Όταν λέμε «να αποφύγουμε την πτώχευση» τι ακριβώς εννοούμε;

Το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να πτωχεύσουν:

• Οι Τράπεζες
• Όσοι συμμετέχουν στο κλειστό επάγγελμα που λέγεται κατ’ ευφημισμόν «πολιτική»
• Ευλογημένα τμήματα του πληθυσμού, όπως το ιερατείο, οι υπάλληλοι της Βουλής, οι δικαστικοί κλπ.
• Τα συνήθη μεγαλο-λαμόγια των ΜΜΕ και της διαπλοκής, τα οποία έχουν ήδη μεταβληθεί σε «κρατικά» και ελέγχονται απολύτως.

Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί ΔΕΝ θα πτωχεύσουν και αυτό θα το παρουσιάσουν ως τη σωτηρία της χώρας από την πτώχευση. Κάποιοι, ωστόσο, θα πληρώσουν το μάρμαρο.

Μην αναρωτιέστε «ποιοι είναι αυτοί» – απλά κοιταχτείτε στον καθρέφτη!

Και αναρωτηθείτε αν μας συμφέρει εμάς μια τέτοια «σωτηρία από την πτώχευση»; Γιατί αυτή η «σωτηρία», σημαίνει:

• Εφιαλτικά επίπεδα ανεργίας
• Πλήρης κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και της (όποιας) προστασίας των αδυνάτων
• Ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Εκπαίδευσης
• Μεσαιωνικό εργασιακό καθεστώς και μισθοί πείνας (όταν υπάρχουν) στον ιδιωτικό τομέα – πιθανότατα και στον δημόσιο τομέα
• Πλήρης αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού και αναστολή παροχής οποιαδήποτε υπηρεσίας προς τον πολίτη
• Καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος και απόλυτη συνταξιοδοτική ανασφάλεια.
• Επιστροφή στην προπολεμική ταξικότητα: καμιά δυνατότητα στο φτωχό να σπουδάσει ή να ξεφύγει από τη μιζέρια – εκτός, ίσως, από τη μετανάστευση.
• Πλήρης διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, μετατροπή της κοινωνικής ζωής σε ζούγκλα.

Εγώ δεν τη θέλω μια τέτοια «σωτηρία από την πτώχευση». Προτιμώ να πτωχεύσουμε ΟΛΟΙ και να οργανώσουμε εξαρχής την οικονομία, το κράτος και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με βάση τις πραγματικές μας δυνατότητες και τις πραγματικές μας ανάγκες. Που σημαίνει ότι:

• Το παρόν πολιτικό προσωπικό φεύγει (με τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών) από τη μέση, στο σύνολό του.
• Επανεξετάζουμε τη σχέση μας με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Με τη λογική πως θέλουμε να μείνουμε, αλλά για να εξυπηρετούνται τα δικά μας συμφέροντα και όχι αποκλειστικά εκείνα του καπιταλισμού – καζίνο. Θυμόμαστε ξανά την μικρή λεξούλα «όχι».
• Οι πολίτες φτιάχνουμε και ενισχύουμε συνεχώς ένα πολύπλευρο κίνημα (πολιτικό, οικονομικό, καταναλωτικό, περιβαλλοντικό) και διεκδικούμε μέσα από αυτό την οικονομική και κοινωνική μας επιβίωση, την αξιοπρέπεια και την αισιοδοξία μας. Και, βέβαια, την ανακατανομή των πόρων, η οποία θα χρηματοδοτήσει μια υγιή και στέρεα, κατά το δυνατόν, ανάπτυξη.
• Παράλληλα, ενισχύουμε την κοινωνική αλληλεγγύη, τη βοήθεια (υλική, αλλά και με προσωπική εθελοντική προσφορά) στους άνεργους, τους ΑΜΕΑ, τους γέροντες κλπ.

Αυτά, ως πλαίσιο εργασίας. Περιμένω με ενδιαφέρον τις δικές σας σκέψεις.