Το 2009 ήταν αναμφισβήτητα η χρονιά του κ. Γ. Παπανδρέου. Πριν από δώδεκα μήνες, το ΠαΣοΚ μόλις που άρχιζε να παίρνει κεφάλι από την τότε κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις, ενώ ο κ. Κ. Καραμανλής εξακολουθούσε να θεωρείται από την πλειοψηφία καταλληλότερος για πρωθυπουργός και ο πιο πιθανός νικητής εφόσον κατέφευγε σε πρόωρες εκλογές. Μέσα σε δέκα μήνες ήλθαν κυριολεκτικά τα πάνω κάτω και ο ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά πρωθυπουργός με μια απίστευτη διαφορά δέκα ποσοστιαίων μονάδων από τη ΝΔ που κατέρρευσε στην προεκλογική περίοδο. Χρειάστηκε να περιμένει έξι χρόνια από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ΠαΣοΚ για να περάσει ο κ. Γ. Παπανδρέου την είσοδο του Μεγάρου Μαξίμου και να υποστεί τέσσερις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες σε εθνικές εκλογές, δημοτικές και ευρωεκλογές, για να επιτύχει την απόλυτη επιστροφή και να εδραιωθεί με τόσο ηχηρό τρόπο στο πολιτικό σκηνικό.Εχοντας καταφέρει κατά τη διάρκεια του έτους να συμβιβάσει πολλά εκ πρώτης όψεως ασυμβίβαστα εντός του ΠαΣοΚ, ο κ. Παπανδρέου έγινε τον Οκτώβριο του 2009 ο τρίτος πρωθυπουργός της οικογένειας. Με αυτόν τον τρόπο έχει κατακτήσει, αν μη τι άλλο, μια θέση στη νεότερη ελληνική ιστορία.
Το πέτυχε αυτό με μια σειρά κινήσεις, για άλλες από τις οποίες κατηγορήθηκε ότι παίζει με τους θεσμούς, για άλλες ότι αποκρύπτει τη σκληρή αλήθεια και «χαϊδεύει» τους απογοητευμένους ή και εξοργισμένους από τη διακυβέρνηση της ΝΔ. Παράλληλα, σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε μαζί του το κόμμα του και έπρεπε να συμβιβάσει διαφορετικές τάσεις σε κρίσιμους τομείς, όπως π.χ. στην οικονομία.
Από τη θέση του Πρωθυπουργού πλέον ο κ. Παπανδρέου βλέπει ότι το πρόβλημα αυτό εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και μετά την εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ και να είναι φανερό στις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησης, όπου αρχίζουν να διαμορφώνονται τα ενδοκυβερνητικά μέτωπα, με βάση τις οικονομικές επιλογές για την έξοδο από την κρίση. Είναι, για παράδειγμα, ξεκάθαρο πλέον ότι διαφορετικές είναι οι προτιμήσεις της υπουργού Οικονομίας κυρίας Λούκας Κατσέλη και άλλες οι λύσεις που προτείνει ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, αξιώνοντας κατά προφανή και αυτονόητο τρόπο και την απαιτούμενη πολιτική κάλυψη.
Η επιτυχία του κ. Παπανδρέου ήταν αποτέλεσμα δύο παραμέτρων, οι οποίες κατά πολλούς θα συνεχίσουν να επιδρούν στην πολιτική ζωή της χώρας ακόμη και μετά την κυβερνητική αλλαγή του Οκτωβρίου: αφενός, η κατά κράτος νίκη του ΠαΣοΚ στις εκλογές αποδόθηκε στην ανεξέλεγκτη κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη της το 2007 ήταν αναγκασμένη να πελαγοδρομεί μεταξύ των σκανδάλων και των πρώτων αναταράξεων της οικονομικής κρίσης· αφετέρου, καταλυτικός όπως αποδείχθηκε ήταν ο χαοτικός Δεκέμβριος του περυσινού έτους, κατά τον οποίο η κυβέρνηση Καραμανλή απέτυχε, χωρίς όμως να διαφαίνεται μια πολιτική ηγεμονία του ΠαΣοΚ.Εκείνη ήταν η κρίσιμη συγκυρία την οποία το ΠαΣοΚ και ο κ. Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκαν, διαμορφώνοντας για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια τους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης. Από τις αρχές του 2009 το ΠαΣοΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση στην ουσία παγίδευσε την κυβέρνηση της ΝΔ με μια πρόταση που είχε μεταξύ αστείου και σοβαρού συζητηθεί στον «πρωινό καφέ» της Ιπποκράτους.
Η σκέψη αυτή μετατράπηκε σε επίσημη πρόταση-προειδοποίηση: αν η ΝΔ δεν αποδεχόταν την πρόκληση για προσφυγή στις κάλπες, το ΠαΣοΚ θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο του 2010 με αφορμή την προεδρική εκλογή. Αρχικώς οι κκ. Θ. Πάγκαλος και Δ. Ρέππας εξήγησαν λεπτομερώς το σκεπτικό πίσω από την πρόταση αυτή, διευκρινίζοντας ότι η επιλογή παρέμενε υπέρ της επανεκλογής του κ. Κ. Παπούλια, μόνον όμως έπειτα από εθνικές εκλογές.
Ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να καταθέσει επισήμως την πρόταση σε συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο τον Φεβρουάριο του 2009. Στην ίδια συνέντευξη ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είχε τότε επιδείξει και το περίφημο πρωτοσέλιδο του «Βήματος» από το 1981, με συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου και τίτλο «Ετσι θα κυβερνήσω».
Κατά πολλούς, αυτό ήταν το σημείο καμπής στην πορεία του ΠαΣοΚ προς την εκλογική νίκη και του κ. Παπανδρέου προς την πρωθυπουργία. Στο κόμμα τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης άρχισε να διαμορφώνεται μια πρωτοφανής αυτοπεποίθηση ότι μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές.
Στην τότε κυβέρνηση άρχισαν να βλέπουν ότι τα περιθώρια στενεύουν και ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθούσαν δεν θα ήταν ευχάριστοι περίπατοι.
Καταλυτικές επιλογές συνεργατών
O κ. Παπανδρέου εστίασε τις προσπάθειές του αρχικώς στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, στις οποίες είχε ήδη προσδώσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Τις κέρδισε. Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλαν κάποιες επιλογές προσώπων, οι οποίες όπως αποδείχθηκε έμελλε να καταστούν καταλυτικές. Επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τέθηκε ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος διατήρησε και τη θέση του εκπροσώπου Τύπου. Επίσης, σε κορυφαία θέση τοποθετήθηκε η κυρία Συλβάνα Ράπτη, εκπροσωπώντας το βενιζελικό κομμάτι του κόμματος, ενώ σε μη εκλόγιμη θέση εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο κ. Δ. Δρούτσας, αφανής έως τότε συνεργάτης του κ. Παπανδρέου και μετέπειτα αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών.
Μετά τις ευρωεκλογές ο κ. Παπακωνσταντίνου παρέμεινε εκπρόσωπος Τύπου και αφότου προκηρύχθηκαν οι εθνικές εκλογές εμφανιζόταν καθημερινώς σε συνδυασμό με τον κ. Ι. Ραγκούση , Γραμματέα τότε του κόμματος, πρώην εκπρόσωπο Τύπου και εν τέλει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠαΣοΚ τον προηγούμενο Οκτώβριο. Οι επιλογές αυτές του κ. Παπανδρέου βρήκαν αποδοχή είτε επειδή επρόκειτο για τα νέα πρόσωπα που αναζητούσε το ΠαΣοΚ επί μία πενταετία είτε γιατί εξασφάλιζαν την αποφυγή καταστρεπτικών λαθών, όπως εκείνο με την υποψηφιότητα της κυρίας Φώφης Γεννηματά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του 2007.
Κατόπιν όλων αυτών και έχοντας κερδίσει τις εκλογές του 2009, ο κ. Παπανδρέου έχει μέχρι στιγμής βρεθεί σε μία από τις πιο δυσάρεστες θέσεις που θα μπορούσε να φανταστεί πρωθυπουργός της χώρας. Η κυβέρνησή του καλείται να αποτρέψει τη χρεοκοπία της οικονομίας, να διατηρήσει κοινωνικές και εισοδηματικές ισορροπίες για τις οποίες έχει δεσμευτεί, να παρατηρεί την αξιοπιστία της να παρασύρεται από τις τάσεις των κεφαλαιαγορών και να ακούει σε εβδομαδιαία βάση τις επιπλήξεις των ευρωπαίων εταίρων. Η μόνη πολυτέλεια του κ. Παπανδρέου στο πρώτο αυτό διάστημα της δικής του διακυβέρνησης ήταν ότι δεν είχε απέναντί του αντιπολίτευση. Ωστόσο αυτή την πολυτέλεια την είχε και ο κ. Καραμανλής στα πρώτα χρόνια της δικής του διακυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου