Πολεοδομικά νομοσχέδια χωρίς αντίκρισμα

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας,το 10% των κτιρίων της χώρας έχει ανεγερθεί χωρίς οικοδομική άδεια.Οι καταγγελίες για παράνομα κτίσματα είναι συνεχείς.Παρ΄ολα αυτά,τα αυθαίρετα αυξάνονται,φθάνοντας τα 2 εκατομμύρια στην Επικράτεια.Σημαντικό «σκόπελο στη νομιμότητα» συνιστούν οι δύσχρηστοι πολεοδομικοί νόμοι που περιλαμβάνονται σε νομοσχέδια,υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα. Δεν λείπουν και οι ερμηνευτικές εγκύκλιοι,ώστε η σχετική νομοθεσία να μετράει 25.000 σελίδες!Ακόμα,στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: οι Πολεοδομίες ανήκουν διοικητικά στο υπουργείο Εσωτερικών, εφαρμόζουν,όμως,τη νομοθεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ,με αποτέλεσμα άλλος να εφαρμόζει και άλλος να ερμηνεύει.Έτσι προκύπτουν και τα διάφορα κενά του νόμου,αφήνοντας περιθώρια για «παραθυράκια» και «λανθάνουσες ατασθαλίες».Χαρακτηριστικά,στην Ελευθεροτυπία αναφέρεται ότι μέσα στο 2008 στην Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων εντοπίστηκαν περίπου 1.000 περιπτώσεις αυθαιρεσιών σε κτίρια.Στην οικοδομική παρανομία δεν πάνε πίσω ούτε η ευρύτερη περιοχή της Αττικής (βλ.Μαρκόπουλο),ούτε η επαρχία,ούτε τα νησιά,όπου ανεγείρονται διαρκώς παράνομες εξοχικές κατοικίες.Μηχανικοί εξηγούν, ότι έχουν βρει διάφορα κόλπα για να παρακάμπτουν τα προβλεπόμενα για μια νόμιμη κατασκευή.Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τα υπόγεια,τα πάρκινγκ και τις πιλοτές και τις άδειες που–δεν-εκδίδουν για αυτά ή για τη χρήση τους,ενώ σε κίνηση βρίσκονται και πλαστές σφραγίδες,που αν και αναγνωρίζονται δεν «διώκονται».
Το ΥΠΕΧΩΔΕ εκδίδει διαρκώς νέες εγκύκλιους,οι οποίες καταφέρνουν μόνο να θολώσουν κι άλλο το τοπίο και να διαιωνίσουν τη δυνατότητα παράκαμψης των νόμων.Ένα επίκαιρο παράδειγμα είναι τα πρόσφατα μέτρα για τη μείωση των ημιυπαίθριων,από τα οποία εξαιρούνται οι τουριστικές επιχειρήσεις. Συνένοχοι σε αυτήν την κατάσταση είναι υπουργεία,μηχανικοί,νομαρχίες,δήμοι και ιδιώτες.Μετά από τις καταγγελίες και αποκαλύψεις που έχουν σημειωθεί γύρω από τα αυθαίρετα και παράνομα κτίσματα,έχει γίνει σαφές πως η απλή επίγνωση του ζητήματος δεν αρκεί για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.Χρειάζεται,τουλάχιστον,η δικαστική διαδικασία να προχωρά δίχως «αιώνιες» καθυστερήσεις.