“Το ζεστό χρήμα που απαιτούν οι τοκογλύφοι για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους ακόμα περισσότερο, θα τα πληρώσουν οι Έλληνες ιδιοκτήτες και μικροϊδιοκτήτες… “
Δεν έχω καμμία διάθεση κριτικής απέναντι στις κυβερνήσεις της χώρας μας από το 1974 και εντεύθεν καθότι αυτές έχουν ήδη κριθεί εκ του αποτελέσματος, μαζί τους δε και οι χρεοκοπημένες ιδεολογίες που αντιπροσωπεύουν. Προσωπικά πιστεύω ότι εάν η ιστορία αποκρυσταλλώσει την έκφραση « Η 7ετία της Δικτατορίας», τότε σίγουρα αυτήν θα ακολουθήσει « Η 35ετία της Ανθελληνικής Αλητείας». Εδώ θα επικεντρωθούμε στην πρόσφατη απόφαση της « ελληνικής κυβέρνησης» η οποία αφορά στην επιβολή ειδικού τέλους ακίνητης περιουσίας, απόφαση την οποία δεν τόλμησαν να φανταστούν ούτε οι πράκτορες του ΔΝΤ. Βεβαίως, εφ’ όσον η κυβέρνηση δεν διανοείται να θίξει ούτε κατ’ ελάχιστον τα συμφέροντα των πατρώνων της ( δηλαδή αυτών που αφαίμαξαν το Ελληνικό κράτος για 35 χρόνια), στρέφεται πάλι στους πληβείους αυτής της χώρας, δηλαδή σε αυτούς που γεννήθηκαν Έλληνες.Το ζεστό χρήμα που απαιτούν οι τοκογλύφοι για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους ακόμα περισσότερο, θα τα πληρώσουν οι Έλληνες ιδιοκτήτες και μικροϊδιοκτήτες. Όμως, έστω και σε μία «ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία» όπως η ελληνική, μία τέτοια απόφαση νομιμοποιείται συνταγματικά;
Οι απόψεις των ελλήνων νομικών καταλήγουν στα ακόλουθα συμπεράσματα:
α) Η επιβολή του νέου τέλους ακίνητης περιουσίας συναρτάται με τις τιμές ζώνης, και την παλαιότητα των κτισμάτων, αλλά δεν βρίσκεται σε συνάρτηση με το πραγματικό εισόδημα του φορολογούμενου ιδιοκτήτη. Ο φόρος για να είναι αναλογικός και συμβατός με το Σύνταγμά μας πρέπει να είναι ανάλογος με τη φοροδοτική ικανότητα του καθενός, κατά το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος. Το γεγονός ότι δύο φορολογούμενοι ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν ένα ακίνητο της ίδιας αντικειμενικής αξίας δεν σημαίνει, άνευ ετέρου, ότι έχουν και την ίδια οικονομική δυνατότητα να καταβάλλουν και τον ίδιο ετήσιο φόρο (!), λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι το ακίνητο δεν τους αποφέρει εισόδημα.
Το σχέδιο νόμου παραβιάζει τα άρθρα 17 (παρ. 1) και 4 (παρ. 5) του Συντάγματος, καθώς, η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, κατά τις ως άνω διατάξεις του Συντάγματος, είναι νοητή εφόσον η περιουσία αυτή φέρει κάποια πρόσοδο. Όταν δηλαδή παράγει, αμέσως ή εμμέσως, κάποιο εισόδημα. Έτσι π.χ. είναι συνταγματικώς επιτρεπτή η φορολόγηση του τιμήματος πώλησης ή του εισοδήματος από ενοικίαση, μακροχρόνια μίσθωση ή άλλη επενδυτική δραστηριότητα σχετική με το ακίνητο. Πρόκειται για μια μορφή δρομολογημένης δήμευσης της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία προσβάλλει ευθέως το Σύνταγμα.
β) Επίσης παραβιάζεται και η αρχή της απαγορεύσεως της διπλής φορολογίας, δηλαδή της φορολογήσεως της ίδιας φορολογητέας ύλης για την ίδια αιτία. Η επιβολή του νέου ειδικού τέλους ακινήτων αποτελεί δεύτερη φορολόγηση των ιδιοκτητών ακινήτων για την ίδια αιτία (επί της ουσίας δεύτερος φόρος ακίνητης περιουσίας), δεδομένου ότι ήδη οι κάτοχοι ακίνητης περιουσίας, με αξία άνω των 200.000 Ευρώ, έχουν καταβάλει και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας και μάλιστα για το ίδιο οικονομικό έτος (2011). Η διπλή φορολόγηση αντίκειται και στο άρθρο 17 του Συντάγματός μας, αλλά και στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ που προστατεύουν την ιδιοκτησία και τα εν γένει περιουσιακά δικαιώματα του ατόμου.
γ) Προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατά το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος:
Με το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζεται ότι: “ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας”. Η διάταξη αυτή, η οποία βρίσκεται στο Τμήμα Α΄ του πρώτου μέρους του Συντάγματος, που φέρει τον τίτλο “Μορφή του Πολιτεύματος”, δεν θεσπίζει “ατομικό δικαίωμα”, αλλά χαρακτηρίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα ως ανθρωποκεντρικό, με θεμέλιο την αξία του ανθρώπου. Ο σεβασμός της αναγορεύεται σε ύπατο κριτήριο της έκφρασης και δράσης των οργάνων της πολιτείας. Στην αξία του ανθρώπου περιλαμβάνεται πρωτίστως η ανθρώπινη προσωπικότητα ως εσωτερικό συναίσθημα τιμής και ως κοινωνική αναγνώριση υπόληψης. Με βάση τη διάταξη αυτή του άρθρου 2, που δεν αποτελεί απλή διακήρυξη, αλλά κανόνα δικαίου συνταγματικού επιπέδου, η πολιτεία, δηλαδή όλα τα πολιτειακά όργανα, οφείλουν όχι μόνο να “σέβονται” αλλά και να “προστατεύουν” την αξία αυτή (Ολ ΑΠ 40/1998).
Πρόκειται για μία θεμελιώδη συνταγματική διάταξη που εξαιρείται από τις υποκείμενες σε αναθεώρηση ή αναστολή διατάξεις (άρθρο 110 παρ. 1 και άρθρο 48 παρ. 1 του Συντάγματος).
Το τέλος ακινήτων αντίκειται στην αρχή του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου:
1) Διότι υποβαθμίζει τον φορολογούμενο ιδιοκτήτη, ακόμη και τον άνεργο και τον οικονομικά ασθενέστερο, σε αντικείμενο επίτευξης «εκτάκτων» δημοσιονομικών στόχων για τη μείωση ελλειμμάτων.2) Η διακοπή της ηλεκτροδότησης σε άτομα που αδυνατούν να καταβάλλουν τον φόρο τους οδηγεί σε έσχατη εξαθλίωση και θέτει σε κίνδυνο την υγεία και την επιβίωσή τους.
3) Ασκεί ένα είδος ψυχολογικής βίας και απειλής σε οικονομικά ασθενέστερα άτομα, τέτοια που δεν συνάδει με τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα του Συντάγματός μας.
δ) Προσβολή της ελευθερίας των συναλλαγών και της οικονομικής ελευθερίας κατά το άρθρο 5 παρ. 1 και 106 του Συντάγματος
Η επιβολή του φόρου ακινήτων μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ παραβιάζει τόσο το σύνταγμα όσο και τους όρους της σύμβασης ιδιωτικού δικαίου που υπέγραψε η ανώνυμη εταιρεία (είτε η Δ.Ε.Η. είτε άλλες εταιρείες) με τον κάθε καταναλωτή. Οι συμβάσεις που υπογράφηκαν καθορίζουν ρητώς τις υποχρεώσεις των συμβαλλόμενων. Δεν προκύπτει λοιπόν καμία άλλη υποχρέωση για τους καταναλωτές πέραν της πληρωμής του κόστους του ρεύματος που κατανάλωσαν. Η ρύθμιση που θα επιβάλλει να πληρώσουν οι καταναλωτές έναν φόρο σε τρίτο φορέα παραβιάζει αφενός τους όρους της σύμβασης και αφετέρου τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ελευθερίας των συναλλαγών και την οικονομική ελευθερία. Η Πολιτεία δεν έχει δικαίωμα μονομερώς να ακυρώσει τις συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου που έχουν υπογραφεί για την παροχή ηλεκτροδότησης.
Ακυρώνει συμβόλαια παροχής ηλεκτροδότησης του έχουν υπογράψει ιδιώτες καταναλωτές ακόμη και με 100% ιδιωτικές εταιρείες παροχής ηλεκτροδότησης. Συνιστά ανεπίτρεπτο περιορισμό στην οικονομική ελευθερία κατά παράβαση και της αρχής της αναλογικότητας.
ε) Παράβαση του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος και του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ για το δικαίωμα δικαστικής προστασίας:
Η επιβολή του εν λόγω φόρου (τέλους) σε όλες τις ιδιωτικές ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες χωρίς τη δυνατότητα πρόβλεψης διαδικασίας ανταπόδειξης σχετικά με την πραγματική φοροδοτική ικανότητα του υπόχρεου ιδιοκτήτη του ακινήτου θεσπίζει ουσιαστικά αμάχητο τεκμήριο οικονομικής και φοροδοτικής ικανότητας των επιβαρυνόμενων με το τέλος ιδιοκτητών ακινήτων. Η ουσιαστική καθιέρωση όμως τέτοιων αμάχητων τεκμηρίων δύναται να οδηγήσει στη φορολόγηση πλασματικής φορολογητέας αξίας, εφόσον θα αντιστοιχεί σε πλασματική φοροδοτική ικανότητα του επιβαρυνόμενου ιδιοκτήτη, χωρίς ο τελευταίος να έχει δικαίωμα ανταπόδειξης. Με τον τρόπο αυτό, πέραν του ότι παραβιάζεται η αρχή της φορολογικής ισότητας, περιορίζεται ανεπίτρεπτα και το δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας, όπως αυτό κατοχυρώνεται από το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.).
Όλοι λοιπόν αντιλαμβάνονται το παράνομο, αντισυνταγματικό και ληστρικό αυτής της απόφασης η οποία εκτός από τους προφανείς, έχει και απώτερους εφιαλτικούς για την Ελληνική κοινωνία στόχους. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τη σταδιακή απώλεια της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων, απαραίτητο στοιχείο για τη μετατροπή του Ελληνικού λαού σε τμήμα συνονθυλεύματος δουλοπαροίκων.
Υπάρχουν όμως κάποιοι, οι οποίοι εξαιρούνται από τα χαράτσια και ουδόλως επηρεάζονται από τις αποφάσεις αυτής της «ελληνικής πολιτείας».
Δεν αναφέρομαι βέβαια στους πολύτεκνους ( οι οποίοι κατά την άποψή μας θα έπρεπε να λαμβάνουν πολύ υψηλά επιδόματα), τους άνεργους ( μακροχρόνια ή μη) και τους ανάπηρους.Αναφέρομαι σε έναν από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες στη χώρα μας, με τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία. Αυτός ο μεγαλοϊδιοκτήτης δεν πρόκειται να πληρώσει ούτε ευρώ αλλά κανείς δεν αναφέρεται σ’ αυτό το θέμα. Γιατί άραγε;
Πρόκειται για το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Το πολιτικό κατεστημένο κατέστησε το Κ.Ι.Σ. Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και η Κυβέρνηση της Ν.Δ. ψήφισε το υπ’ αριθμόν 182 προεδρικό Διάταγμα(22-3-1978) βάσει του οποίου το Κ.Ι.Σ. αποκτά δικαιώματα, τα οποία μόνο το κράτος κατέχει. Ειδικότερα, με αυτό το Π.Δ. το Κ.Ι.Σ. δικαιούται να εισπράττει φόρους για δική του χρήση, από τους εβραίους που διαμένουν στην Ελλάδα, αντί του Ελληνικού κράτους!!!
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό συμβούλιο (Κ.Ι.Σ.) λειτουργεί στη χώρα μας κάτω από συνθήκες τέτοιες, που προσβάλλουν βάναυσα την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Συνιστά “κράτος εν κράτει” μέσα στην καρδιά της Ελλάδας και αυτό συμβαίνει, όχι απλά με την ανοχή αλλά και την υπόθαλψη του πολιτικού κατεστημένου.
Συνεπώς το Κ.Ι.Σ. ως Ν.Π.Δ.Δ. εξαιρείται και από τους έκτακτους φόρους της σημερινής κυβέρνησης. Ίσως κάποιοι πρώην ψηφοφόροι των κοινοβουλευτικών αγελών απορήσουν, κυρίως των κομμάτων της αριστεράς που κόπτονται για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ( που παρεμπιπτόντως δεν έχει πατρίδα!!), αλλά όταν πρόκειται για το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο «ποιούν την νήσσαν».
Ας συνεχίσουν όλοι τους τη λυσσαλέα και άνανδρη επίθεση στον Ελληνισμό. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τον αφυπνίσουν. Και τότε ας μην εκλιπαρούν για έλεος….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου