Με την ανάδειξη του κ.Αντώνη Σαμαρά στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του κόμματος που ίδρυσε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.Από την εποχή Καραμανλή ως τώρα έξι πολιτικοί έχουν αναδειχθεί στην ηγεσία του κόμματος.Οι Γεώργιος Ράλλης, Ευάγγελος Αβέρωφ,Κωνσταντίνος Μητσοτάκης,Μιλτιάδης Εβερτ,Κώστας Καραμανλής και τώρα,Αντώνης Σαμαράς είναι οι διάδοχοι του «μεγάλου αρχηγού».
Ολοι αυτοί οι διάδοχοι ανεδείχθησαν στην ηγεσία της ΝΔ μέσα από «δημοκρατικές διαδικασίες».
Δημοκρατικές μεν,αλλά το δακτυλίδι δακτυλίδι! Συχνά οι διάδοχοι προτού ψηφισθούν είχαν λάβει το δακτυλίδι της διαδοχής.
Πολλές φορές η μάχη για την ηγεσία είχε λήξει ουσιαστικώς προ της ψηφοφορίας καθώς παρασκηνιακές δυνάμεις είχαν ενισχύσει τον νέο αρχηγό.Είναι πασίγνωστο ότι ο Κώστας Καραμανλής εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή έχοντας λάβει το δακτυλίδι του Καραμανλισμού!Ο κ.Κ.Μητσοτάκης είχε παραλάβει το δακτυλίδι από τον Ευάγγελο Αβέρωφ- όπως έχει ήδη εξιστορηθεί.
Με αυτά τα δεδομένα παρεμβαίνει σήμερα ο Κ.Μητσοτάκης,ο οποίος με επιστολή του προς «Το Βήμα» επιβεβαιώνει όλα τα αναφερόμενα στις δύο αφηγήσεις και συμπληρώνει την εικόνα με μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δική του αφήγηση.
Ο Κ.Μητσοτάκης εξιστορεί άγνωστα παρασκήνια μιας συναρπαστικής περιόδου και προσφέρει αυθεντικό υλικό στον ιστορικό του μέλλοντος.
«Το Βήμα» δημοσιεύει αυτούσια την επιστολήμαρτυρία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,
ο οποίος με την πασίγνωστη ψυχραιμία του μάς ξεναγεί στον κόσμο της Πολιτικής Πίσω από τις Κουρτίνες.
Αναφέρομαι στα δύο δημοσιεύματα στο κυριακάτικο «Βήμα» σχετικά με τις εκλογές αρχηγών της ΝΔ μετά το 1980.Επειδή είμαι ο τελευταίος «εναπομείνας» από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που εξιστορείτε,παρακαλώ να μου επιτρέψετε μερικές προσθήκες.
Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,τελικά,παρά τις έντονες αντιρρήσεις και τις δικές μας και πολλών άλλων-μεταξύ των οποίων και του Γεωργίου Ράλλη-μετεπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας,έπρεπε να γίνει εκλογή αρχηγού από την κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ εφέρετο ως ο ισχυρότερος και ο ίδιος είχε απόλυτη βεβαιότητα ότι θα εξελέγετο.Εγώ είχα μόλις προ διετίας προσχωρήσει στη ΝΔ και αναλάβει το υπουργείο Συντονισμού,παρά ταύτα όμως επηρέαζα μια μικρή συμπαγή ομάδα από κεντρώους βουλευτές,μερικοί από τους οποίους είχαν προσχωρήσει στη ΝΔ με προτροπή μου και εξασφάλισαν στον Κ.Καραμανλή τις 180 ψήφους της εκλογής του ως Προέδρου της Δημοκρατίας.Είχα μάλιστα σκεφτεί να μετάσχω στην εκλογή ως αουτσάιντερ.Είπα τη σκέψη μου στον Κ.Καραμανλή και τον ρώτησα τη γνώμη του.«Τι ψήφους πιστεύεις ότι μπορείς να πάρεις;» με ρώτησε.«Καμιά δεκαριά το πολύ» του απάντησα. «Οταν αρχίζει κανείς με 10 ψήφους,αρχηγός δεν γίνεται» ήταν η κοφτή απάντησή του και συνομολόγησα ότι είχε δίκιο.Επρεπε συνεπώς να διαλέξω μεταξύ των δύο υποψηφίων.Παρά την πολύ καλή προσωπική σχέση και την ανέφελη συνεργασία μου με τον Γ.Ράλλη-και στη διάρκεια της δικτατορίας και στην κυβέρνηση-αισθανόμουν κοντύτερα προς τον Ευ.Αβέρωφ.Ημασταν μαζί στηΒουλή του 1946,στο ίδιο κόμμα του Σοφοκλή Βενιζέλου.Ημασταν και οι δύο φιλελεύθερης καταγωγής και προσωπικοί φίλοι.Δυστυχώς όμως ο Ευ.Αβέρωφ επηρεάστηκε από εισηγήσεις φίλων του,οι οποίοι τού είπαν ότι, λόγω των γεγονότων του 1965,
η υποστήριξή μου θα τον ζημίωνε και μου έδωσε καθαρά να καταλάβω ότι δεν με ήθελε δίπλα του.Ετσι έδωσα στον Γ.Ράλλη τουλάχιστον επτά ψήφους-τη δική μου,του
Π.Βαρδινογιάννη και τουλάχιστον άλλων πέντε κεντρώων-,που του έδωσαν τη νίκη.Είναι βέβαιο ότι ο Γ.Ράλλης μού όφειλε την εκλογή του και ότι ο Ευ.Αβέρωφ έχασε την αρχηγία από την υπερβολική βεβαιότητα και τις κακές εισηγήσεις.
Οταν μετά την ήττα του στις εκλογές του 1981 ο Γ.Ράλλης έθεσε-παρά τη δική μου έντονη διαφωνία- θέμα ηγεσίας και ζήτησε να τεθεί υπό την κρίση της κοινοβουλευτικής ομάδας ο Ευ. Αβέρωφ,ο οποίος είχε αντιληφθεί το λάθος του, μου ζήτησε να τον βοηθήσω.Του είπα ότι εγώ θα ψήφιζα πάλι τον Γ.Ράλλη, ως ώφειλα,εάν όμως ο Γ.Ράλλης, όπως εφαίνετο πιθανό,έχανε,θα βρισκόμουν στο πλευρό του.Του ζήτησα μόνο να με ορίσει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο,κάτι που απεδέχθη.Ετσι υποστήριξα στην εκλογή που ακολούθησε τον Ευ.Αβέρωφ και συνεργάστηκα μαζί του αρμονικά σε όλη τη διάρκεια της αρχηγίας του.
Οταν μετά την παραίτηση του Ευ.Αβέρωφ, για λόγους υγείας,το καλοκαίρι του 1984, ετέθη θέμα εκλογής νέου αρχηγού,ήμουν ένας από τους δύο υποψηφίους.Η θέση μου στην κοινοβουλευτική ομάδα είχε ενισχυθεί και είχα την υποστήριξη της ευρύτερης λαϊκής βάσης της παράταξης,λόγω του αγώνα που είχα κάνει ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος,τα δύσκολα εκείνα χρόνια,κατά του ΠαΣοΚ.Χαρακτηριστικό είναι ότι με ψήφισαν ως αρχηγό τότε ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης,αλλά και ο Ιωάννης Μπούτος-ο δεύτερος μάλιστα,που στη συνέχεια έγινε φανατικός αντίπαλός μου,με είχε ξαναψηφίσει ως αρχηγό του κόμματος στο συνέδριο του κόμματος των Φιλελευθέρων το 1958.Παρά ταύτα,ορθώς διαπιστώνετε ότι η υποστήριξη που μου έδωσε ο Ευ.Αβέρωφ υπήρξε αποφασιστικός παράγοντας για την εκλογή μου. Δεν υπάρχει και κατά τη γνώμη μου αμφιβολία ότι την απόφαση του
Ευ.Αβέρωφ να με στηρίξει επηρέασε και το γεγονός ότι δεν με ήθελε ως αρχηγό
ο Κ.Καραμανλής.Ο Ευ.Αβέρωφ δεν του συγχώρεσε ποτέ ότι τον εμπόδισε να γίνει αρχηγός, παρά το γεγονός ότι τον είχε αποφασιστικά στηρίξει όταν έπεφτε η δικτατορία και πάντοτε υπήρξε απέναντί του νομιμόφρων.
Οταν διακόπτοντας τις θερινές μου διακοπές στα Χανιά ήρθα στην Αθήνα για τη σύντομη προεκλογική εκστρατεία,το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να επισκεφθώ τον
Κ.Καραμανλή.«Την περασμένη φορά...» του είπα «μου είπες να μην εκθέσω υποψηφιότητα και το ακολούθησα. Τώρα κρίνω ότι έχω πολλές πιθανότητες να εκλεγώ αρχηγός και θέλω να ξέρω εάν έχεις αντίρρηση να είμαι υποψήφιος.Το κόμμα αυτό εσύ το ίδρυσες και οφείλω να σε ρωτήσω.Εάν μου πεις όχι,θα το εκτιμήσω».Μου είπε ανεπιφύλακτα ότι δεν είχε αντίρρηση,πιθανότατα με τη βεβαιότητα ότι δεν είχα ελπίδα επιτυχίας.Σήμερα γνωρίζουμε από πολλές μαρτυρίες ότι μέχρι τέλους ήταν βέβαιος ότι θα κέρδιζε ο Κωστής Στεφανόπουλος.Πάντως,αυτό που μου είπε το τήρησε.Ολο το περιβάλλον του υποστήριξε τον Κ.Στεφανόπουλο,ο ίδιος όμως προσωπικά δεν είχε καμία ανάμειξη.
Μετά τις εκλογές του 1993,παρά το γεγονός ότι το κόμμα πέτυχε ποσοστό 39,3%, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες,παραιτήθηκα,όπως είχα δηλώσει προεκλογικά.Δεν σκέφθηκα να αλλάξω τον εκλογικό νόμο και να ψηφίσω απλή αναλογική με τη συνεργασία της Αριστεράς,και προχώρησα αμέσως σε εκλογές.Αρνήθηκα να παραμείνω στην ηγεσία του κόμματος,παρά τις πιέσεις που εδέχθην και παρά το γεγονός ότι θα κέρδιζα άνετη και μεγάλη πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα εάν ζητούσα να τεθώ υπό την κρίση της. Εκ των υστέρων,βλέπω ότι έκανα λάθος να φύγω.Ηθελα όμως να αφήσω ένα παράδειγμα ότι οι πολιτικοί τηρούν αυτά που λέγουν.Να βοηθήσω να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.
Μέχρι της εκλογής του νέου αρχηγού έμεινα στην ηγεσία και είχα την πλήρη ευθύνη των διαδικασιών.Ο Ι.Βαρβιτσιώτης παραπονέθηκε και παλαιότερα και πρόσφατα ότι «αόρατος χειρ»- υπονοώντας εμένα- παρενέβη και του στέρησε την πλειοψηφία.Προφανώς αυτό τού αρέσει να πιστεύει,κάνει όμως μεγάλο λάθος. Υπήρξα αυστηρά ουδέτερος,ως ώφειλα. Ούτε είχα άλλωστε κανέναν λόγο να ευνοήσω τον Μιλτιάδη Εβερτ,ο οποίος ηγείτο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.Μάλιστα,τις τελευταίες ημέρες,επειδή έβλεπα το ρεύμα υπέρ του Μ.Εβερτ να ογκούται και έκρινα ότι προς το συμφέρον του κόμματος έπρεπε να υπάρξει κάποια μεταξύ των δύο υποψηφίων ισορροπία,επιχείρησα διακριτικά να βοηθήσω τον Ι.Βαρβιτσιώτη.Δεν πέτυχα σχεδόν τίποτα. Το ρεύμα τού «μπουλντόζα» ήταν ασυγκράτητο και διαρκώς ενισχύετο,ενώ ο αντίπαλος δεν ήταν καθόλου συμπαθής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου