Οταν τη νύχτα της 20ης Απριλίου του 1967,οι ερπύστριες των τανκς κατέλυαν τη δημοκρατία στη χώρα μας ήμουν μαθήτρια του Γυμνασίου.Δεν μπόρεσα όμως να συλλάβω την πραγματική διάσταση της νέας «τάξης πραγμάτων».Τα ηχηρά μηνύματα του ραδιοφώνου ήταν μια συνεχής απειλή,και μου γεννούσαν ακαθόριστα συναισθήματα.Αρχικά η ψευδαίσθηση-ελπίδα ότι η χούντα θα είναι μια δικτατορία ολίγων μηνών,ήταν διάχυτη. Ομως,οι λίγοι μήνες έγιναν χρόνια,χρόνια ληστεμένα από τη ζωή μας και τη νιότη μας. Ηταν μια σκοτεινή περίοδος μεγάλου φόβου,αλλά και προετοιμασίας αντίστασης.
(....) Φεβρουάριος του 1973.Η Νομική.Η πρώτη μορφοποιημένη μαζική εξέγερση.Το κρύο τσουχτερό,η πείνα αφόρητη αλλά ο χορός καλά κρατούσε στην ταράτσα.
Πέντε μαρτυρικοί μήνες παρανομίας.Κρυμμένη,κατορθώνω να διαφύγω τη σύλληψη.Ανθρωποι όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων ανοίγουν διάπλατα τα σπίτια τους,δέχονται να με κρύψουν,στραγγαλίζοντας τον φόβο τους.
Ηταν 16 Νοε?βρίου του 1973.Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι η κορυφαία μαζική εκδήλωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Η φοιτητική νεολαία βάζει τα στήθια της μπροστά στα τανκς και γράφει τον επίλογο την ώρα που η πύλη του Πολυτεχνείου έπεφτε και τσαλαπατούσε τα κορμιά των συντρόφων μας.
Το καθεστώς έχει δεχτεί γερό πλήγμα,ψυχορραγεί.Σ'ένα μπουντρούμι φυλακής, συγκεκριμένα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ οδηγήθηκα κι εγώ.Ο,τι μπορώ να θυμηθώ έχουν να κάνουν μόνο με μια λέξη ΞΥΛΟ,ΞΥΛΟ και μόνο ΞΥΛΟ.Κάθε μέρα υποχρεωτικό,δύο ώρες ξύλο.Για πρωινό σερβίριζαν χείμαρρο από χαστούκια.Για μεσημεριανό,κλωτσιές και χτύπημα με κλομπ.
Πηγαίνεις για ανάκριση όπου έπρεπε να κελαηδήσεις και σου τράβαγαν τα μαλλιά και σου χτύπαγαν το κεφάλι πάνω στο γραφείο.Στο κελί μηδέν,που υποτίθεται ότι ήταν για να αναρρώσεις από το ξύλο,μου έριχναν επί τέσσερις μέρες με ζωστήρες γερό μπερντάκι.Οι κλωτσιές και το πάτημα στα γεννητικά όργανα...πασατέμπος για τους απίστευτους δεσμοφύλακες.Μαρτύριο η ορθοστασία στα υγρά,κρύα κελιά τον χειμώνα του '73 - '74.
Τους ακούω να στοιχηματίζουν μεταξύ τους αν θα αντέξω. Πεσμένη κάτω στο τσιμέντο με σέρνουν σαν τσουβάλι.Ο Καίνιχ,ο δεσμοφύλακας,δέρνει με δαχτυλίδι με το μονόγραμμά του.Ο Σερίφης,όταν ορμούσε πάνω σου με κλωτσιές έκανε αλαλαγμούς και ουρλιαχτά ικανοποίησης.Εκατοντάδες χαστούκια μέτρησα.Το χειρότερο βασανιστήριο ήταν η αναμονή του βασανισμού.Ακουγα τις κραυγές πόνου των κρατουμένων «μάνα θα πεθάνω»,«μάνα ήρθε το τέλος μου» και τις φωνές χαράς των βασανιστών.Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Ξεχείλιζαν από πρήξιμο.
Είχα μείνει σκελετός.Εκτός από τη βία,η μεγίστη μέριμνα των εθνικοφρόνων λοχαγών - ταγματαρχών,που υπηρετούσαν την ιδέα της Μεγάλης Ελλάδος,ήταν να καταγράψουν την ανατομία των σεξουαλικών οργάνων των αγωνιστών και τις πιθανές περιγραφές των ερωτικών τους στιγμών.Διεστραμμένοι,στερημένοι,αξιολύπητες φιγούρες περιφέρουν τους εαυτούς τους από κελί σε κελί,παίρνοντας κύρος από το φόβο που ε?πνέουν όταν εφαρ?όζουν τη μέθοδο του «κιμά».Ενιωθα τις δυνάμεις μου να μ'εγκαταλείπουν και πως ο θάνατος είναι δίπλα μου.Και τότε ξαφνικά μια απόφαση: να παλέψω να βγω ζωντανή.Μοναδικός σκοπός η επιβίωση!Τα ψίχουλα που πετούσαν για φαγητά ήταν ξαφνικά πολύτιμα.Επρεπε να περπατήσω,να μην ατονήσουν οι μύες μου και κυρίως να μπορώ να σκέφτομαι και να μην έχω παραισθήσεις.
Εκλεψα λίγο χαρτί την ώρα της ανάκρισης και τα χαρτάκια από τη σοκολάτα που μου έδωσε ο γιατρός για την υπογλυκαιμία μου και άρχισα να γράφω στοιχειωδώς ένα ημερολόγιο.Προσπάθησα να βρω επαφή με τον χρόνο.(...)
Επί τριάντα πέντε χρόνια προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές και να διατηρήσω σε εγρήγορση τις ευαισθησίες μου.Τα συναισθήματα για εκείνα τα χρόνια είναι τόσο έντονα που ούτε η χρονική απόσταση από τα γεγονότα ούτε η σιωπή μπορούν να επιφέρουν τη λήθη για κάτι που νομίζω ότι έχει αφήσει σε όλους τους συντρόφους ανεξίτηλη σφραγίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου