Καταρχάς στην ακυβερνησία. Η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση που θα πάρει αποφάσεις. Ώστε να πάρουν τις αποφάσεις τους και οι δανειστές μας. Να μας πουν αν τους κάνουμε ή όχι. Η απόφαση είναι δική τους. Αλλά να σταματήσουν να μας βρίζουν. Δε μας δανείζουν οι Γερμανοί χωρίς τόκο. Τα ΑΤΜ στην Ελλάδα είναι γεμάτα χάρις στα δικά τους ευρώ, αλλά δε μας τα στέλνουν ως δώρο. Πληρώνουμε και, μάλιστα, ακριβά.
Οι εκλογές πρέπει να βάλουν ένα τέλος και στους μύθους της περιόδου. Να μάθουμε αν το Μνημόνιο μας οδηγεί στη δραχμή. Ή αν στη δραχμή θα μας οδηγήσουν οι πολέμιοί του. Να ηρεμήσουν τα πράγματα για να δούμε τι καλό και τι κακό μας προσέφερε η Μεταπολίτευση. Γιατί, νομίζω ότι έχει επικρατήσει παραλογισμός. Οι πολίτες ασκούν κριτική χωρίς όρια. Σα να μην έχουμε κράτος. Σα να μην υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον τόπο Παιδεία και Υγεία. Σα να είναι όλοι οι πολιτικοί σαν τον Άκη.
Οι εκλογές πρέπει να βάλουν ένα τέλος και στον εθνικό διχασμό. Σε αυτούς που έχουν και στους άλλους που δεν έχουν δουλειά. Σε αυτούς που έχουν τζιπ και στους άλλους που δεν έχουν. Σε αυτούς που ζουν στα βόρεια προάστια και στους άλλους που ζουν στα δυτικά. Σε αυτούς που πληρώνουν τα δανεικά τους και στους άλλους που δε μπορούν. Γιατί, φοβάμαι ότι οι πρώτοι έχουν ενοχοποιηθεί ως υπεύθυνοι για όλα τα δεινά των δεύτερων. Παραλογισμός.
Οι εκλογές πρέπει να βάλουν ένα τέλος και στη φορολογική ασυλία εκατομμυρίων Ελλήνων. Γιατί όποιος δηλώνει 5.000 ή 10.000 ευρώ δικαιούται ενίσχυσης και όποιος δηλώνει 50.000 πρέπει να λιώσει από τους φόρους; Από την πορεία της κατανάλωσης τα τελευταία χρόνια, και εντός κρίσης, είναι προφανές ότι τα 3/4 αυτών που λένε ότι βγάζουν λίγα, λένε ψέματα.
Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τα παραμύθια των πολιτικών, αλλά να τελειώνουμε και με τα παραμύθια των πολιτών.
Συμπέρασμα: Το σύστημά μας έχει πολλά μαύρα σημεία. Αλλά δεν είναι για πέταμα. Δε γίνεται μόνοι μας να συκοφαντούμε τους εαυτούς μας. Το εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να γίνει μία νέα αρχή. Να ανακτήσουν οι Έλληνες την αυτοπεποίθησή τους. Και αυτοεκτίμηση. Αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να βλέπουν την αλήθεια και τα ψέματα. Να ξεχωρίζουν το τυρί από την φάκα. Το εφικτό από την υπερβολή.
Να μην κοιτάμε, όμως, μόνο τους άλλους. Να κοιτάξουμε και λίγο μέσα μας. Να βρούμε τα λάθη των άλλων, αλλά να βρούμε και τα δικά μας. Γιατί, δε γίνεται όταν δουλεύει στο δημόσιο ένας πασόκος να είναι ρουσφέτι και όταν πιάνει δουλειά η Δούρου να είναι αντικειμενική επιλογή. Δε γίνεται όταν υπηρετεί ένας γαλάζιος στο Ναυτικό να είναι βύσμα και όταν περνά τη θητεία του στο Πεντάγωνο ο Αλέξης να είναι μαγκιά.
ΥΓ. Μόνο για δημοσιογράφους. Το 1980 η κλαδική δημοσιογράφων του ΠΑΣΟΚ είχε 4 μέλη. Λίγο πριν από τις εκλογές του 1981 είχαν γραφτεί καμιά 400αριά. Οι μισοί ήταν πρώην χουντικοί. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Είναι απίστευτο να βλέπεις ξαφνικά πόσοι συνάδελφοί σου είναι (ήταν λένε) ανέκαθεν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσοι ήταν καταπιεσμένοι από τα προηγούμενα «καθεστώτα» και πόσοι αηδιάζουν (σιωπώντας) από τη γραμμή των «μαγαζιών» τους.
ΥΓ. Προς όλους. Μαζί με το τέλος των παλιών πολιτικών τελειώνει και η ανοχή στους φοροφυγάδες και τους λαθρεπιβάτες του συστήματος. Που τρώνε στην πρώτη θέση και μετά πηγαίνουν πρώτοι και στο συσσίτιο. Και κατηγορούν τους άλλους στην πρώτη. Και τη δεύτερη, και την τρίτη. Και τον καπετάνιο. Και το πλήρωμα. Όλοι τους φταίνε.
Κυρίες και κύριοι. Αγαπητοί συνάδελφοι. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι εισιτήριο. Δε σε πάει πουθενά. Στον προορισμό σε πάνε μόνο τα πόδια σου και τα μέσα που αποκτάς με τις προσπάθειές σου. Και η κριτική μπορεί να σκοτώσει, αλλά δε δημιουργεί. Τώρα, αν ο θάνατος του άλλου είναι αρκετός σε κάποιους τι να σας πω; Τα έχουν πει πριν από εμένα οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου