Αμάρτησα για το παιδί μου...

Τα είδαμε όλα εμείς οι Ελληνες τον τελευταίο καιρό και... πολύ πριν ξεκινήσει η Εβδομάδα των Παθών.
Συγκεκριμένα: Η τύχη της χώρας παραπέμφθηκε επανειλημμένα από τον Αννα στον Καϊάφα, ενώ ένας αδιάφορος πρωθυπουργός-Πόντιος Πιλάτος ένιπτε τας χείρας του και παρέδιδε την Ελλάδα στο έλεος των Ιουδαίων. Ωστόσο, τα χειρότερα νέα για μας είναι ότι με την Ανάσταση δεν επήλθε και η λύτρωση και ούτε αυτό πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον, καθώς στον ορίζοντα δεν διαγράφεται άσπρη μέρα.
Ενα ακόμη σκάνδαλο απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε και υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι αμάρτησε ο «πατήρ» Παυλίδης για το παιδί του, αγνοώντας αρκετές από τις Δέκα Εντολές. Παρ' όλα αυτά, υπαρκτός είναι ο κίνδυνος ο πρώην υπουργός Αιγαίου να μη βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου το γεγονός ότι από τις εκατόν τριάντα έξι υποθέσεις υπουργών και υφυπουργών που από τη Μεταπολίτευση έχουν παραπεμφθεί στη Βουλή, μόνο δύο, το σκάνδαλο του καλαμποκιού και η υπόθεση Κοσκωτά, κατέληξαν τελικά στο Ειδικό Δικαστήριο. Και είναι δύσκολο να σπάσει τώρα αυτή η εξαιρετικά διαδεδομένη ελληνική παράδοση, όταν η παραπομπή του Παυλίδη θα σήμαινε και πιθανή πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.Ετσι,πορευόμαστε αισίως από το ένα σκάνδαλο στο άλλο, από το Βατοπέδι στη Ζίμενς και από τη Ζίμενς στον Παυλίδη, χωρίς τελικό προορισμό. Τόνοι μελάνης ξοδεύονται,άπειρος τηλεοπτικός χρόνος σπαταλάται και στο τέλος «ούτε γάτα ούτε ζημιά» για τους υπόπτους, αφού τα εγκλήματά τους παραμένουν χωρίς τιμωρία, οι ίδιοι αποσύρονται στην καλύτερη των περιπτώσεων για λίγο από τον πολιτικό στίβο και επιστρέφουν δριμύτεροι σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανοίγοντας πανιά για νέες περιπέτειες.Κατά τα άλλα, τους είδαμε όλους εκεί, παρόντες στην καθιερωμένη αναπαράσταση της Ανάστασης του Θεανθρώπου, όλοι τους συγκεντρωμένοι στην προσπάθεια να ψαρέψουν ψήφους στα προαύλια των εγχώριων εκκλησιών. Σε εκλογική ετοιμότητα, οι πολιτευτές προσέθεσαν ένα νέο νόημα στο Πάσχα των Ελλήνων... «Se non e vero e ben trobato», «αν δεν είναι αλήθεια, τουλάχιστον είναι έξυπνο εφεύρημα», λέει μια γνωστή ιταλική παροιμία. Και η ιστορία ενός Θεού που κατέβηκε στη Γη και υπέστη το έσχατο μαρτύριο για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του ποιμνίου του διαδίδεται από γενιά σε γενιά και συγκινεί εδώ και αιώνες δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Ετσι, στο σημερινό εορταστικό μας σημείωμα επιβάλλεται να παρατηρήσουμε, με αφορμή και την επικαιρότητα, τις αλλαγές που υπέστη η έννοια του ποιμένα στη σύγχρονη Ελλάδα (και όχι βέβαια μόνο). Ορισμένοι σύγχρονοι ποιμένες, λοιπόν, από τη γη ξεκίνησαν και πολύ σύντομα κατέκτησαν τις πιο υψηλές κορυφές της εξουσίας, δεν θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους αλλά συχνά αμάρτησαν γι' αυτά, τιμωρία δεν υπήρξε για τις πράξεις τους και ούτε βέβαια μαρτύριο, ενώ η «ανάστασή» τους είναι μια υπόθεση που αφορά μονάχα τους ίδιους και όχι βέβαια το καλό του ποιμνίου τους, εξαρτάται δε αποκλειστικά από την ψήφο κάποιων αφελών. Και όσον αφορά εμάς τους υπόλοιπους; Χριστός Ανέστη...