Θεωρητικά, σκλάβοι δεν υπάρχουν πια, απελευθερώθηκαν από τα δεσμά τους προ πολλού, με πανηγυρικά διατάγματα και πολιτικές μεγαλοστομίες.
Το άρθρο 4 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν αφήνει, άλλωστε, περιθώρια παρανόησης: «Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται».
Στην πράξη, ωστόσο, η δουλεία και το δουλεμπόριο μάλλον απέχουν πολύ από το να απαγορεύονται.
Εν έτει 2009, 51 χρόνια μετά τη διακήρυξη του 1948 και περίπου 200 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας στη Δύση, το σωματεμπόριο ανθεί, τσεπώνοντας κέρδη μεγαλύτερα των 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο, ενώ τα συνολικά του έσοδα υπολογίζονται σε 53 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO), περίπου 12,3 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας (οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ανάλογα με την πηγή, με τον εν λόγω αριθμό να κυμαίνεται από 4 έως 27 εκατομμύρια) εργάζονται καταναγκαστικά σε συνθήκες κανονικής αιχμαλωσίας, έχοντας απολέσει τα όποια δικαιώματά τους και αμειβόμενοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με ψίχουλα.
Αλλοι μοχθούν επωμιζόμενοι τον ρόλο του χαμάλη σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες, χωράφια και οικοδομικά έργα, ενώ άλλοι εκπορνεύονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους. Τα θύματα είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα γυναίκες και παιδιά.
Πιο συγκεκριμένα, το 80% αυτών που τελούν υπό καθεστώς δουλείας εκτός των συνόρων της πατρίδας τους είναι γένους θηλυκού και το 50% είναι ηλικίας κάτω των 18 ετών, βάσει έκθεσης του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών (Trafficking in Persons Report, 2008).
Κύριες χώρες προέλευσης των σύγχρονων σκλάβων είναι ο επονομαζόμενος Τρίτος Κόσμος, καθώς και η Ανατολική Ευρώπη. Τελικοί προορισμοί τους: οι αγορές, τα πεζοδρόμια, τα εργοτάξια και οι κουζίνες της «γηραιάς ηπείρου» (μεταξύ άλλων και της Ελλάδας), της Βόρειας Αμερικής, της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας.Τιμές πώλησης
Ενδεικτικά, σήμερα στο Νεπάλ χιλιάδες κορίτσια ηλικίας έξι και επτά ετών πωλούνται ως «μαθητευόμενες οικιακές βοηθοί» σε οικογένειες μεσηλίκων έναντι 20 δολαρίων το ένα, στο Μάλι πωλούνται νεαροί εργάτες έναντι 40 δολαρίων έκαστος και στην Ταϊλάνδη οι οίκοι ανοχής αγοράζουν υγιείς νεαρές κοπέλες προς 1.000 δολάρια τη μία.
Την ίδια ώρα, στην Ινδία μικρά παιδιά σπάνε πέτρες ολημερίς για ένα δολάριο και στο Νεπάλ οι ανήλικες υπηρέτριες εργάζονται 20 ώρες την ημέρα χωρίς να πληρώνονται.
Το καλοκαίρι του 2007 οι κινεζικές Αρχές απελευθέρωσαν 570 σκλάβους (μεταξύ αυτών 69 παιδιά, κάποια ηλικίας οκτώ ετών) από πλινθοποιεία της επαρχίας Σανξί. Παρόμοια η κατάσταση και στη Βραζιλία, όπου το ειδικά επιφορτισμένο με την καταπολέμηση της δουλείας αστυνομικό σώμα διέσωσε την περασμένη χρονιά 4.634 σκλάβους.
Προχωρώντας παραπέρα, η κυβέρνηση Λούλα απέδωσε στους εν λόγω απελευθερωθέντες συνολική αποζημίωση ύψους 2,5 εκατ. ευρώ.
Στη Βιρμανία 800.000 άνθρωποι εργάζονται ως σκλάβοι στα χέρια του χουντικού καθεστώτος. Στη Μαυριτανία το 20% των κατοίκων ήταν σκλάβοι το 2007.
Οργανωμένοι σε πρότυπα πολυεθνικών εταιρειών
Οι δουλέμποροι, από τη μεριά τους, έχουν εξελιχθεί πλέον σε πολυεθνικές
επιχειρήσεις, με επενδυτές, λογιστές, εισπράκτορες, δυνάμεις κρούσεις και εσωτερικούς συνδέσμους σε τοπικές κοινωνίες.
Σε κάποιες περιπτώσεις απλά αιχμαλωτίζουν τα θύματά τους με τη βία, ενώ σε άλλες τα εξαπατούν τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια (μια καλύτερη ζωή, δυνατότητες ανώτερης εκπαίδευσης, έναν πλούσιο γάμο κ.ά.) και κανονικές, υποτίθεται, θέσεις εργασίας (στις γυναίκες συνηθίζουν να υπόσχονται συνήθως θέσεις νταντάς, οικονόμου, σερβιτόρας ή μοντέλου) τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Στην όλη απάτη, δε, βάζουν το χεράκι τους συχνά συγγενείς ή φίλοι του θύματος.
Το σωματεμπόριο έχει μάλιστα εξελιχθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε να μοιράζονται τομείς ευθύνης (Αλβανοί λέγεται πως τροφοδοτούν τη Δύση με εκδιδόμενα ανήλικα παιδιά και Κινέζοι τις ΗΠΑ με φθηνά εργατικά χέρια).
Οι σύγχρονοι δουλοκτήτες πατάνε κατά κύριο λόγο πάνω στην ανέχεια, που έχει «γονατίσει» μεγάλα μέρη της υφηλίου. Ως εκ τούτου, η λύση του προβλήματος βρίσκεται πρωτίστως, πέρα από την καταστολή, στην πρόληψη και στην καταπολέμηση της ίδιας της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, τομείς στους οποίους η διεθνής κοινότητα ομολογουμένως δεν έχει διακριθεί στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου