Σύμφωνα με το νόμο περί πόθεν έσχες, ανάμεσα στα έγγραφα που πρέπει να καταθέσεις είναι και μια βεβαίωση από κάθε τράπεζα στην οποία διατηρείς τον οποιοδήποτε λογαριασμό (ταμιευτηρίου, μισθοδοσίας κ.α). Στην βεβαίωση πρέπει να φαίνεται ποιο ήταν το υπόλοιπο του λογαριασμού στις 31/12 κάθε χρόνου. Ο νομοθέτης, με ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων βεβαίως, δεν έχει φροντίσει ώστε να είναι υποχρεωμένες οι τράπεζες να αποστέλλουν τις βεβαιώσεις οι ίδιες μέσα στο πρώτο τρίμηνο κάθε χρονιάς. Αντ’ αυτού κάθε πολίτης είναι υποχρεωμένος να το ζητάει κάθε χρόνο ο ίδιος από τις τράπεζες.
Όποιος το πράξει θα κατανοήσει αμέσως όχι μόνο γιατί βουλιάζουμε αλλά και τον απίθανο κόσμο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που λειτουργούν στη χώρα μας. Αν πρέπει, για παράδειγμα, να πας σε τρεις τράπεζες να ζητήσεις κάτι τέτοιο στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χάσεις τουλάχιστον δύο με τρεις εργατοώρες και δεν είναι σίγουρο ότι θα ξεμπερδέψεις. Γιατί; Μα είναι απλό. Διότι κάθε τράπεζα έχει ένα δικό της παραμύθι με δράκους να σου ξεφουρνίσει μέχρι να φθάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Στην Εθνική, για παράδειγμα, το μεγαλύτερο υποτίθεται χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας αν τύχει και πας σε υποκατάστημα, το οποίο τυχαίνει να μην είναι αυτό που κάποτε άνοιξες το ρημαδολογαριασμό σου, σε πληροφορούν ότι δεν μπορούν να σου εκδώσουν το συγκεκριμένο έγγραφο. Ή λοιπόν πρέπει να πας στο συγκεκριμένο υποκατάστημα που έχεις ανοίξει το λογαριασμό σου και να το ζητήσεις είτε πρέπει να κάνεις αίτηση εκεί που βρίσκεσαι, να μεταβιβαστεί και όταν είναι έτοιμο θα σε ειδοποιήσουν να το παραλάβεις. Τρέλα. Εν έτη 2012, το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας δεν είναι σε θέση να κάνει μία απλή ον λάιν κίνηση. Και για να το πάρεις το συντομότερο δυνατόν μπορεί να χρειαστεί, για καλό και για κακό, να φθάσεις μέχρι και τον διευθυντή του υποκαταστήματος και να εύχεσαι να πέσεις σε άνθρωπο με κατανόηση.
Στην Πειραιώς πάλι, έχουν άλλου παπά Ευαγγέλιο. Για να πάρεις ένα αντίγραφο της κίνησης του λογαριασμού σου του Δεκεμβρίου σου εκτυπώνουν τέσσερις σελίδες εκ των οποίων οι δύο είναι ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις με προϊόντα της τράπεζας! Τα σφραγίζουν, τα υπογράφουν δύο υπάλληλοι και το καλύτερο είναι ότι μετά σε στέλνουν στο ταμείο να πληρώσεις 1,5 ευρώ έξοδα. Δηλαδή, η τράπεζα στην οποία είσαι πελάτης, σε αναγκάζει, για να δεις την κίνηση του λογαριασμού σου, να πληρώσεις κι από πάνω. Έκτακτα!
Α, και το καλύτερο απ’ όλα. Σχεδόν σε όλες μόλις εξηγείς τι ακριβώς θέλεις είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σου απαντήσουν με την ίδια ακριβώς ατάκα: «Πρώτη φορά ακούω να ζητούν κάτι τέτοιο»!! Είναι ικανοί να σε στείλουν σε ψυχίατρο.
Και ω του θαύματος, μία από τις λίγες -αν όχι η μόνη-, που ξεμπερδεύεις σχετικά εύκολα είναι η Αγροτική και ας μην το πιστεύετε. Ναι, στην κρατική, υπερχρεωμένη, με τα μύρια όσα προβλήματα Αγροτική σου δίνουν το σχετικό έγγραφο σχεδόν αμέσως. Δωρεάν.
Καλά δεν αναφέρομαι καθόλου στην περίπτωση που κάποιος θελήσει να κάνει κάτι τέτοιο διαδικτυακά. Εκεί προφανώς θα γελάσει κάθε πικραμένος. Και το κλου της υπόθεσης. Αφού επί ένα τρίωρο έχουν γίνει τα νεύρα σου τσατάλια, κάθεσαι σε μία πλατεία, της Αγίας Παρασκευής για παράδειγμα, να πιεις ένα καφεδάκι να πάνε τα φαρμάκια κάτω και τελικά φαρμακώνεσαι ακόμα περισσότερο. Ένα καφεδάκι κοστίζει 4,60 ευρώ! Γιατί ρε παιδιά; Στο Σηκουάνα να το έπινες θα κόστιζε φθηνότερα. Για να μην πω στην ταράτσα του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Δε βάζουμε λοιπόν μυαλό με τίποτα. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Δεν αλλάζουμε γι αυτό και βουλιάζουμε. Μέχρι να χτυπήσουμε μπιέλα. Κι αυτό κατά πως φαίνεται δεν είναι μακριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου