Τα μέτρα φέρνουν πονοκέφαλο

Ασκήσεις ισορροπίας επιχειρεί η Δημοκρατική Αριστερά μέσα στον φαύλο κύκλο των πιέσε­ων από και προς την τρόικα και το δί­δυμο Σαμαρά - Στουρνάρα, στον οποίο έχει εγκλωβιστεί με άγνωστη προς το παρόν κατάληξη.
Οι αντιδράσεις στην Κοινοβουλευ­τική Ομάδα επιμένουν (Βουδούρης, Μιχελογιαννάκης), ενώ και στο εσω­τερικό του κόμματος σιγά σιγά διευ­ρύνονται.
Η ηγεσία, η οποία προς το παρόν κερδίζει λίγο χρόνο, εφόσον η ανακοί­νωση του πακέτου μέτρων συνεχώς μετατίθεται, σταθμίζει τα δεδομένα επιλέγοντας να στείλει τα μηνύματά της και προς τα μέσα και προς τα έξω στην προσπάθεια να προλάβει ή να μετριάσει μια ενδεχόμενη εσωκομμα­τική κρίση.
Η ψήφιση του πακέτου μέτρου θα αναδείξει την έκταση και το βάθος των αντιδράσεων και μέχρι τότε οι κι­νήσεις της ηγεσίας δηλώνουν προς το εσωτερικό της και την κοινωνία πως κάνει ό,τι μπορεί, ενώ ο ίδιος ο Κουβέλης, όσον αφορά την υλοποίηση της προγραμματικής συμφωνίας (η οποία ευρύτερα θεωρείται ότι έχει πλέον ακυρωθεί), τονίζει τη λέξη «σταδια­κά» παραπέμποντας στην προεκλογι­κή εξαγγελία της «σταδιακής απαγκί­στρωσης».
Τις προηγούμενες μέρες τα ηγετι­κά στελέχη του κόμματος διεμήνυσαν προς την κατεύθυνση του Σαμαρά ότι «δεν κυβερνά, αλλά συγκυβερνά» κι επανέφεραν το θέμα της «επαναδιαπραγμάτευσης», ενώ ο Κουβέλης σημείωσε με νόημα ότι κανείς (βλ. ο πρωθυπουργός) «δεν πρέπει να παρε­ξηγήσει» τη στάση ευ­θύνης της ΔΗΜΑΡ και να την εκμεταλλευτεί. «Κανείς δεν πρέπει να μας θεωρήσει ‘’δεδομέ­νους’’» είπε. Το ερώτημα είναι αν η ΔΗΜΑΡ έχει καταστήσει εαυτήν δεδομένη μέσα από τις αταλάντευτες γραμμές που έχει θέσει, δηλαδή την πα­ραμονή της χώρας στο ευρώ και την κυβερνητική σταθερότητα.
Την Τρίτη δημοσι­οποίησε την πρότασή της για τα ισοδύναμα που θεωρεί ότι πρέπει να αντικαταστήσουν τα μέτρα με τα οποία διαφωνεί. Συ­γκεκριμένα, ζητά να εξαιρεθούν οι περικοπές στα ανα­πηρικά επιδόματα, η οριζόντια περι­κοπή όλων των δώρων των συνταξιού­χων, η αύξηση των ενσήμων στα 6.000 για πλήρη σύνταξη, η κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65 ετών, η αύ­ξηση των εισιτηρίων στις αστικές συ­γκοινωνίες και η κατάργηση των δώ­ρων των Δ.Υ.
Γνωρίζοντας βέβαια ότι η πρότασή της πολύ δύσκολα θα περάσει, προ­σθέτει τη «ρήτρα δημοσιονομικού ισοδύναμου», που σημαίνει ότι «τα μέτρα των 11, 5 δισ. ευρώ, όπως τε­λικώς καταλήξουν, ψηφίζονται», για τμήμα τους, όμως, προτείνεται «η δυ­νατότητα μη εφαρμογής» εφόσον επι­τευχθεί στο μεταξύ «ισοδύναμη δημο­σιονομική απόδοση από καταπολέμη­ση της φοροδιαφυγής και της παραοι­κονομίας και εξυγίανση των δαπανών λειτουργίας/προμηθειών». Μάλιστα η ΔΗΜΑΡ ζητά να νομοθετηθεί η ρήτρα ισοδυνάμων.
Βέβαια, οι άγριες διαθέσεις της τρόικας που, σύμφωνα με τις διαρρο­ές, έχει βάλει επιτακτικά στο τραπέζι το ζήτημα των απολύσεων στο Δημό­σιο, κάνοντας τον υπουργό Αντώνη Μανιτάκη να προειδοποιεί με παραί­τηση, μάλλον δεν επιτρέπει καμία αι­σιοδοξία για παραχώρηση κάποιας επικοινωνιακής νίκης στους εταίρους της κυβέρνησης.
Όσον αφορά τις έσωθεν πιέσεις που δέχεται το κόμμα, ο πρόεδρος της ΔΗ­ΜΑΡ και το ηγετικό επιτελείο, ο γραμ­ματέας της Κ.Ε. Σπύρος Λυκούδης δεν απέκλεισε τις διαρροές κατά την ψηφοφορία, αλλά κάλεσε ανοιχτά τους βουλευτές που διαφοροποι­ούνται να σεβαστούν τις «συλλογικές αποφά­σεις». Με άλλα λό­για, η ηγεσία μπορεί να μην θέτει θέμα κομματικής πειθαρχίας και διαγραφών, αλλά εκ των προτέρων διατυπώ­νει την έμμεση κατηγο­ρία περί προσωπικών στρατηγικών κι επιδιώξε­ων, διαμορφώνοντας την προοπτική της περιθωριο­ποίησης για όσους κατα­ψηφίσουν. Αυτό διαφαί­νεται και από την υπο­γράμμιση του Σπ. Λυκούδη ότι «όποιος δεν σεβαστεί τη συλλογική απόφαση, ο ίδιος βάζει πρό­βλημα σε σχέση με το κόμμα του».
Στο μεταξύ, απέναντι στην τάση που διαμορφώνεται υπέρ της επανε­ξέτασης της συμμετοχής του κόμμα­τος στην κυβέρνηση (Νεφελούδης κ.ά.) εμφανίζεται μια αντίρροπη τάση που ζητά μεγαλύτερη συμμετοχή. O Γεράσιμος Γεωργάτος, μέλος της Ε.Ε. και υπεύθυνος για την ευρωπαϊκή και εξωτερική πολιτική του κόμματος, σε άρθρο του ερμηνεύει τη δημοσκοπική πτώση της ΔΗΜΑΡ ως αίτημα των ψη­φοφόρων για μεγαλύτερη εμπλοκή, η οποία, όπως γράφει, «σημαίνει μεγα­λύτερες δυνατότητες ελέγχου και με­γαλύτερες δυνατότητες προώθησης των μεταρρυθμιστικών και αναπτυξια­κών της προτάσεων». Άβυσσος.