Η ύπαρξη αναπηρίας επηρεάζει διαφορετικά τον κάθε άνθρωπο. Σ’ άλλους δημιουργεί ανασφάλεια και απαισιοδοξία και σ’ άλλους λειτουργεί σαν κίνητρο για μάθηση και δημιουργία. Σημαντικοί παράγοντες για την υγιή συνειδητοποίηση της αναπηρίας από το ανάπηρο άτομο παίζει η νοημοσύνη και η δομή της προσωπικότητας. Για αυτό άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που άτομα με αναπηρίες επιτυγχάνουν έργα που φαντάζουν ακατόρθωτα στους «υγιείς».Η χρονική στιγμή της συνειδητοποίησης της αναπηρίας από το παιδί παίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αυτοεικόνας του. Όταν η αναπηρία είναι έμφυτη, το παιδί συνειδητοποιεί τους περιορισμούς του όταν τα άλλα παιδιά μπορούν να κάνουν πράγματα, ενώ εκείνο αδυνατεί ή δυσκολεύεται πολύ. Άλλες πάλι φορές η συνειδητοποίηση αυτή καθυστερεί, όπως όταν το παιδί ζει σ’ ένα ίδρυμα με παιδιά με ίδια ή παρόμοια αναπηρία. Εξαίρεση αποτελεί το άτομο με σοβαρές μειονεξίες που αργεί να συνειδητοποίηση ή δεν συνειδητοποιεί ποτέ.Η αναπηρία όμως είναι πιθανό να αποκτηθεί και αργά στη ζωή του ατόμου. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ανάπηρο πια άτομο καλείται να τροποποιήσει ή και να αλλάξει ριζικά την αυτοεικόνα του, στην οποία φίλοι και γνωστοί καλούνται να συνηθίσουν. Δεν είναι άλλωστε και λίγες οι φορές που το ανάπηρο άτομο αρνείται να αποδεχτεί την αναπηρία του, πράγμα που συναντάται σε περιπτώσεις ατόμων που υποσυνείδητα προσπαθούν να προστατέψουν τον εαυτό τους από το σοκ.Ο τρόπος ζωής του αλλά και τα ενδιαφέροντά του παίζουν σημαντικό ρόλο στην απόρριψη ή όχι της αναπηρίας καθώς εξαρτάται από την σπουδαιότητα και την σημασία που προσδίδει σ’ αυτά. Για το λόγο αυτό η οικογένεια παίζει σημαντικό ρόλο στην θετική ή αρνητική ψυχοκινητική εξέλιξη του παιδιού. Οικογένειες με παιδιά ανάπηρα, αντιμετωπίζουν πολύπλοκα προβλήματα και αυτά εντείνονται ακόμη περισσότερο από τις αρνητικές στάσεις της κοινωνίας.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της αναπηρίας από τους γονείς των ανάπηρων παιδιών εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως, την μεταξύ τους συζυγικές σχέσεις, το μορφωτικό επίπεδο, την κοινωνική τάξη, την προσωπικότητά τους, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την αναπηρία , τις φιλοδοξίες κ. ά. Η βιβλιογραφία παρουσιάζει κάποιες από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις της οικογένειας όπως: ενοχή, απελπισία, αμφιθυμία, λύπη, ντροπή. Σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για την αναπηρία του παιδιού τους ή μεταθέτουν τις ευθύνες σ’ άλλους.
Η εσωτερική αυτή σύγκρουση των συναισθημάτων στους γονείς έχει ως αποτέλεσμα να τον εμποδίζει υπερβολικά τον γονέα να αξιοποιήσει σωστά τις δυνάμεις τους ως προς την καλύτερη αντιμετώπιση του προβλήματος.Οι γονείς που βλέπουν τον εαυτό τους σαν ανθρώπους της τελευταίας κοινωνικής τάξης συχνά απορρίπτουν τόσο τους εαυτούς τους όσο και το ίδιο τους το παιδί. Αρνούνται το πρόβλημα του παιδιού τους και την βοήθεια την οποία μπορεί να τους προσφερθεί και διακατέχονται από συναισθήματα ντροπής, τύψεων και αγάπης συγχρόνως.Η αστάθεια στην συμπεριφορά των γονέων με ανάπηρο παιδί χαρακτηρίζει τους γονείς με αμφιθυμία και εκτιμάται από τους ειδικούς ως ένα σοβαρότατο πρόβλημα που χρήζει παρακολούθησης.
Με βάση όλα τα παραπάνω οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σε βάθος. Η σωστή συνειδητοποίηση της αναπηρίας από τους γονείς και το πώς αυτή θα περάσει στο παιδί θα επηρεάσει την εξέλιξη αλλά και την συμπεριφορά του απέναντι στην αναπηρία.Η σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση της οικογένειας είναι το πρωταρχική βήμα για μια υγιή ατμόσφαιρα μεταξύ των γονιών με το ανάπηρο παιδί, και του ίδιου του παιδιού με τους γύρω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου