Η μαυρίλα των αριθμών

Κάθε βράδυ μόλις ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος των “δελτίων των οκτώ”, δηλαδή εκεί γύρω στις 8.30, με την οικονομία να παραχωρεί τη θέση της σε άλλα θέματα της επικαιρότητας χαλαρώνει κάπως ο τρομοκρατικός κλοιός και επανέρχεται το φυσικό χρώμα στα πρόσωπα των τηλεθεατών. Η ‘αγκούσα’ υποχωρεί σταδιακά για να επιστρέψει την άλλη μέρα την ίδια ώρα, με την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, ένταση.Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη περίοδο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας κατά την οποία οι πολίτες να έχουν νιώσει τόσο πιεσμένοι και θορυβημένοι από τον ορυμαγδό μαύρων ειδήσεων και δυσοίωνων προβλέψεων. Ενδεχομένως αντίστοιχη κατάσταση να ζήσαμε το 1974 με τον κίνδυνο του πολέμου να μας χτυπάει την πόρτα. Τηρουμένων των αναλογιών πάντως, γιατί τότε η ψυχολογική κατάσταση μας ισορροπούσε κάπως λόγω της χαράς που αισθανόμασταν από την πτώση της χούντας. Σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα ένα αντίβαρο αισιοδοξίας για την ιώβεια υπομονή που μας καλούν να δείξουμε σε βάθος χρόνου.
Το μήνυμα το έχουμε λάβει. Η οικονομία βαδίζει ολοταχώς προς την κατάρρευση, οι δόσεις πανικού που έχουμε δεχτεί είναι αρκετές για να ξυπνήσουν ακόμη και ασθενείς σε κώμα και όλοι προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Πάνω κάτω μας έχουν “υποψιάσει” για το τι πρέπει να περιμένουμε. Ο στόχος είναι να εξουδετερωθούν προκαταβολικώς οι αντιδράσεις μας. Η σωτηρία της πατρίδας περνάει μέσα από την κάμψη των απαιτήσεων μας και από την άνευ όρων αποδοχή των σκληρών μέτρων.
Οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κερδοσκόποι των ξένων αγορών και οι περισσότεροι ντόπιοι δημοσιολόγοι που έχουν αναλάβει εργολαβικώς να μας συνετίσουν, περιγράφουν με εκνευριστική επιμονή την ίδια συνταγή, η οποία στη χειρότερη εκδοχή της περιλαμβάνει τα εξής: μείωση μισθών στο δημόσιο, αύξηση του Φ.Π.Α, κατάργηση του 14ου μισθού, γλίσχρες αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα, δραματική περικοπή των επιδομάτων και των δημοσίων δαπανών, αύξηση των ορίων ηλικίας, φόροι σε ό,τι κινείται και υπάρχει. Με λίγα λόγια συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης.Αναρωτιέται κανείς αν σε συνθήκες ύφεσης αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση. Αναρωτιέται κανείς αν οι δοκησίσοφοι αυτόκλητοι σύμβουλοι μας, έχουν υπολογίσει τις συνέπειες της πρότασης τους στο κοινωνικό σώμα. Αναρωτιέται κανείς γιατί όλες οι ιδέες τους έχουν ως μοναδικό στόχο τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης και των χαμηλότερων στρωμάτων.
Πρόκειται για λάθος απορίες. Και είναι λάθος, γιατί οι εμπνευστές των επώδυνων μέτρων, είναι αθεράπευτα νεοφιλελεύθεροι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο περιορισμός των ελλειμμάτων πάση θυσία και με κάθε μέσο. Τους αφήνει παγερά αδιάφορους το γεγονός ότι αυτά θα πλήξουν τη μεγάλη μάζα των πολιτών. Όπως δεν νοιάζονται για το αν μια κυβέρνηση μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας πολιτικής. Δεν τους απασχολεί αν θα οδηγηθεί στην πτώση. Θα βρεθεί κάποια άλλη να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Η πολιτική σταθερότητα ως αγαθό και η κοινωνική ισορροπία ως προϋπόθεση για ομαλές εξελίξεις είναι έξω από τη συλλογιστική τους.
Θα πείτε ότι βρίσκουν και κάνουν. Σωστό. Εμείς ως χώρα δώσαμε το δικαίωμα. Αν είχαμε πορευτεί διαφορετικά τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα την πενταετία της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης, σήμερα δεν θα είχαμε περιέλθει σ’ αυτή τη δεινή θέση. Το πολιτικό σύστημα και ειδικότερα τα δύο κόμματα εξουσίας ενθάρρυναν τη διαφθορά, εγκατέστησαν αδηφάγα πελατειακά δίκτυα, αποθέωσαν τη λογική της ήσσονος προσπάθειας, έστησαν χορό σπατάλης και ατιμωρησίας, πιστεύοντας ότι ο καλός Θεός της Ελλάδας θα μας σώσει την ώρα της κρίσης. Την ίδια στιγμή η υποτίθεται δύναμη της προόδου και της δημιουργίας , η Αριστερά, πιστή στη λογική του ‘όλα ή τίποτα’, φαντασιωνόταν ρήξεις και ανατροπές ερήμην των μαζών, χαρακτηρίζοντας μερεμέτια όλες τις απόπειρες εκσυγχρονισμού.
Όμως για να επιστρέψουμε στο «δια ταύτα». Η οικονομία δεν είναι μόνον οι αριθμοί, τα ποσοστά, οι δείκτες, οι καμπύλες και τα διαγράμματα. Είναι και οι άνθρωποι, με τις ανάγκες τους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να πετύχει με την κοινωνία κόντρα, με τους περισσότερους πολίτες βουτηγμένους στην απόγνωση και με την αίσθηση της αδικίας να τους κυριεύει. Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος και μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις και τα σκάγια θα πάρουν τους πάντες. Σε τέτοιου τύπου συνθήκες όλα τίθενται εν αμφιβόλω. Οι εξτρεμισμοί πάσης φύσεως και οι Μεσσίες καραδοκούν.
Πηγή:NewsTime