Η πρώτη Ανάσταση

Τι 30, τι 40, τι 50, που είναι ο πραγματικός αριθμός νηστείας, το ξημέρωμα του Σαββάτου είναι η πρώτη Ανάσταση για τα παιδιά.
Αφού δοκιμάστηκε η εγκράτειά των παιδιών μας αυτές τις μέρες και αποτοξινώθηκε ο οργανισμός τους ήρθε η ώρα για το σοκολατένιο δωράκι τους.
Πάσχα στο χωριό, με την γιαγιά να ετοιμάζει την μαγειρίτσα και εμάς τα εγγόνια της, σαν τα κλωσσόπουλα να τριγυρίζουμε στην ποδιά της μετά την εκκλησία.«Θέλω κουλουράκι», να λέει ο αδελφός μου επιτακτικά, «Εγώ θέλω τσουρέκι ή όχι αυγό μελάτο με ψωμί… Καλύτερα», θα πει ο ξάδερφός μου που ζύγιζε όσο όλα τα εγγόνια μαζί.
«Γιαγιά, εγώ θέλω μερέντα ή σοκολατίτσα ή κάτι για να γλυκαθεί το κεφαλάκι μου…», η μικρότερή της και η πιο αγαπημένη της τις λέω ναζιάρικα!
«Να γλυκαθεί το κεφαλάκι σου, το χρυσό, να μεγαλώσει το μυαλουδάκι σου», απαντούσε φιλώντας με στο μέτωπο.Οι επιθυμίες μας διαταγές για εκείνη. Σε λίγα λεπτά είχαμε καταβροχθίσει το αναστάσιμο γεύμα μας. «Αχ πώς το ήθελα το αυγουλάκι», θα πει ο χοντρούλης.«Τώρα τα καλά μου τα παιδιά θα με βοηθήσουν στο μαγείρεμα», και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση είχαμε ανασκουμπωθεί, ανακατεύαμε κατσαρόλες και κουτάλες.Άλλος έκοβε ψωμάκι, άλλος την ντομάτα, άλλος τις πατατούλες και εγώ που είχα καλλιτεχνική φύση είχα αναλάβει την διακόσμηση.
Μέχρι να σημάνει νοερά το κουδούνι για διάλειμμα. Έμπαινε μέσα ο θείος μας που μας έβαζε στο αυτοκίνητο για μια βόλτα στην εξοχή.Να κυλιστούμε στα χορτάρια και να δούμε από κοντά τα αρνάκια, αυτά που την επόμενη μέρα θα χόρευαν ζεϊμπέκιο στις σούβλες.Μετά από πολύωρο κυνηγητό και παιχνίδι επιστρέφαμε στο σπίτι να ετοιμαστούμε για το βράδυ της Ανάστασης. Τα καινούρια μας ρούχα μας περίμεναν στην κρεμάστρα και οι λαμπάδες θα έβγαιναν από το κουτί!
Όμως για μας η Ανάσταση είχε ήδη γίνει.
Άλλωστε μερικοί από εμάς, τα παιδιά, θα κοιμόμασταν την ώρα της πραγματικής ανάστασης.