Πού πέφτει το Πολυτεχνείο;

οτι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις

Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,

Ένα προς ένα τα υπάρχοντάς σας ξεπουλώντας

Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια

Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά

Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε.

Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε;

Ξαναδιαβάζοντας τον ποιητή, θύμωσα πάλι με τους εμπόρους της ευαισθησίας μας, με τους "σωτήρες", με αυτούς που έχουν πάρει την "δημοκρατία" παραμάσχαλα και την έχουν μόνο αυτοί! Είναι τούτα τα παιδιά του Πολυτεχνείου που έχουν αγκιστρωθεί στο '73, καθώς μετά από αυτό δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να εξαργυρώνουν τον ηρωϊσμό (;) της στιγμής ή να ασελγούν στο όνειρο μιας ευνομούμενης πολιτείας που τελικά έμεινε όνειρο, μέχρι που ξέφτισε κι αυτό, όταν οι προοπτικές ξεπουλήθηκαν.
Το "εδώ Πολυτεχνείο" το άκουσα κι'εγώ, όπως ένιωσα και την ανατριχίλα των συναυλιών του Μίκη σε κατάμεστα, μεταπολιτευτικά στάδια.
Το ζήτημα ωστόσο είναι τί έγινε όταν πέρασε ο καιρός των πανηγυριών και έφτασε η ώρα της δουλειάς. Τότε ακριβώς, νομίζω, άρχισε να ετοιμάζεται ο επόμενος φασισμός βασισμένος αρχικά στον εφησυχασμό του "δημοκρατικού" περιβάλλοντος -που δεν ήταν παρά ο ήχος των χειροκροτημάτων, στους ελάχιστους πραγματικούς ήρωες-.
Με ντύσιμο χαλαρό, χαλαρώσαμε τις συνειδήσεις, γίναμε ανεκτικοί σε οτιδήποτε ήταν μούσι, αμπέχωνο και φούστα κλαρωτή και εγκλωβίσαμε τις προοπτικές σε συνθήματα, που απείχαν πολύ από την πράξη.
Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι απαραίτητα δημοκρατία. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της. Το καταλάβαμε αργά. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο.
Οι θεσμοί ως έννοιες και όχι ως περιεχόμενο, είναι αδειανά πουκάμισα. Το καταλάβαμε την ώρα που μουτζώθηκαν αυτοί που φορούσαν τα αδειανά των θεσμών, πουκάμισα.
Ο νέος φασισμός εδραιώθηκε όταν παρατείναμε την αυταρέσκεια και τους επαίνους, αντί να ανασυγκροτηθεί η σκέψη μας και να οργανωθούν οι εθνικές μας αντιβιώσεις που θα μας θωράκιζαν απέναντι στους πλιατσικολόγους της ιστορικής μας μνήμης και υπόστασης.
"Εγώ ήμουν στο Πολυτεχνείο" έλεγαν και έπαιρναν διπλώματα προοδευτικότητας.
Ετσι, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, έγιναν, όπως έλεγε η γιαγιά μου, "τ'αγγειά μας θυμιατά και τα σκατά λιβάνι". Που πάει να πει πως η αξιοπρέπεια, η ευγένεια, η αισθητική, η ιστορία, η κοινή καταγωγή και όλα όσα μετουσιώνουν τα άτομα σε πολίτες, κρίθηκαν παλιά ξυνά σταφύλια και άρχισαν να ξεριζώνονται οι πανάρχαιοι αμπελώνες.
Το δυστύχημα δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά το γεγονός ότι μετά το ξερίζωμα, τα χωράφια έμειναν χέρσα και έτσι πορευτήκαμε σε μια εθνική ακαρπία και ξηρασία και τα ονομάσαμε και τα δυό εξέλιξη.
Μια τεράστια και τραγική σκοπιμότητα ώστε να μείνουμε γυμνά εδάφη οι άνθρωποι, να μην έχουμε τίποτε να μας ενώνει και στη γυμνότητά μας να εδραιωθούν τα νέα δεδομένα της παγκόσμιας καταστροφής των λαών, του ευτελισμού της ανθρώπινης υπόστασης και της υποδούλωσής μας, στα καρτέλ του αφανισμού.
Τώρα ξαναμιλούν για εθνική σωτηρία, για πατρίδα, θα πουν για τα ιδανικά του Πολυτεχνείου.Βλέπετε τα παλιά υλικά δεν είναι πάντα άχρηστα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσεις για να χτίσεις το δίκιο που δεν έχεις.
Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά αλλά αυτοί δεν διαλέγουν τα δικά τους, τα "προοδευτικά". Παίρνουν εκείνα που απαξίωσαν για να χτίσουν τα κελλιά των απαξιωμένων ανθρώπων καθώς μόνο αυτά τα υλικά δίνουν εγγύηση σταθερότητας. Και οι φυλακές πρέπει να είναι γερές!
Οταν τους ακούτε να λένε για Ελλάδα κάντε τον σταυρό σας.Είναι για να ξεπουλήσουν τα υπόλοιπα.
Οταν πούνε για Πολυτεχνείο προσευχηθείτε. Είναι για να νομιμοποιήσουν τον φασισμό τους.
Οταν πουν για Ελληνες ξεσηκωθείτε! Είναι η ώρα που τελειώνουν οι μύθοι!