Περί Θρησκείας, κριτικής και αμφισβήτησης

Είναι φοβερό το ίδιον του νεοέλληνα να διαθέτει κρίση επί παντός επιστητού. Κριτική εύκολη και εν πολλοίς ανεύθυνη αφού σε κάθε πραγματικότητα είναι αυτονόητη η ατέλεια. Σε κάθε Έργο υπάρχουν σφάλματα, σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση. Μόνο η απραξία είναι τέλεια και σε αυτό έχουμε πάρει διδακτορικό.Κριτική στην πολιτική, απαξίωση και γκρίνια για κάθε τομέα κοινωνικής ζωής. Από προτάσεις όμως; Μηδέν. Ανυπαρξία έργου, δημιουργίας και δράσης. Και το κλισέ πληρωμένο από τους τηλεμαϊντανούς: “Δεν είναι δική μου δουλειά να φτιάχνω, ο δημοσιογράφος κρίνει τα κακώς κείμενα”! Γεμίσαμε έτσι αυτόκλητους κριτές, τσάμπα δικαστές, οκνηρούς παράγοντες, τεμπέληδες συνδικαλιστές που εκπροσωπούν την εργατική τάξη. Πολέμιους του συστήματος που -ώ τι σύμπτωση- οι περισσότεροι είναι κρατικοδίαιτοι δημόσιοι υπάλληλοι, αμοίβονται δηλαδή από το σύστημα!Το θρησκευτικό συναίσθημα δεν θα ήταν δυνατόν να μείνει αλώβητο από αυτή την τάση ανυπαρξίας. Λάβαμε πολλές επιστολές και άρθρα για τα αφιερώματα που αναδημοσιεύσαμε σχετιζόμενα με το Χριστιανισμό, τον Ελληνισμό, τις υπαρκτές ή ανυπαρκτές ιστορικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Παντού μηδενισμός και απαξίωση. Εύκολη κριτική, ημιμάθεια, φιγούρα γνώσεων μα πρόταση καμμία.Φίλοι, Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Ακόμα και αν συμφωνούμε με το συμπέρασμα, απεχθανόμαστε τη στείρα παράθεση πολεμικής. Γέμισε ξαφνικά ο τόπος πολέμιους του Χριστιανισμού, ινστρούχτορες που ανακάλυψαν ξάφνου τον τροχό ακόμα και γραφικούς που διάβασαν δύο ποτ πουρί μεταφρασμένα και έγιναν Αρχαιολάτρες. Σε όλους αυτούς που απλώς αναμασούν χιλιοειπωμένα επιχειρήματα όχι για να δημιουργήσουν κάτι καινούριο αλλά να κάνουν επίδειξη γνώσεων στη Γιαγιά τους, έχουμε να αντιπαραθέσουμε τις μελέτες του Μιχάλη Καλόπουλου, έτσι για να πάρουν μια ιδέα από τεκμηριωμένο μα κυρίως Δημιουργικό λόγο.
Αυτόν τον λόγο θέλουμε. Το επιχείρημα που σπάει το σκοτάδι για να φέρει Φως. Όχι Ημίφως. Από κοντά και κάποια γραφικά καραγκιοζάκια που χθες αποστήθιζαν (επιλεκτικά) Μαρξ μα αγνοούσαν τον Μπαμπέφ, με γεμάτους λογαριασμούς (παχυλές οι αμοιβές των ρουφιάνων) να μιλούν για κοινωνική αδικία. Αυτοί λοιπόν που ενώ έχουν 32 χιτώνες δεν δίνουν ούτε κλωστή, έμαθαν να αναμασούν αντιχριστιανικές κορώνες από δήθεν αρχαιόπληκτους. Γράφουν μάλιστα και βαθυστόχαστα άρθρα για να τεκμηριώσουν την εναντίωση τους στην εκκλησία όταν οι περισσότεροι από αυτούς διαμένουν στα καταπατημένα από την ΙΜ Πεντέλης και καμμένα των Βριλλησίων.Γι’ αυτό φίλοι, η κοινωνία σήμερα χρειάζεται έναν λόγο ανιδιοτελή. Όχι άρρωστα ανθρωποκεντρικό. Όπου οι μισόζωοι ινστρούχτορες εκμεταλλεύονται την αυταρέσκεια του υπηκόου και του χαϊδεύουν τα αυτιά με μόνο σκοπό την ιδιοτέλεια. Δημιουργία, όχι μίσος. Μάχη για τη Γη και όχι πολιτικάντικη οικολογία των επιδοτημένων από το σύστημα ιδεών. Χρειάζεται η Εκκλησία. Όχι του Ιερώνυμου αλλά του Δήμου. Όχι του σκότους αλλά της Γνώσης, του μαθήματος της Ελευθερίας και του αλληλοσεβασμού.
Χρειάζεται η Θρησκεία. Όχι αυτή που μας βολεύει γιατί θα μας ξεπλύνει τις αμαρτίες ή θα μας στείλει στον παράδεισο. Αυτή που θα μας διδάξει να ζούμε με αρμονία. Θα μας καθοδηγήσει να “υπηρετούμε” ένα υψηλό ιδεώδες και όχι ένα ή πολλά αόρατα φαντάσματα. Θα μας πει την αλήθεια: Ότι όσο ιδιωτεύουμε κοιτώντας το βόλεμα μας, αξίζουμε όσο το βόλεμα μας. Σε ένα σύστημα που πρεσβεύει τη βόλεψη και την απραξία, ας πιστέψουμε στην Αυτεγερσία. Ας εκστασιαστούμε από τη “στάση” του τηλεθεατή. “Για την καινούρια Γέννα“.Για τη Μάνα που αντιστάθηκε σ’ αυτά τα χώματα και πάντα υπάρχει. Είτε σαν ΠανΓαία είτε σαν Παναγία είναι ακόμα εδώ, κόντρα στο Δόγμα. Σε όποιο Δόγμα. Όταν Τριγύρω περνά από το Βιτριόλι, τη μιαρότητα, την εκπόρνευση, εδώ παραμένει Ιερή, έστω υποσυνείδητα. Και έχει πιστούς και Μάρτυρες, όπως τα παλικάρια στην Εύβοια που τα λησμονήσαμε. Παίδες εν Καμίνω.Κατακαύσατε τα άλση, κραύγαζαν οι μελανοχιτώνες σταυροφόροι. Ναι, πόσοι όμως μελανοχιτώνες πέρασαν και περνούν με πρόσχημα κάποιον “σταυρό”. Πόσοι καίνε τον τόπο για το καλό του; Για τις μεζονέτες, την ανάπτυξη, την “αντίδραση”; Αλήθεια, πόση δύναμη χρειάζεται για να κάψεις και πόση να φυτέψεις; Μάλλον όση για να σκοτώσεις ένα παιδί αντί να το Γεννήσεις. Και να του δώσεις τα “Χρόνια Πολλά και Καλά”.