Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Ως πότε…Έλληνες,

Ως πότε θα κηδεύουμε νεκρούς αδικοσκοτωμένους;Ως πότε θα κηδεύουμε την Ελλάδα, τα οράματα, τις αξίες, τα ιδανικά;Ως πότε θα θρηνούμε χαμένες πατρίδες, περασμένα μεγαλεία;
Δε φτάνει πια η τόση υπομονή στο τόσο κακό που μας γίνεται;
Έλληνες, εγερθείτε! Ξυπνάτε Έλληνες! Ελλάδα, ανάστα με το σταυρό και το σπαθί. Σήμερα οι Κύπριοι αδελφοί, αύριο εμείς.
Ας το νοιώσουμε επιτέλους, ο πόλεμος είναι ακήρυχτος αλλά συνεχής. Κι όσοι θαρρούν πως γίναμε Ελβετία, δεν έχουν θέση στις επάλξεις, στα κατώγια και στα καταγώγια, εκεί όπου συχνάζουν, να παραμείνουν. Οι αντρειωμένοι στις επάλξεις, στον αγώνα της δικαιοσύνης. "Οι καιροί ου μενετοί".
Χρωστάμε μεγάλη χάρη στους Κύπριους ήρωες, τον Τάσο Ισαάκ και το Σολωμό Σολωμού. Μας ξυπνήσανε (για λίγο;) απ' το λήθαργο της καλοζωίας. Στα δικά τους φέρετρα ακουμπάει η Ελλάδα, τα οράματα, οι αξίες, τα ιδανικά και όχι στα δημοσίας δαπάνης δημαγωγών πολιτικών ή λαμπρών ηθοποιών.
Αυτοί οι νεκροί δίνουν ζωή γιατί αψηφούν τη ζωή της αφασίας, του λήθαργου, της καλοπέρασης και του συμβιβασμού με την αδικία. Αγωνίζονται. Στην καρδιά τους μιλάει ο Θεός, στην ψυχή τους η Ελλάδα, στο αίμα τους τρέχουν τα οράματα, οι αξίες, τα ιδανικά, οι παραδόσεις του γένους και όχι μόνο τα σφηνάκια ή τα κοκτέιλ και τα ουισκάκια που πίνονται τα βραδάκια στα ημισκότεινα μπαράκια της μοιρολατρίας, της αδιαφορίας, του ωχαδερφισμού, της ντόλτσε βίτας.
Μας λένε οι πολιτικοί αρχηγοί, υπομονή. Απαντάμε: Άραγε η υπομονή είναι πάντα σωφροσύνη ή κάποτε φανερώνει και δειλία των κρατούντων να σηκώσουν τα λάβαρα του αγώνα;
Μας λένε περιμένετε, η δημοκρατία, η πολιτική και οι πολιτικοί μας θα βρουν τις λύσεις…… κάποτε. Μας λένε δηλαδή, περιμένετε, θα μας αποτελειώσουν οι εχθροί μας , όλους μαζί, μια και καλή όταν εκείνοι τ' αποφασίσουν και δεν είναι σωστό ένας – ένας άκαιρα, να πηγαίνουμε σα τ' αρνιά στο σφάξιμο.
Μας λένε πως οι αντίπαλοι είναι περισσότεροι και θα χαθούμε, θα νικηθούμε. Δεν θα τους θυμίσουμε την ιστορία μας, απλά θα τους ρωτήσουμε: Έγινε ποτέ πόλεμος ή επανάσταση επειδή ήταν 100% βέβαιο το νικηφόρο αποτέλεσμα;".
Μας λένε θα χυθεί αίμα, θα πεθάνουμε. Σα Χριστιανοί πρέπει ν' απαντήσουμε πως την αμαρτία φοβόμαστε και όχι το θάνατο. Σαν Έλληνες να προτιμήσουμε τιμημένο θάνατο παρά ζωή ατιμίας.
Έτσι πρέπει να μιλήσουμε, έτσι πρέπει να σκεφτούμε. Έτσι θα' θελαν ο Τάσος και ο Σολωμός. Η θυσία τους μόνο έτσι δε θα πάει χαμένη. Μόνο έτσι:
Αυτή η σημαία των Τούρκων βαρβάρων θα υποσταλεί οριστικά.
Αυτός ο τουρκικός στρατός κατοχής της Κύπρου θα αποχωρήσει.

2 σχόλια:

Naxion είπε...

Καλημέρα... Για να μην τρέφουμε αυταπάτες, είμαστε πολύ πολύ μικροί για να επιζήσουμε σ' αυτή τη ζούγκλα. Όχι ότι δεν έχουμε τα φόντα και τα προσόντα, απλά δε φροντίζουμε να γεμίσουμε το ξερό μας και το διαφημίζουμε ακατοίκητο, αριστερά δεξιά, πράγμα που βλέπουν και οι κουμπάροι και ζητούν ελληνικά νησιά. Σου λέει ακατοίκητα είναι.

Ελληνική διπλωματία, ως πρωινό ανέκδοτο. Ας ρίξει μια ματιά στα Έργα και Ημέραι του κουμπάρου εδώ παραδίπλα να παίρνει μαθήματα. Ξεκινούν τα καλά παιδάκια της ελληνικής διπλωματίας για να υπερασπιστούν τα ελληνικά δίκαια, με όλο το δίκιο στις αποσκευές τους και το χάνουν ευθύς αμέσως...

Ξεκινά ο Κουμπάρος μ' ένα κάρο γενοκτονίες στην πλάτη, τωρινές και πρόσφατες και με ένα λογίδριο 5λεπτο θα βγει ήρωας ο θύτης...

Έτσι πάνε αυτά..

Θέλει @@ η διπλωματία, κι όχι χαμόγελα. Αλλά τι το θες και τι περιμένεις όταν η μόνιμη φράση στα στόματά μας είναι το "do you like Greece?"...

"Yes, i like Greece" θα λάβουν ως απάντηση για να λάβουμε το τρίτο το μακρύτερο εν συνεχεία.

minoas είπε...

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ
Μυθιστόρημα
Συγγραφέας: Νίκος Χιδίρογλου
Εκδόσεις Ερωδιός (τηλ. 2310 282782)
Δελτίο Τύπου

Ελλάδα, σωτήριο έτος 2020 μ. Χ. Η επικράτηση μιας κάστας πολιτικών που πρεσβεύουν ένα κράμα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών ιδεοληψιών, έχει αλλάξει ριζικά το πολιτικό τοπίο. Η πολιτισμική ομογενοποίηση λυγίζει τις αντιστάσεις του μέσου πολίτη, οδηγώντας τον στην αδράνεια. Η χαλάρωση των ηθών και η εφαρμογή των θετικών διακρίσεων, οδηγούν στην απόλυτη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων και φέρνουν την ελληνική κοινωνία στο χείλος του γκρεμού. Η πολυπολιτισμική κοινωνία, δείχνει να λυγίζει κάτω από το βάρος των ανομιών της και των αφύσικων και ανήθικων συμβάσεών της. Όμως, κάποιοι υπολόγιζαν χωρίς τη νεολαία, που ξεσηκώνεται, αντιδρώντας στο γκρέμισμα των εκκλησιών και στην εξάλειψη κάθε τι του ελληνικού. Οι παλιοί τρόποι κερδίζουν οπαδούς και ο λαϊκός αυθορμητισμός επιστρέφει και ξεσπά, απειλώντας ως ασταμάτητος χείμαρρος το σύστημα, που κλυδωνίζεται. Την ίδια ώρα, ο πολιτικός ριζοσπαστισμός εξαπλώνεται και κερδίζει τις καρδιές και την ψυχή των νέων, των απόκληρων και των περιθωριοποιημένων, αλλά και όσων αδυνατούν να συμβιβαστούν με την κοινωνική εξαχρείωση και αναζητούν όραμα και ελπίδα. Ο ήρωάς μας, έχοντας βρεθεί από το ζενίθ στο ναδίρ, δεν έχει πλέον τίποτε να χάσει. Από πετυχημένος επαγγελματίας και ομοτράπεζος του συστήματος, καταλήγει δραπέτης και άστεγος, ζώντας προσωρινά μια άσκοπη καθημερινότητα. Όμως, ξυπνάει από το λήθαργο, μαζεύει τα κομμάτια του και οργανώνεται στις γραμμές της «Μάχης», πολεμώντας για την Ελευθερία και γράφοντας το προσωπικό του έπος.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ