Αριστερές περικοκλάδες

Στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται διαγωνισμός. Ποιος είναι το πιο βαρύ πεπόνι; Είναι αξιοθαύμαστο πώς σε ένα τόσο μικρό πολιτικό σχήμα συγκεντρώνονται τόσοι πολλοί εγωπαθείς. Κουβαλώντας τα εύσημα του πρότερου βίου, επιδεικνύοντας σημάδια από βασανισμούς και φυλακίσεις, αντιμετωπίζουν την Αριστερά σαν ένα μεγάλο Ρlaymobil. Παίζουν. Ισως να νιώθουν ότι πλησιάζει το τέλος και προσπαθούν να πουν την τελευταία λέξη. Οχι στο προσωπικό τους αφήγημα αλλά στην ιστορία της ανανεωτικής Αριστεράς.
Για ορισμένους παρατηρητές η κατάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλάκα. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που κάνουν σαματά κρυμμένοι πίσω από τα αρκτικόλεξα ΚΕΔΑ, ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ; Τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν ζητώντας την απομάκρυνση του Φ. Κουβέλη από τη θέση του εκπροσώπου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Τι νόημα έχει να μαζεύονται «23», συγκροτώντας την εκατοστή ανθυπο-ομάδα του κόμματος, για να εγκαλέσουν τον σύντροφό τους;Είναι άκομψο και πολιτικά οπισθοδρομικό να ζητούν την απομάκρυνση ενός νομίμως εκλεγμένου ατόμου από οιαδήποτε θέση. Για τα όποια παράπονα θα μπορούσαν να το παραπέμψουν στα κομματικά όργανα. Οι «23» από τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ μαζεύτηκαν εν κρυπτώ (χωρίς να ειδοποιήσουν τον Συνασπισμό) και δίκασαν τον κ. Κουβέλη με συνοπτικές διαδικασίες.
Για όσους ζουν από κοντά τις εξελίξεις της ανανεωτικής Αριστεράς, ενστάσεις σαν και τούτες είναι τουλάχιστον αναιδείς. Οποιος δεν γνωρίζει τους ΚΕΑ, ΚΟΕ, ΚΕΔΑ ή τους «Ενεργούς Πολίτες», είναι πολιτικά αμόρφωτος. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει το προσωπικό δημιούργημα ενός Γιάννη Μπανιά που από το 1987, όταν συνέβαλε στη διάσπαση του ΚΚΕ εσ., έχει αφιερωθεί στην υπεράσπιση του οικοπέδου που του αναλογεί εντός της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι νεότεροι, όσοι ανήκουν στη γενιά του κ. Αλέξη Τσίπρα, για να καταλάβουν την παθογένεια της Αριστεράς πρέπει να εντρυφήσουν στα προσωπικά των γεροντότερων. Οι διαμάχες κρατούν πολλές δεκαετίες και εν πολλοίς έχουν χάσει τον πολιτικό χαρακτήρα τους. Η φαγωμάρα του ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει συχνά από αντιπαραθέσεις χαμένες στην προϊστορία του Συνασπισμού.
Ο κ. Κουβέλης δεν μετατρέπεται σε αθώα περιστερά επειδή του επιτίθενται οι «23» του ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένει πολύ ο ίδιος στον διακριτό ρόλο του. Το κατηγορητήριο που συνετάχθη δεν είναι ούτε άστοχο ούτε άδικο: «Προβάλλει λογικές συναίνεσης και εθνικής ενότητας που εξόφθαλμα υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης». Αυτό δεν το ανακάλυψαν τώρα. Από καιρό κλείνει το μάτι στο ΠαΣοΚ. Αν είχε πάει προς τα εκεί, τώρα θα ήταν υπουργός. Δεν χρειάζεται να σύρει όλο τον Συνασπισμό προς το Κέντρο, μπορούσε να πάει μόνος του. Επιπλέον πρέπει να αποδεχτεί ότι δεν εξελέγη πρόεδρος του Συνασπισμού. Η έγκαιρη αποδοχή μιας ήττας είναι ηγετικό χάρισμα. Για την ανανεωτική πτέρυγα και τα εξαπτέρυγα υπάρχει ένα ακόμη ερώτημα: γιατί μουδιάζουν στην ιδέα ενός έκτακτου συνεδρίου; Πιθανότατα περιμένουν από την επιμήκυνση της κρίσης να κατακρημνιστεί ο νεαρός πρόεδρος.
Στο συνέδριο καθένας υποστηρίζει την άποψή του. Μετά γίνονται ψηφοφορίες και προκύπτουν οι θέσεις της παράταξης. Αν κάποιος διαφωνεί με τις θέσεις του κόμματός του πρέπει να βγάζει τον σκασμό; Οχι, αυτό δεν είναι δημοκρατικό. Αν όμως για το παραμικρό αρθρώνει και μια ένσταση, θα πρέπει να αντιληφθεί από μόνος του ότι βρίσκεται εκτός των συντεταγμένων του κόμματος. Ο κ. Κουβέλης είχε κάθε δικαίωμα να διαφοροποιηθεί στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, όμως αν διαφοροποιείται για το κάθε τι, μάλλον η θέση του είναι αλλού. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες τακτικές είναι οι λατρεμένες των αστικών μέσων ενημέρωσης. Χίλιες φορές καλύτερα να ανακυκλώνουν τα εσωκομματικά παρά να αναδείξουν τις ομιλίες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε για τα εργασιακά. Αυτό είναι το μόνο παρήγορο, ότι όσο τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στην παραπολιτική και στα επί της διαδικασίας, η ανανεωτική Αριστερά ανθίσταται και παρουσιάζει ολοκληρωμένες προτάσεις στο Κοινοβούλιο.
Υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που τραβούν την προσοχή των μίντια ό,τι και να κάνουν. Ο κ. Αλέκος Αλαβάνος δεν μπορεί ούτε σε παρουσίαση βιβλίου να παραστεί χωρίς να προκαλέσει «δημοσιογραφικό θέμα». Ηταν αναμενόμενο να γραφτούν πολλά και να υπάρχουν προσδοκίες από την αυριανή συνέντευξη Τύπου που οργανώνει. Αρχικά δόθηκε εντύπωση ότι θα αναφερθεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας, κατόπιν μαθεύτηκε ότι θα μιλήσει εφ΄ όλης της ύλης. Εχει το πολιτικό βάρος να βγαίνει μόνος του και να κάνει δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν θα είναι εντός ή εκτός γραμμής ΣΥΡΙΖΑ, πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Σίγουρα είναι καλύτερη μια ομιλία από ένα δείπνο επιχειρηματιών, σαν κι αυτό που οργάνωσε ο άλλος πρωταγωνιστής από τα βάθη των δεκαετιών. Διαφαίνεται όμως μια κοινή πρόθεση στον κ. Αλαβάνο και στον κ. Λ. Κύρκο. Θέλουν να ξεχωρίσουν από το πλήθος των αριστερών. Το καταφέρνουν σίγουρα με όρους μιντιακούς αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική ουσία. Υπάρχει κάτι που όλοι οι προαναφερθέντες κάνουν με το ίδιο ταλέντο: χτυπάνε το ντέφι για να χορέψουν οι δημοσιογράφοι και να γράψουν ανούσιες περικοκλάδες, σαν κι αυτές εδώ. Αξίζει η ανανεωτική Αριστερά αυτή την αντιμετώπιση;