Το να ψάχνεις να βρεις "κοινωνικές αιτίες" πίσω από την αιματοχυσία στου Ρέντη είναι αφελές και ανόητο. Αλλά τελικά είναι και χρήσιμο.Όταν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο, πρωτοφανές και σοκαριστικό, το πρώτο ένστικτο του ανθρώπου είναι να προσπαθήσει να βρει τις αιτίες, ώστε να εξασφαλίσει ότι κάτι παρόμοιο δεν θα ξανασυμβεί ποτέ. Κι αυτό δεν το κάνει μόνο για εξασφαλίσει, όντως, ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί, αλλά κυρίως για να πείσει τον εαυτό του ότι έχει έναν έλεγχο πάνω στη μοίρα του, πως ό,τι κακό συμβαίνει είναι αποτέλεσμα παραλείψεων και λαθών που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι.Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα. Κανένας τρόπος να προβλέψεις ή να αποφύγεις. Ο σεισμός στη Λ' Άκουιλα, για παράδειγμα, ήταν τρομακτικός και συνταρακτικός -αλλά σήμερα για τους αντισεισμικούς κανόνες μιλάνε όλοι, λες και αν τα κτίρια ήταν χτισμένα λίγουλάκι καλύτερα δεν θα έπεφταν.Στις εφημερίδες, δε, χύνονται τόνοι μελάνι για το "Ελληνικό Κόλουμπαϊν" του Ρέντη, και οι σχολιαστές προσπαθούν να βρουν μιαν εξήγηση, κάτι χειροπιαστό, ένα συμπέρασμα του τι πάει στραβά στην κοινωνία μας και πρέπει να το φτιάξουμε για να μην γίνονται τέτοια πράγματα.
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι. Γιατί άνθρωποι με προβληματικό ψυχισμό και αντικοινωνική συμπεριφορά θα υπάρχουν πάντα, εκτός κι αν εφαρμόσουμε καμιά περίεργη ευγονική. Ναι, μπορούμε να κάνουμε δυσκολότερο το να βρει κάποιος όπλο, αλλά δεν μπορούμε να απαγορέψουμε τα μαχαίρια. Και μπορούμε να κάνουμε την ψυχολογική υποστήριξη των μαθητών καλύτερη, αλλά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ελέγξουμε ποιοι κάνουν παιδιά, και με ποιον τρόπο τα μεγαλώνουν.
Ωστόσο, η συζήτηση λειτουργεί θεραπευτικά, έστω κι αν ουσία δεν έχει. Γιατί κουβεντιάζοντας παραμυθιάζουμε λιγάκι τον εαυτό μας ότι είμαστε ισχυροί, ότι έχουμε έλεγχο πάνω στη μοίρα μας, ότι με λίγη προσπάθεια μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα, τους τρελούς, τους σεισμούς και τα τσουνάμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου