Είναι όντως υπαρκτή η "ευτυχία του Σαββατοκύριακου";

Οι επιστήμονες απέδειξαν αυτό που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ήδη από την παιδική μας ηλικία: οι άνθρωποι γίνονται πραγματικά πιο χαρούμενοι, αλλά και υγιείς, από το απόγευμα της Παρασκευής έως το απόγευμα της Κυριακής. Ο λόγος φυσικά, το γεγονός πως δεν δουλεύουν αλλά έχουν όλη την ημέρα "δική τους". Βέβαια, αυτή η κοινωνική-ψυχολογική συμπεριφορά έχει και την αρνητική της όψη, όπως το πάρει κανείς...
Η έρευνα, η πρώτη του είδους της. που ανέλυσε πώς αλλάζει, από μέρα σε μέρα μέσα στην εβδομάδα, η διάθεση των ενηλίκων, ανδρών και γυναικών ηλικίας 18 έως 62 ετών (που εργάζονται τουλάχιστον 30 ώρες την εβδομάδα), έγινε υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Richard Ryan του Πανεπιστημίου του Rochester της Νέας Υόρκης και δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο Journal of Social and Clinical Psychology.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι κάθε επαγγέλματος, άσχετα με το πόσα χρήματα βγάζουν, πόσες ώρες δουλεύουν ή πόση μόρφωση έχουν, αισθάνονται καλύτερα το Σαββατοκύριακο. Επιπλέον, όχι μόνο έχουν καλύτερη ψυχική διάθεση και περισσότερη ενέργεια, αλλά νιώθουν λιγότερους πόνους και άλλα συμπτώματα, όπως δυσπεψία, αναπνευστικές δυσκολίες, αίσθημα κόπωσης κ.α. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η διαπίστωση αυτή ισχύει για τους πάντες: παντρεμένους, εργένηδες, διαζευγμένους και χήρους.
Σύμφωνα με την μελέτη, η ευεργετική αυτή επίδραση οφείλεται πρωτίστως στον μεγαλύτερο έλεγχο που νιώθει κανείς ότι έχει όσον αφορά στην αξιοποίηση του χρόνου του, στην ελευθερία που έχει κανείς να επιλέξει τις δραστηριότητες που θέλει και ταυτόχρονα να περάσει τον ελεύθερο χρόνο του με τα αγαπημένα του πρόσωπα (οικογένεια, φίλους κ.λπ.). Ακόμα, όπως ανακάλυψαν οι ερευνητές, οι άνθρωποι αισθάνονται πιο ικανοί μέσα στο Σαββατοκύριακο με ό,τι καταπιάνονται -ίσως επειδή αισθάνονται ότι κάνουν αυτό που τους αρέσει και έτσι δίνουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της προσοχής και γενικότερα του εαυτού τους σε αυτό με το οποίο ασχολούνται.
Όπως φάνηκε από την έρευνα, οι άνθρωποι, κατά τις καθημερινές (εργάσιμες) μέρες, νιώθουν χειρότερα, επειδή λιγοστεύει ο έλεγχος που ασκούν στην προσωπική ζωή τους, καθώς κάποιος άλλος (κυρίως ο εργοδότης) ή οι εξωτερικές περιστάσεις (π.χ. οι οικογενειακές υποχρεώσεις) ελέγχουν «έξωθεν» τις ατομικές επιλογές των ατόμων, ασκώντας σε αυτούς πιέσεις χρόνου, επιβάλλοντας ανεπιθύμητες συμπεριφορές (συνήθως στο εργασιακό περιβάλλον), καθιστώντας υποχρεωτική τη συναναστροφή με ανθρώπους με τους οποίους δεν υπάρχει στενός συναισθηματικός δεσμός κ.α.