Ας κάνουμε ένα ιστορικό άλμα στο σήμερα: η κυβέρνηση απειλεί τους βουλευτές και κυρίως το λαό, τους εκβιάζει και τους εκφοβίζει με τη διαρκή επίκληση του κινδύνου της χρεοκοπίας. Το ίδιο και οι ξένοι «εταίροι» μας, κατεξοχήν δε, οι επαγγελματίες «σωτήρες», μεταρρυθμιστές και ειδήμονες, ξένοι και ντόπιοι, καναλάρχες, εργολάβοι και τραπεζίτες, έχοντας το νου τους στο νέο- και μεγαλύτερο από τα προηγούμενα- φαγοπότι εις βάρος του πλούτου της χώρας.
Είναι γεγονός πως όλοι οι παραπάνω γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανέναν στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως δε συμφέρει μια ελληνική κατάρρευση- χρεοκοπία. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την κρίσιμη πτώση σε μια αντίδραση τύπου ντόμινο, βαθαίνοντας τη σοβούσα, παγκόσμια και ευρωπαϊκή καπιταλιστική κρίση. Αντί βεβαίως να αξιοποιούν τα παραπάνω ως επιχειρήματα διαπραγμάτευσης προς τα «έξω», τα χρησιμοποιούν ως εργαλεία εκφοβισμού προς τα «μέσα».
Γνωρίζουν επίσης- και αυτό είναι το σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο όλων- ότι μια στάση πληρωμών που την παρουσιάζουν σαν το τέλος του κόσμου, όσο επώδυνη, όσο καταστροφική και αν αποδειχτεί, όσο απευκταία και αν είναι κυρίως για το λαό μπορεί να αντιμετωπιστεί, ακόμα και να αποτελέσει μια νέα αρχή εφόσον εφαρμοστεί η κατάλληλη στρατηγική από υπεύθυνες, δημοκρατικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Έχουμε αντέξει στο παρελθόν και χειρότερα. Η διεκτραγώδηση της προοπτικής της όποιου είδους χρεοκοπίας, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι η εξάπλωση του πανικού ακόμα και σε μια πιθανή τροπή των γεγονότων, που με ψύχραιμη αντιμετώπιση θα μπορούσε κανείς να τη διαχειριστεί χωρίς απαγορευτικό κοινωνικό, οικονομικό και εθνικό κόστος.
Από την άλλη όμως δεν πρέπει να επαναληφθεί – κατ’ αναλογία φυσικά- το λάθος των δημοκρατικών δυνάμεων στις παραμονές της 21ης Απριλίου. Ναι, είναι σωστό να υποστηρίζουμε ότι ο λαός δεν πρέπει να μένει φοβισμένος στη γωνία. Ναι, είναι σωστό ότι ο λαός πρέπει να παλέψει για να ανατρέψει την ασκούμενη πολιτική πρώτα και κύρια διότι η πολιτική αυτή φέρνει τη χρεοκοπία πιο κοντά και με πιο επώδυνο τρόπο, αντί να την απομακρύνει. Ναι, είναι σωστό ότι η τυχόν ολοκληρωτική εφαρμογή της προωθούμενης με τα μνημόνια στρατηγικής της «ανατολικοευρωπαιοποίησης»- εκτεταμένη φτωχοποίηση και ανεργία, απαξίωση του ανθρωπίνου δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, συρρίκνωση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, μακροχρόνια εξάρτηση της χώρας με δραστική δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας και διεθνής της απομόνωση στο γύψο της ευρωπαϊκής εξαίρεσης- θα αποτελέσει ήττα για τον ελληνισμό με συνέπειες δεκαετιών.
Όλα τα παραπάνω είναι σωστά. Αλλά δεν πρέπει η πάλη ενάντια στο φόβο να μας οδηγήσει στο να παραγνωρίζουμε και τον κίνδυνο.
Πρώτα απ’ όλα γιατί υπάρχουν πολλά είδη «χρεοκοπίας». Από την πλήρη κατάρρευση, που φαίνεται μάλλον απίθανη, μέχρι τα σενάρια, με πολλές πιθανές παραλλαγές, μιας «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», είτε προς το εξωτερικό είτε προς το εσωτερικό. Επιλογές- όχι εντελώς απίθανες πλέον- που εφόσον υλοποιηθούν εντός του δεδομένου συσχετισμού ισχύος- εσωτερικού και διεθνούς- και στο πλαίσιο της στρατηγικής που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα θα φορτώσουν με δυσβάστακτο κόστος το λαό.
Δεύτερον, διότι δεν μπορεί να αποκλείσει κανένας την πιθανότητα του «ιστορικού δυστυχήματος», ειδικά με τις παρούσες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Για παράδειγμα ποια από τις τότε ηγεσίες στ’ αλήθεια ήθελε έναν τέτοιο τουλάχιστον, Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Τρίτον, διότι όπως προανέφερα λόγω της απαράδεκτης κυβερνητικής κινδυνολογίας κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει κρούσματα πανικού.
Και τέταρτον, διότι ακόμα και αν διαψευστούν όλα τα παραπάνω σενάρια, σήμερα και για αρκετό καιρό ακόμα θα κυριαρχούν ως πιθανότητα στη σκέψη της πλειοψηφίας του λαού. Κατ’ επέκταση, οι πολιτικές δυνάμεις θα κριθούν ως προς την επάρκεια της στρατηγικής τους αποτροπής της όποιου είδους χρεοκοπίας, εξόδου από την κρίση ή/ και διαχείρισης της όποιου είδους χρεοκοπίας, εφόσον υλοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο.
Η στρατηγική της κυβέρνησης και των «δυνάμεων της συναίνεσης» είναι προφανής. Το ζητούμενο είναι η στρατηγική των δυνάμεων που έγκαιρα κατέδειξαν το αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής. Η στρατηγική των δυνάμεων αυτών προϋποθέτει τέσσερις βασικούς άξονες: α) σταθερό αξιακό πλαίσιο, β) σχέδιο διαχείρισης του όποιου γεγονότος- τομή και εξόδου από την κρίση, γ) κοινωνική συμμαχία που θα υλοποιήσει αυτό το σχέδιο και δ) απόδειξη της ικανότητας διαχείρισης ήδη από τώρα.
Το α) είναι απαραίτητο προκειμένου να διατρέχει τη στρατηγική εξόδου από την κρίση ή διαχείρισης του όποιου σεναρίου χρεοκοπίας, ένας άξονας διαχρονικών αρχών. Τέτοιες αρχές είναι ότι πρώτον, δε θα μείνει κανένα τμήμα του λαού πίσω, στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Δηλαδή η κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή. Δεύτερον, ότι η Ελλάδα σε ένα περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις, από χώρα δε θα μετατραπεί σε χώρο. Δηλαδή η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Τρίτον, ότι ο λαός και οι δημοκρατικές του κατακτήσεις ως βασικό στοιχείο της κρατικής και εθνικής μας υπόστασης οφείλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις πολιτικές που υλοποιούνται. Δηλαδή η λαϊκή κυριαρχία. Τέταρτον, ότι η Ελλάδα δεν ανέχεται τη διεθνή απομόνωση ή την τοποθέτησή της ως διεθνούς υποκειμένου β’ κατηγορίας αλλά ότι αντίθετα επιδιώκει τη διεθνή της ισχυροποίηση. Δηλαδή η πολύπλευρη διεθνής πολιτική, χωρίς δογματικές αγκυλώσεις.
Το β), δηλαδή το σχέδιο διαχείρισης του όποιου γεγονότος- τομή και εξόδου από την κρίση αφορά το τι πρέπει να γίνει τη μέρα που ενδεχομένως το γεγονός- τομή λαμβάνει χώρα και έπειτα. Πρέπει να είναι σαφές ότι αν κάποιο από τα σενάρια χρεοκοπίας επαληθευθούν, υπεύθυνες και όχι τυχοδιωκτικές πολιτικές δυνάμεις θα αποδειχτούν ικανές να αντιμετωπίσουν κρούσματα πανικού ή και προβοκάτσιας. Να διασφαλίσουν την όσο το δυνατόν ομαλή συνέχεια των βασικών κρατικών δομών και του τραπεζικού συστήματος για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα. Να διασώσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού όσο το δυνατόν και να προστατεύσουν τη χώρα από όποιους κινδύνους εξωτερικής φύσης.
Κατόπιν να προχωρήσουν σε διαχείριση του χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού, στο πλαίσιο επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσής του προς όφελος του λαού και όχι των πιστωτών. Να βάλουν μπροστά την παραγωγική ανασυγκρότηση και την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων με κατεύθυνση που θα απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνάμεις. Να αναστηλώσουν τα κοινωνικά δικαιώματα και ένα πλέγμα κοινωνικής συνοχής. Να ενισχύσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού, να υλοποιήσουν πολιτικές αναγκαίου εκσυγχρονισμού των δομών της χώρας με κεντροαριστερό πολιτικό πρόσημο και να θέσουν την Ελλάδα σε πορεία διεθνούς ανάκαμψης, οριοθετώντας συνολικά ως στρατηγικό στόχο την απεμπλοκή της από τις αιτίες της κρίσης. Να θεμελιώσουν μια ιστορική φάση βιώσιμης ευημερίας και ισχύος.
Το γ) έχει να κάνει με την κοινωνική συμμαχία που θα στηρίξει δια της ενεργούς και διαρκούς της παρουσίας το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Η κοινωνική συμμαχία δε δομείται μόνο ή κυρίως σε εκλογική βάση, με ρητορικές ακροβασίες ή/και με πρόσκαιρη συσπείρωση συναισθηματικού τύπου- αγανακτισμένοι, εξοργισμένοι κτλ- και αντιθετικού προσανατολισμού- αντιμνημονιακοί- παρότι πρωτογενώς τέτοιες αντιδράσεις και συσπειρώσεις είναι χρήσιμες. Δομείται στη βάση ανάδειξης παραγωγικών και ευρύτερα κοινωνικών, πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων, με σύμπτωση ή έστω συμπόρευση ταξικών συμφερόντων και προσδοκιών. Με αίσθηση του κοινού ανήκειν και του συλλογικού παρόντος και μέλλοντος. Μια τέτοια κοινωνική συμμαχία ευρισκόμενη σε διαλεκτική αλληλεπίδραση με το αντίστοιχο πολιτικό υποκείμενο μπορούν να αναλάβουν και να υλοποιήσουν επιτυχώς στρατηγική εξόδου από την κρίση.
Το δ), δηλαδή η απόδειξη ικανότητας διαχείρισης από τώρα έχει να κάνει με την εκπόνηση σήμερα στρατηγικής αποτροπής της κατάρρευσης της χώρας και εξόδου από την κρίση, που θα πλαισιωθεί από άμεση δράση. Έτσι θα οικοδομηθεί η αξιοπιστία του πολιτικού υποκειμένου. Η δημοκρατική παράταξη, η αριστερά δεν πρέπει να περιμένουν την καταστροφή προκειμένου να αισθανθούν δικαιωμένες, καλούμενες κατόπιν να διαχειριστούν τα ερείπια. Δεν πρέπει να παρασύρονται στην αυτό- ικανοποίηση της ηρωικής ήττας και του μαρτυρολογίου, προκειμένου ένας λαός που θα έχει υποχωρήσει στο ύστατο στάδιο της υπόστασής του να τις καλέσει έντρομος να τον κυβερνήσουν.
Πρέπει να κερδίζουν νίκες από τώρα. Πρέπει να υλοποιήσουν τη στρατηγική εξόδου από την κρίση, προβλέποντας και αναλύοντας τους κινδύνους αλλά και έχοντας χτίσει αξιοπιστία πάνω σε επιμέρους νίκες και σε αγώνες που δίδονται με συνέπεια και ευθύνη. Εδώ τίθεται το ζήτημα της αντίθεσης, δηλαδή της διαφωνίας στη βάση διατύπωσης άλλης θέσης, με τη στρατηγική που σήμερα υλοποιεί η κυβέρνηση. Αντίθεση που πρέπει να εκφραστεί από ένα μέτωπο δυνάμεων, δημοκρατικού, προοδευτικού και αριστερού προσανατολισμού, με σεβασμό στις διαφορετικές πορείες όλων των συμμετεχόντων.
Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει να αγωνιστεί παραδείγματος χάριν, για να ακυρώσει και να αντιμετωπίσει την αντί- μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, τις απολύσεις, την προώθηση της επισφαλούς, κακοπληρωμένης εργασίας, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, τον περιορισμό των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, την εξάρτηση της χώρας, το φόβο, την ενίσχυση της κυριαρχίας της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, την επιβράβευση του παρασιτικού κεφαλαίου. Από ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να προκύψει το πολιτικό εκείνο υποκείμενο που θα αναλάβει την ευθύνη για το πέρασμα σε νέα ιστορική φάση της χώρας, ώστε να αφήσει πίσω της τη σημερινή παρακμή.
Για όλους τους παραπάνω λόγους ο «τίτλος» σήμερα πρέπει να είναι όχι «γιατί δεν πρόκειται να γίνει χρεοκοπία» αλλά «πως δε θα επιτρέψουμε να γίνει χρεοκοπία»- με υπότιτλο ότι «ακόμα και αν την προκαλέσουν εμείς είμαστε έτοιμοι να τη μετατρέψουμε σε αφετηρία για ένα καλύτερο μέλλον για το λαό».
*Του Θέμη Τζήμα, μέλος ΕΣ ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου