Κάποιες-πολλές, όλο και περισσότερες γυναίκες δεν ονειρεύονται να ντυθούν στα άσπρα. Και στην απροσδόκητη πρόταση γάμου, αντί να ανοίξουν σαμπάνια, κλέινουν την πόρτα. Τελικά νύφη γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.Περίπτωση 1:
«Παντρεύομαι» μου ανακοίνωσε μάλλον ανόρεχτα και σίγουρα χωρίς καμία συγκίνηση η φίλη μου η Μ. «Και; Δεν χαίρεσαι;» τη ρώτησα εγώ. «Μπα... Βαριέμαι όλο αυτό το νταβαντούρι. Εξάλλου τι νόημα έχει; Μαζί δεν μένουμε τόσο καιρό με τον Κ.; Τι θα αλλάξει; Το πολύ πολύ, αν χωρίσουμε, να πληρώνουμε λεφτά σε δικηγόρους κι από πάνω...» «Τότε γιατί το κάνεις;» την ξαναρώτησα - νομίζω λογικά. Και σε εκείνο το σημείο, η παιδική μου φίλη με κοίταξε σαν να έβλεπε μπροστά της βραδύνου κρετίνο. Η απάντηση της ήταν χειμαρρώδης: «Παντρεύομαι γιατί με έπρηξε ο Κ. -και όλο του το σόι- φυσικά! Το χρυσό μου, ξεκίνησε δειλά δειλά με υπονοούμενα του τύπου "Μα τι επώνυμο είναι αυτό; Το δικό μου είναι πολύ πιο chic" και στο τέλος το ξεφούρνισε: "Έλα, ρε μωρό, να παντρευτούμε. Να κάνουμε και τους "γέρους" ευτυχισμένους... Και το παιδάκι που θα κάνουμε (κάποτε); Δεν το σκέφτεσαι; Δεν το λυπάσαι; Τι θα λέει στο σχολείο για τη μαμά και τον μπαμπά;"... Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, μετά από μια τέτοια καμπάνια συστηματικής γκρίνιας, αναγκάστηκα να πω το ναι. Πάντως να το ξέρεις. Νυφικό εγώ δεν φοράω...»
Περίπτωση 2:
«Αγάπη μου;»
«Έλα. Δεν σ' ακούω καλά. Δεν έχει σήμα...» «Έλα! Τώρα με ακούς; Ναι; Μωρό μου... εμ.. .εμ.. .Να σου πω; εμ.. .εμ... Μήπως να παντρευόμασταν;» «Τι; Να παντρευτούμε; Μα καλά, πώς σου ήρθε τώρα;» «Ξέρεις μωρέ.. .Τόσο καιρό είμαστε μαζί... Γκρινιάζουν και οι γονείς μου... Δεν είναι σωστό να μένουμε μαζί αν δεν περάσουμε στεφάνι, λένε. Και να ξέρεις. Έχουν κάποιο δίκιο. Νομίζω ήρθε η ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα...» «Α... Καλά, θα δούμε...»
Αντίθετα με ό,τι μάλλον θα φαντάζεσαι, το συγκεκριμένο διάλογο δεν τον ξεκίνησε κορίτσι με γονείς παλαιών αρχών, αλλά ολόκληρος μαντράχαλος ετών 30. Και για την ιστορία, πρόβλημα με τους δικούς του ιδιαίτερο δεν είχε. Απλώς ήθελε κάπως να «δικαιολογήσει» την τόσο μπουρζουά επιθυμία του, που με τίποτα δεν κολλούσε με το γενικότερα «αντισυμβατικό» του lifestyle.
Δεν παντρεύουμαι, Δεν νοικοκυρεύομαι
Και τα δυο παραπάνω περιστατικά είναι 100% αληθινά. Ακόμα και αν δεν είναι αντιπροσωπευτικά του μέσου όρου, παρά ταύτα είναι ενδεικτικά μιας τάσης που αρχίζει να διαμορφώνεται και στην Ελλάδα. Το κλισέ μέχρι τώρα ήθελε τη γυναίκα να προσπαθεί τεχνηέντως να αποσπάσει το μονόπτερο και, αντίστοιχα, τον άντρα να πασχίζει να αποφύγει με κάθε τρόπο την «κουλούρα». Τελευταία όμως συμβαίνει και το αντίστροφο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ο άντρας αυτός που βρίσκεται σε κατάσταση stand by και η γυναίκα αυτή που καθυστερεί ή/και αρνείται να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου