Τι οίστρος, τι ταχύτητα κατεδαφίσεως, τι γκατς; Τη δύναμη να κόβουν κάθε τόσο – κόντρα στη «σοσιαλιστικά» πιστεύω τους - μισθούς και συντάξεις και να βάζουν φόρους στους εξαθλιωμένους και τι κουράγιο να προστατεύουν εισοδηματίες και φοροφυγάδες.
Που τα βρίσκουν τόσα αποθέματα ο «χοντρός» και ο «λιγνός» της κυβέρνησης, που ο ένας παριστάνει τον καλό, ευρυμαθή και διαλεκτικό μπάτσο και ο άλλος τον κακό που κάθε τρεις και λίγο, έχοντας εγκαταλείψει τον μειλίχειο εαυτό του, μας μαλώνει, μας απειλεί, μας εκβιάζει για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και τώρα μας τη λέει γιατί τολμήσαμε να μπερδέψουμε τη χρεοκοπία με την επιλεκτική χρεοκοπία, που είναι απλώς ένας τεχνικός όρος, δεν πονάει, κάτι σαν την μερική αναισθησία, κρατάει λίγο και όλα επανέρχονται στο φυσιολογικό.
Αλλά τι φυσιολογικό έχει μείνει πια σ’αυτή τη ζωή; Αγχωμένος ύπνος αγωνιώδης ξύπνιος κι είναι ήδη για τους περισσότερους σαν να μην υπάρχει καλοκαίρι, αναψυχή, εναρμόνιση με την εποχή, φυγή, μόνο ο εφιάλτης, απ’ τον οποίο κανείς δεν ξυπνάει, και οικονομικό μαστίγιο Και ηθικό μαστίγιο. Καταδικαστέος, όποιος τόλμησε να ξεσπάσει με χειρονομίες και βρισιές και αποδοκιμασίες γιατί το μέσα του δεν το χωράει πια αυτό που νιώθει αλλά δεν έχει και καμιά πενηνταριά συμβούλους από πίσω να του υποδείξουν το τάιμινγκ, το φίλινγκ που πρέπει να βγάλει το ίματζ που πρέπει να πουλήσει, τους συμψηφισμούς και το τσουβάλιασμα που πρέπει να ξεράσει, την αντιστροφή της πραγματικότητας που πρέπει να σερβίρει ως πραγματικότητα . Μόκο, γιατί θα ρθουν τα τάνκς, ο μπαμπούλας για μεγάλα παιδιά.
Την ώρα που ο Μπένι, έτοιμος από καιρό, δίνει ρέστα στο one man show, ανταλλάσσει περιχαρής χειραψίες με τους ευρωπροϊσταμένους του (το χρήμα, ο βήχας και η χαρά του υπερπληθωρικού μας Τσάρου που συνδιαλέγεται μαζί τους αποδεικνύοντάς τους τι πάστα ηγέτη έχει σε σχέση με το άλλο το μαμαδόπληκτο, δεν κρύβονται), περνάει Μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικούς και ξανά μανά εφαρμοστικούς, (ελπίζοντας άραγε σε τι;) ομιλεί τη βενιζελικής με τις ώρες, εφευρίσκει όρους και πιρουτέτες για μεγάλα μεγέθη, η κοινωνία πότε ομόθυμη και πότε διαιρεμένη, υποχωρεί σιγά σιγά. Μισοηττημένη και μισοελπιζοντας, με τεράστια σύγχυση μπροστά στη θέα των διεθνών ανταγωνισμών που ξεπερνούν και την πιο καλοδουλεμένη ταινία κατασκοπείας, αναζητώντας τις δικές της πηγές ανασυγκρότησης που θα της επιτρέψουν να επιστρέψει σαν το τσουνάμι, ορμητική, αποφασιστική και αδέκαστη.
Ίσως και όχι.
Η καταστροφή μας έχει σασπένς...
ΥΓ: Το Μαρικάκι, χρεοκοπημένο σωματικώς, ψυχικώς και πνευματικώς, φορτώνεται τα μπαγκάζια του για θερινούς (κι ακόμα «ελληνικούς» προορισμούς) προκειμένου για το επόμενο δεκαπενθήμερο να διερευνήσει τη δυνατότητα της απεξάρτησης από το σήριαλ του τρόμου, της επιμήκυνσης του χρόνου του ελεύθερου από ωράρια (ένα «δώρο» όψιμα εκτιμημένο) καθώς και αν το πέρασμα από τη χρεοκοπία στην «ανάνηψη» μπορεί να επισυμβεί όντως μέσα σε δύο εβδομάδες ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου