Από το ένας... για όλους και όλοι για έναν, στο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό είναι το νόημα της εκποίησης του κοινωνικού κράτους στους ιδιώτες. Αν οι γονείς σου ή οι παππούδες σου τύχει να τραβήξουν το λαχείο της Αλτσχάιμερ και χρειαστεί να μπουν σε ίδρυμα, τόσο το χειρότερο για σένα. Μην περιμένεις να σε βοηθήσουν οι φόροι του γείτονα. Αν η επιχείρηση που δουλεύεις μετακομίσει στο εξωτερικό και σε πετάξει στον δρόμο, μην περιμένεις από κανέναν να ταΐσει τα παιδιά σου. Θα σου πουν κι από πάνω «τι τα ήθελες τα παιδιά, αφού δεν ήσουν σε θέση να τους εξασφαλίσεις ένα πιάτο φαΐ;». Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν είναι πια ένας ηθικός ρόλος ούτε ένα θεάρεστο έργο. Το σύστημα τις αντιλαμβάνεται σαν ένα εμπόρευμα που έχει κι αυτό την τιμή του.
Εγγράφονται κι αυτές σαν ένα κόστος που πρέπει να ελαχιστοποιείται διαρκώς σε κάθε προϋπολογισμό. Τι μπορεί να κάνει λοιπόν μια οικογένεια με τη φροντίδα των γέρων, των παιδιών; Αν την αναλάβουν οι γονείς, αυτό αποβαίνει εις βάρος της δουλειάς τους: όσο περισσότερο αφοσιώνονται σε αυτήν τόσο φτωχότεροι γίνονται. Αργά ή γρήγορα, οι ρόλοι της μητέρας και του πατέρα θα γίνουν ανεπιθύμητοι, σε μια κοινωνία που δεν θα είναι πια σε θέση να αναπαράγει τον εαυτό της. H Σουηδία και η Γαλλία, που δαπανούν το υψηλότερο ποσοστό του εγχώριου προϊόντος τους (4% και 3% αντίστοιχα) σε οικογενειακές πολιτικές, έχουν από τους υψηλότερους ρυθμούς γεννήσεων. H Γερμανία, που δαπανά μόλις 2%, έχει από τους χαμηλότερους. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η υποκατάστασή του από την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν είναι χωρίς απώλειες.
Το κοινωνικό...σύστημα στο οποίο ζούμε δεν ανταγωνίζεται πια μόνο τον εαυτό του (η μια επιχείρηση την άλλη), αλλά ακόμη και την ίδια την οικογένεια, ιδιαίτερα τον ρόλο τής συζύγου και της μητέρας.
Εγραφε προφητικά πριν από μερικά χρόνια η Αρλι Ράσελ Χοχτσάιλντ, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Μπέρκλεϊ: «Εχουν δημιουργηθεί σήμερα συνθήκες που ευνοούν την εμπορευματοποίηση της ιδιωτικής ζωής: η εξασθένηση των θεσμών της οικογένειας και της εκκλησίας, ο μαρασμός των τοπικών κοινωνιών, η παρακμή όλων όσοι παραδοσιακά αποτελούσαν ασπίδα που προστάτευε από τις πιο δηλητηριώδεις πλευρές του καπιταλισμού». Πολιορκημένοι στη δουλειά και στο σπίτι, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αντισταθούν στις πιέσεις.
Η λογική...του συστήματος μας προτρέπει να βλέπουμε τη φροντίδα της οικογένειας σαν κόστος. Και συνεπώς να το περιορίζουμε. Ομως από αυτή τη λογική δεν μπορεί να προκύψει παρά μια εγωιστική κοινωνία όπου καθένας θα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του.
http://stavrochoros.pblogs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου