τον ήχο της βροντής είδε και τη λάμψη στον ουρανό ε, δεν ήθελε και πολύ. Πάρε τα κλάματα τα γοερά!
Τον αγκάλιασα και τον κράταγα τόσο σφιχτά που πόνεσαν τα χέρια μου. Εκείνος όμως με παρακαλούσε να μην τον αφήσω γιατί έτρεμε..Περίμενα να περάσει η μπόρα για να μπορέσω να του μιλήσω και να του εξηγήσω ότι δε πρέπει να φοβάται.Πραγματικά, λίγο αργότερα καθίσαμε αναπαυτικά στο καναπέ και του είπα για τις βροντές και τις αστραπές. Του εξήγησα για τα καιρικά φαινόμενα.Η αλήθεια είναι ότι δε πρέπει να ανησυχούμε με τις φοβίες των παιδιών. Είναι άλλωστε κάτι φυσιολογικό όσο κι αν εμείς σαν γονείς κατά καιρούς προβληματιζόμαστε. Πρέπει να τους εξηγούμε αυτό για το οποίο εκδηλώνουν φόβο σιγά σιγά και χωρίς να τα πιέσουμε. 
Σίγουρα δε θα πρέπει να τα κοροϊδέψουμε με τη πρώτη ευκαιρία, το αντίθετο, θα πρέπει να τους δείξουμε ότι τα καταλαβαίνουμε και τα συμπονούμε. Μη τα μαλώσετε αν τα δείτε να κλείνουν τα αυτιά τους. Οι παιδικοί φόβοι είναι εύκολο να ξεπεραστούν πολύ εύκολα με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμη μην παραλείψετε να του πείτε ότι αυτό που εκείνο φοβάται δεν αποτελεί ουσιαστικά κίνδυνο για τον ίδιο. Άλλωστε όλα τα παιδάκια τους ίδιους φόβους έχουν περίπου. Όταν τελικά καταφέρει και ξεπεράσει τις φοβίες του μη ξεχάσετε να το επιβραβεύσετε. Το δικό σας «μπράβο» είναι ότι καλύτερο μπορεί να ακούσει και να το ικανοποιήσει τόσο όσο δε φαντάζεστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου