Συμπεριφορά… «δασκάλων»!

Με πήρε τηλέφωνο ένας κύριος από τη Θεσσαλονίκη που έχει ένα παιδί 8 ετών.
Το παιδί είναι το μοναδικό που έχει επιζήσει μετά από εγχείρηση αφαίρεσης τεράστιου όγκου από το κεφάλι. Έχει πάνω από 80% αναπηρία και κυκλοφορεί με αναπηρικό καροτσάκι.
Το παιδί πηγαίνει σε κανονικό σχολείο και υπάρχει δασκάλα τμήματος ένταξης, που υποχρεούται βάσει νόμου να βοηθάει το παιδί σε όλες του τις δραστηριότητες. Ακόμα και να το πηγαίνει στην εκκλησία ή να το βοηθάει να ανοίξει το μπουκάλι με το νερό του.
Η διευθύντρια όμως του σχολείου έχει διαφορετική άποψη. Για την ακρίβεια, όταν ο πατέρας έκανε παράπονα ότι δεν υπάρχει η ανάλογη βοήθεια στο παιδί του, η κατά τα άλλα «δασκάλα» είπε: «Δε θα ασχολούμαστε συνεχώς με το παιδί σας».
Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι πρόκειται για τάχα μου δασκάλα και ας μου επιτραπεί η ειρωνεία. Αυτό που θα σχολιάσω είναι ότι η συγκεκριμένη κυρία τυγχάνει να είναι και μητέρα 2 παιδιών.
Δεν εύχομαι να τύχει σε κανένα γονιό τέτοιο γεγονός στο παιδί του, αλλά τελικά πού πήγε η ανθρωπιά ρε παιδιά; Τι στο καλό έχει αυτή η δασκάλα στη θέση της καρδιάς; Κάρβουνο μάλλον.
Μπορώ να γίνω και πιο σκληρή και να πω ότι καλά θα κάνει το κράτος, πριν διορίσει κάποια «κυρία» στη θέση της διευθύντριας, να ελέγξει αν είναι παιδαγωγός.
Η συγκεκριμένη λοιπόν, κύριοι «καρεκλοκένταυροι» δεν το έχει μέσα της. Πάει στο εξάωρό της λέει και πέντε μπούρδες δήθεν για διδασκαλία και μετά παίρνει το μισθό της και πάει σπιτάκι της. Έχει βλέπετε και δυο παιδιά να μεγαλώσει.
Αυτός ο πατέρας λοιπόν έχει 4 παιδιά και δουλεύει 17 ώρες για να τα βγάλει πέρα. Όταν του είπαν ότι το παιδί του έχει καρκίνο, δεν το έβαλε κάτω. Κατάφερε και στήριξε το παιδί του όσο καλύτερα μπορούσε. Δε θεωρεί ότι είναι άρρωστο πια και το στέλνει σε κανονικό σχολείο με το φόβο πάντα του χλευασμού και της ειρωνείας. Σε κάθε διάλειμμα, η μητέρα του παιδιού φεύγει από τη δουλειά και πηγαίνει στο παιδί της για να το βγάλει στο προαύλιο και να το βοηθήσει να φάει, γιατί η κυρία διευθύντρια δεν μπορεί να ασχολείται συνεχώς με το παιδί.
Και ξαναρωτάω εγώ η ανόητη που δεν έγινα δασκάλα γιατί δε μου άρεσαν τα πολλά διαβάσματα και η καρέκλα της έδρας: αυτή η γυναίκα πώς διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της; Τι ακριβώς τους μαθαίνει; Γράμματα; Να τα βράσω τα γράμματα και τα καλά τους. Μάθετε στα παιδιά να έχουν ψυχή, να έχουν καρδιά και στα δύσκολα να βοηθάνε όσους έχουν ανάγκη.
Και πόσα ακόμα τέτοια συμβαίνουν κι εμείς δε θα τα μάθουμε ποτέ…
Θα ήθελα πολύ να πω κι άλλα. Και χειρότερα. Αλλά ντρέπομαι. Και γι αυτήν και για μένα.
Γι αυτήν ντρέπομαι, γιατί δεν είναι άξια για δασκάλα. Και για μένα ντρέπομαι, γιατί το μόνο που μπορώ να κάνω για να διαμαρτυρηθώ, είναι να γράψω αυτό το κείμενο.
Κρίμα…
Υ.Γ. Πήρα τη δασκάλα και της τα είπα ένα χεράκι. Αυτή πήρε αμέσως μετά τους γονείς και είπε ότι από σήμερα κάνουμε μια νέα αρχή και θα σταθεί δίπλα στο παιδί για ό,τι χρειαστεί. Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε.
Πηγη zougla