Τι ψηφίζουμε εν καιρώ πολέμου.

‘Αλλοτε από τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων σημερινών εφημερίδων,άλλοτε από τον Σόιμπλε το Σαββατο το βράδυ, η ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια. Να βρεθούν οι πολίτες της χώρας, για μια ακόμη φορά, αντιμέτωποι με τα ίδια εκβιαστικά διλλήμματα που τίθενται κάθε φορά που είναι να περάσει ένα ακόμη επαχθές μνημόνιο: ή υποταγή ή χρεοκοπία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σημερινές εκλογές είναι οι κρισιμότερες από τη μεταπολίτευση του 1974. Αλλά αυτό ισχύει μέχρι τις επόμενες, που θα είναι οι αποφασιστικές και δεν θ’ αργήσουν πολύ. Οι τωρινές είναι μεταβατικές για δύο λόγους: πρώτον, διεξάγονται στo πλαίσιo ενός πολιτικού συστήματος που ψυχορραγεί, αλλά δεν έχει καταρρεύσει πλήρως. Και δεύτερον, πραγματοποιούνται σε συνθήκες ενός ακήρυχτου πολέμου, με αβέβαιη έκβαση.
Ο πόλεμος αυτός είναι οικονομικός. Είναι η επίθεση των αγορών εναντίον των λαών, της ολιγαρχίας που θέλει να αναδιανείμει τον παγκόσμιο πλούτο προς όφελός της και σε βάρος των πιο αδύνατων. Δεν προκαλεί τόσα θύματα όσα ο συμβατικός πόλεμος. Αλλά είναι και πιο δύσκολο γι’ αυτούς που δέχονται την επίθεση να καταλάβουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, ώστε να τον αντιμετωπίσουν.
Όταν το 2008 ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες στην Ευρώπη, το ανίκανο και διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε μετατρέψει τη χώρα στον πιο αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης. Όπως και η προκάτοχος της που το έβαλε στα πόδια, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε τον πόλεμο, χωρίς μάχη. Στην αρχή, όταν τα στόματα θ’ ανοίξουν για να περιγράψουν τις περίφημες «διαπραγματεύσεις» για τα μνημόνια, το έθνος θα γελάσει και θα κλάψει. Ύστερα θα ζητήσει την τιμωρία των υπευθύνων για εσχάτη προδοσία.
Όταν οι ηγέτες μιας χώρας χάνουν κατά κράτος έναν πόλεμο, αποχωρούν από τη σκηνή, στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά επειδή στον οικονομικό πόλεμο το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ τόσο καθαρό όσο στον συμβατικό, τα κόμματα και οι ηγέτες που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια εξακολουθούν να υπάρχουν. Καλύτερα, επιβιώνουν τα απομεινάρια τους: ποτέ στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας δεν έγιναν εκλογές κατά την οποία υποψήφιοι φοβούνται να κάνουν προεκλογική εκστρατεία στα καφενεία.
Δείγμα ότι το σύστημα τελειώνει - μόνο οι θιασώτες της χούντας ήταν τόσο απομονωμένοι και γιουχάρονταν στις εκλογές του 1974. Όπως, μάλιστα, η δημοκρατική ευφορία κυριαρχούσε τότε, ήταν με χιούμορ που εκφραζόταν η αποδοκιμασία «Πέτρο, πέσε» (από το μπαλκόνι) – έτσι φώναζαν οι περαστικοί στον χουντικό Γαρουφαλιά. Ούτε ντομάτες του πετούσαν, ούτε τον προπηλάκιζαν.

Οταν, για να μαζικοποιήσει την αραία-αραία-καμιά-πενηνταριά κεντρική εκδήλωση του στο Σύνταγμα, το ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται να κινητοποιήσει Πακιστανούς μετανάστες με πράσινες σημαίες, καταλαβαίνει κανείς ότι η απαξίωση των 2 μεγάλων κομμάτων (ούτε η συγκέντρωση της ΝΔ δεν είχε πάνω από 3-5 χιλιάδες) είναι πλήρης. Το γεγονός ότι πρόκειται για τους ίδιους δύστυχους ανθρώπους που ο υπουργός της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κυνηγάει το πρωί στις επιχειρήσεις σκούπα, δεν είναι παρά μια ακόμη απόδειξη της ξεδιαντροπιάς τους.
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξαν το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ, αρνούμενα πεισματικά να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για την ήττα και τη λεηλασία της χώρας κι ύστερα να αυτοκαταργηθούν, είναι η πρόκληση μιας τυφλής οργής για το σύστημα, που εκμεταλλεύονται οι νεοναζί. Δεν πρόκειται μόνο για το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα ή για τον ρατσισμό, στην καλλιέργεια των οποίων έβαλαν το χεράκι τους. Ακόμη και σε περιοχές της χώρας όπου δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες, η Χρυσή Αυγή επιλέγεται ως η εκδικητική ψήφος που υποτίθεται ότι πονάει περισσότερο το «σύστημα».

Δεν θα πάρει πολύ να αποδειχτεί ότι οι νεοναζί δεν είναι παρά η πιο αποκρουστική πλευρά του συστήματος. Άλλωστε, η πορεία της χώρας θα εξαρτηθεί από άλλους παράγοντες, κυρίως από την έκβαση του πολέμου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο: o συσχετισμός των δυνάμεων είναι πολύ αρνητικός για μια ηττημένη χώρα όπως η Ελλάδα, ώστε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Ήδη οι εξελίξεις σε άλλες χώρες, από τη Γαλλία και την Ισπανία έως τη φτωχή Ρουμανία και την πλούσια Ολλανδία, όπου έπεσαν οι κυβερνήσεις λόγω των μέτρων λιτότητας, δείχνουν ότι η ελληνική περίπτωση, με όλες τις ιδιομορφίες και τις στατιστικές μπαγαποντιές της, δεν αποτελούσε ένα μεμονωμένο περιστατικό.

Όταν το σύστημα στην Ελλάδα καταρρεύσει πλήρως και ο πόλεμος κριθεί στην Ευρώπη, θα διεξαχθούν νέες εκλογές. Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε να κάνουμε κάτι: να τιμωρήσουμε αυτούς που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ, καθώς και τους υποστηρικτές του συστήματος που καταρρέει. Όχι μόνο τους φανερούς αλλά και τους κρυφούς, αυτούς που κρύβονται πίσω από γενικολογίες, θεωρητικά σχήματα και ιδεολογήματα, αντί ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους εν καιρώ πολέμου.
Οταν ανάμεσα στις πιο λαμπρές επιλογές του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα συγκαταλέγεται η υποστήριξη της -φασιστικής- κυβέρνησης Μεταξά όταν η Ελλάδα δέχθηκε επίθεση το 1940, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για να μην υποστηριχθεί μια αριστερή πρόταση ενότητας και απόκρουσης της επίθεσης που δέχεται η χώρα στον οικονομικό πόλεμο του 2012.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη, που επιβάλλει να φηφίσουμε τους προοδευτικούς συνδιασμούς οι οποίοι τάσσονται κατά του μνημονίου. “Δύο εκλογές κρίνουν το μέλλον του ευρώ”, έγραψαν οι χθεσινοί New York Times, για τις ελληνικές και τις γαλλικές κάλπες. Στην ελληνική περίπτωση,η καλύτερη βοήθεια στο ευρώ είναι να μην καταρρεύσει η χώρα. Και για να αποφευχθεί αυτό, αντίθετα με τα παπαγαλάκια των εκιβιαστικών διλημμάτων, πρέπει να αλλάξει ριζικά η πολιτική που της έχει επιβλήθεί και οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία.
Η διεθνής οικονομική ολιγαρχία, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, οι ισχυροί που διεξάγουν τον πόλεμο πρέπει να καταλάβουν ότι η συνταγή τους είναι θανατηφόρα και θα γυρίσει σαν μπούμεραγκ στους ίδιους. Και οι άλλοι ευρωπαικοί λαοί, που αυτήν τη στιγμή υποφέρουν από τις εχθροπραξίες, ότι αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ ή την ΝΔ, οι Ελληνες πολίτες δεν παρέδωσαν τα όπλα.
http://tvxs.gr