Ο Τζώρτζ Φρίντμαν απλοποιεί τα πράγματα και εξηγεί στην ανάλυσή του ότι η Γερμανία μπορεί να έρθει στιγμή που δεν θα δίνει δεκάρα για την Ευρώπη,γιατί πολύ απλά δεν θα την ενδιαφέρει. Και γι΄ αυτό ενδιαφέρεται να εξασφαλίσει μια στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία ,η οποία και θα τις εξασφαλίσει αυτό που πάντα τις έλειπε: ενέργεια.
“Η ιδέα μιας Γερμανίας που θα έχει μια ανεξάρτητη εθνική στρατηγική έρχεται σε αντίθεση με ό, τι η Γερμανία ήθελε να γίνει μετά από το Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως με ό, τι ο κόσμος ήθελε από τη Γερμανία. Κατά κάποιο τρόπο, ολόκληρη η δομή της σύγχρονης Ευρώπης, δημιουργήθηκε για να επωφεληθεί ο οικονομικά η Γερμανία, αποφεύγοντας όμως παράλληλα την απειλή μιας νέας Γερμανικής κατοχής. Αυτή η πολιτική φαίνεται ότι έφθασε στο τέλος της από το 1991”,γράφει ο Φρίντμαν,ο οποίος προσπαθεί να κάνει κατανοητό ότι η όποια νέα Γερμανική στρατηγική προκύψει,θα κρίνει το μέλλον της Ευρώπης.
Πολλές φορές για να ερμηνεύσουμε το παρόν και να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε τις εξελίξεις ,καλό θα είναι να κοιτάμε λίγο πίσω. Στην ανάλυσή του στο Stratfor o Φρίντμαν ξεκινά από το 1871 “όταν η Γερμανία ήταν κατακερματισμένη σε μεγάλο αριθμό μικρών κρατών και δεν αποτελούσε πρόκληση για την Ευρώπη”.
Αντίθετα, χρησίμευσε ως ενδιάμεσος μεταξύ Γαλλίας από τη μία πλευρά και της Ρωσία και Αυστρίας από την άλλη. Η εκστρατεία του Ναπολέοντα για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη άλλαξε για πρώτη φορά την κατάσταση της Γερμανίας.Η ανάλυση του Φρίντμαν κάνει μια ιστορική αναδρομή επικεντρώνοντας στο μόνιμο άγχος μιας “εξαφάνισής” της από μία πιθανή συμμαχία Γαλλίας-Ρωσίας ,εναντίον της,άγχος που δημιουργούσε πάντα το πειρασμό “να νικήσει τη Γαλλία”.
Ο δυναμισμός της Γερμανίας δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελε η ίδια. Αντί να “χωρίσει” τη Γαλλία και τη Ρωσία, η απειλή μιας ενωμένης Γερμανίας τις έφερε πιο κοντά,γιατί είχαν κατανοήσει ότι χωρίς συμμαχία η Γερμανία θα ήταν πρόβλημα
Με πολλούς τρόπους, η Γαλλία και η Ρωσία επωφελήθηκαν από την οικονομικά δυναμική Γερμανία. Δεν υποκινούνται μόνο δικές τους οικονομίες, αλλά παρείχε επίσης μια εναλλακτική λύση στα βρετανικά αγαθά και κεφάλαια. Ωστόσο, τα οικονομικά οφέλη των σχέσεων με τη Γερμανία δεν εξάλειψαν το φόβο της Γερμανίας.
Η Γερμανία ήρθε αντιμέτωπη με ένα στρατηγικό πρόβλημα όταν στις αρχές του 20ου αιώνα,προέκυψε η Αντάντ,η συμμαχία η οποία υπεγράφη το 1907, από τη Ρωσία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μια ταυτόχρονη επίθεση θα μπορούσε να καταστρέψει τη Γερμανία.
Ως εκ τούτου,η μόνη άμυνα της Γερμανίας ήταν να ξεκινήσει έναν πόλεμο σε μια στιγμή που εκείνη θα επέλεγε, με προϋπόθεση να νικήσει μία από τις χώρες αυτές.
“ Κατά τη διάρκεια τόσο του Α΄ΠΠ όσο και στον Β΄ΠΠ, η Γερμανία πρώτα χτύπησε στην Γαλλία και στη συνέχεια γύρισε να αντιμετωπίσει τη Ρωσία, και έχοντας “σε αναμονή” το Ηνωμένο Βασίλειο. Και στις δύο πολέμους, η στρατηγική απέτυχε. Στο Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία απέτυχε να νικήσει τη Γαλλία και βρέθηκε σε ένα εκτεταμένο πόλεμο σε δύο μέτωπα. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,νίκησε τη Γαλλία , αλλά απέτυχε να νικήσει τη Ρωσία, κι έτσι υπήρξε χρόνος για μια αγγλο-αμερικανική αντεπίθεση στα δυτικά”,γράφει ο Φρίντμαν και συνεχίζει:
“Η Γερμανία χωρίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατέστη σαφές ότι ο επανεξοπλισμός της Δυτικής Γερμανίας ήταν απαραίτητος λόγω της Σοβιετικής Ένωσης.Για να γίνει αυτό η οικονομία της θα έπρεπε να αναπτυχθεί. Κι έτσι ακολούθησε το γερμανικό οικονομικό θαύμα. Η Γερμανία έγινε και πάλι το πιο δυναμικό τμήμα της Ευρώπης.
Το θέμα όμως ήταν να εμποδιστεί η επιστροφή της Γερμανίας προς την επιδίωξη μιας αυτόνομης εθνικής στρατηγικής, τόσο επειδή δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στις σοβιετικές δυνάμεις στα ανατολικά από μόνη της και, πιο σημαντικό, γιατί η Δύση δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την επανεμφάνιση μιας διχαστικής και επικίνδυνης πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη.
Το κλειδί ήταν να δεσμευτεί Γερμανία στην υπόλοιπη Ευρώπη στρατιωτικά και οικονομικά.
Με άλλα λόγια, το κλειδί ήταν να εξασφαλιστεί ότι γερμανικά και γαλλικά συμφέροντα θα συνέπιπταν.
Τα στρατιωτικά, γερμανικά και γαλλικά συμφέροντα δέθηκαν μέσω του ΝΑΤΟ, ακόμη και μετά την αποχώρηση της Γαλλίας από τη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ.
Από οικονομική άποψη, η Γερμανία δεσμεύτηκε με την Ευρώπη μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η στρατηγική της Δυτικής Γερμανίας ήταν τριπλή.
Κατ ‘αρχάς, έπρεπε να αμυνθεί ενάντια στη Σοβιετική Ένωση σε συνεργασία με μια συμμαχία όπως το ΝΑΤΟ. Αυτό περιόριζε τη γερμανική εθνική κυριαρχία, αλλά εξάλειψε την αντίληψη ότι η Γερμανία ήταν απειλή. Δεύτερον, ευθυγράμμισε την οικονομία της με εκείνη της υπόλοιπης Ευρώπης. Τρίτον, απέκτησε την εσωτερική της πολιτική κυριαρχία, την ανάκτηση των δικαιωμάτων της ως έθνος, χωρίς αυτά να συνιστούν απειλή για την γεωπολιτική της Δυτικής Ευρώπης. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό επεκτάθηκε προκειμένου να συμπεριλάβει και τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Η στρατηγική δούλεψε καλά. Δεν υπήρξε πόλεμος με τους Σοβιετικούς. Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική σύγκρουση στη Δυτική Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή οικονομία εν γένει, και η γερμανική οικονομία ειδικότερα, ενδυναμώθηκαν μόλις η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τη Δυτική Γερμανία. Το πιο σημαντικό, η Γαλλία παρέμεινε συνδεμένη με τη Γερμανία μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία, ή ό, τι είχε απομείνει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν σχετικά ασφαλής εφ ‘όσον η Γερμανία παρέμεινε μέρος των ευρωπαϊκών δομών. Το ιστορικό στρατηγικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ι η Γερμανία εμφανιζόταν λυμένο”,γράφει ο Φρίντμαν.
Οικονομική κρίση στην Ευρώπη
Και η ανάλυση του Stratfor φθάνει στο σήμερα:
“Η κατάσταση έγινε πιο περίπλοκη μετά το 2008. Η σχέση της Γερμανίας με το ΝΑΤΟ παρέμεινε άθικτη, αλλά χωρίς την απειλή της Σοβιετικής Ένωσης, η συμμαχία παρουσίαζε ρήγματα με τα αποκλίνοντα εθνικά συμφέροντα των μελών της.Η Γερμανία επικέντρωσε το ενδιαφέρον της στην Ευρωπαϊκή Ένωση , και αυτό την έθεσε κάτω από έντονη πίεση . Η Γερμανία χρειαζόταν την Ευρωπαϊκή Ένωση για τους λόγους που υπήρχαν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: ως θεμέλιο της σχέσης της με τη Γαλλία και ως ένα μέσο για να εξασφαλιστεί ότι το εθνικό συμφέρον, δεν θα δημιουργήσει τα είδη των συγκρούσεων που υπήρχαν στο παρελθόν.
Χρειάστηκε την Ευρωπαϊκή Ένωση και για έναν άλλο λόγο. Η Γερμανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο. Εξάγει σε πολλές χώρες, αλλά η Ευρώπη είναι ένα κρίσιμος πελάτης. Η ζώνη ελεύθερου εμπορίου, που ήταν το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν επίσης ένα από τα θεμέλια της γερμανικής οικονομίας. Ο προστατευτισμός σε γενικές γραμμές, αλλά σίγουρα ο προστατευτισμός στην Ευρώπη, απειλούσε τη Γερμανία, της οποίας η βιομηχανική μονάδα ξεπέρασε σημαντικά την εγχώρια κατανάλωση της. Η τιμολόγηση του ευρώ βοήθησε τις γερμανικές εξαγωγές, και οι κανονισμοί των Βρυξελλών έδωσαν στη Γερμανία και άλλα πλεονεκτήματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως λειτούργησε μεταξύ 1991 και 2008, ήταν χρήσιμη για τη Γερμανία.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν λειτουργεί πλέον όπως κάποτε. Οι οικονομική δυναμική της Ευρώπης έχει θέσει πολλές χώρες σε σημαντικά μειονεκτική θέση, και η οικονομική κρίση του 2008 πυροδότησε μια κρίση χρέους αλλά και τραπεζική κρίση στην Ευρώπη.
Υπήρχαν δύο πιθανές λύσεις . Η μία ήταν ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έπρεπε να επιβάλουν λιτότητα για να βρουν τους πόρους για να λύσουν το πρόβλημά τους. Η άλλη ήταν ότι η ευημερία της Ευρώπης θα διαφύλασσε τις οφειλές, “ελαφρύνοντας” τις χώρες αυτές από το βάρος της λιτότητας. Η λύση που έχει επιλεγεί είναι προφανώς ένας συνδυασμός των δύο, αλλά η ακριβής σύνθεση του συνδυασμού αυτού ήταν και παραμένει ένα περίπλοκο θέμα προς διαπραγμάτευση.
Η Γερμανία είναι έτοιμη να διασώσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αν επιβάλλουν λιτότητα και στη συνέχεια να λάβει μέτρα για να βεβαιωθεί ότι η λιτότητα αυτή πράγματι εφαρμόζεται στο βαθμό που είναι απαραίτητο και ότι η κρίση δεν θα επαναληφθεί. Από την πλευρά της Γερμανίας , οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται στις δημοσιονομικές πολιτικές των προβληματικών χωρών. Ως εκ τούτου, το τίμημα που ζητά η Γερμανία για την διαγραφή μέρος του χρέους είναι ότι οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες, σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένοι προς την γερμανική πολιτική, θα αναλάβουν να υλοποιήσουν τα μέτρα “εξυγίανσης” των οικονομικών των χωρών που λαμβάνουν βοήθεια .
Αυτό θα μποορύσε να σημαίνει ότι οι χώρες αυτές δεν θα ελέγχουν ούτε τους φόρους ή τους προϋπολογισμού τους. Θα είναι μια επίθεση στη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία. Προφανώς, υπήρξε τεράστια αντίδραση από τους δυνητικούς δικαιούχους της ενίσχυσης, οι οποίοι βλέπουνότι θα αυξηθεί κατά πολύ την ισχύ της Γερμανίας.
Εάν αποδεχτούμε τη γερμανική άποψη, η οποία είναι ότι η κρίση του χρέους ήταν το αποτέλεσμα των αλόγιστων δαπανών , τότε η πρόταση της Γερμανίας είναι λογικη. Εάν αποδεχθούμε την άποψη της νότιας Ευρώπης, η οποία είναι ότι η κρίση ήταν το αποτέλεσμα του σχεδιασμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε αυτό που προτείνει η Γερμανία είναι η επιβολή της γερμανικής εξουσίας μέσω της οικονομίας.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια παράδοση της κυριαρχίας σε μια γραφειοκρατική γερμανική ΕΕ, ανεξάρτητα από το οικονομικό κόστος.
Είναι επίσης δύσκολο να φανταστούμε ότι η Γερμανία θα δεχτεί ρυθμίσεις χρεών χωρίς να έχει τον έλεγχο. Τέλος, είναι δύσκολο να δούμε πώς, σε μακροπρόθεσμη βάση, οι Ευρωπαίοι μπορούν να συμβιβάσουν τις διαφορές τους στο θέμα αυτό.
Μια εναλλακτική στρατηγική
Εν τω μεταξύ, το βασικό πλαίσιο της Ευρώπης έχει αλλάξει από το 1991. Η Ρωσία παραμένει μια σκιά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά έχει γίνει σημαντικός εξαγωγέας φυσικού αερίου. Η Γερμανία εξαρτάται από το φυσικό αέριο, αν και ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις. Η Ρωσία έχει την ανάγκη της τεχνολογίας, την οποία η Γερμανία διαθέτει. Η Γερμανία επίσης δεν θέλει να δεχτεί περισσότερους μετανάστες από το φόβο της αστάθειας,αλλά ο πληθυσμός της μειώνεται και κάτι πρέπει να κάνει γι΄ αυτό.
Η Ρωσία έχει επίσης μια μείωση του πληθυσμού, αλλά ακόμα κι έτσι, έχει ένα πλεόνασμα εργαζομένων, ανέργων και υποαπασχολούμενων. Εν ολίγοις, υπάρχει σημαντική “συνέργεια” μεταξύ της Ρωσικής και της γερμανικής οικονομίας. Προσθέστε σε αυτό ότι οι Γερμανοί αισθάνονται μεγάλη πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να εμπλακούν σε δράσεις από τις οποίες θέλουν να μείνουν έξω .Κι όλα αυτά ενώ οι Ρώσοι βλέπουν τους Αμερικανούς ως απειλή για τα συμφέροντά τους, και υπάρχουν πολιτικο-στρατιωτικά συμφέροντα που συνδέουν Γερμανία -Ρωσία.
Το ΝΑΤΟ είναι σε παρακμή . Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό τεράστια πίεση και τα εθνικά συμφέροντα κυριαρχούν σήμερα των ευρωπαϊκών συμφερόντων.Η ικανότητα της Γερμανίας να χρησιμοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση για οικονομικούς σκοπούς δεν έχει εκλείψει , αλλά δεν μπορεί πλέον να το κάνει σχεδιάζοντας μακροπρόθεσμα. Ως εκ τούτου, συνάγεται ότι η Γερμανία θα πρέπει να εξετάζει μια εναλλακτική στρατηγική. Η σχέση της με τη Ρωσία είναι μια τέτοια στρατηγική.
Η Γερμανία δεν είναι μια επιθετική δύναμη. Το θεμέλιο της τρέχουσας στρατηγικής της είναι η σχέση της με τη Γαλλία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η τρέχουσα γαλλική κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί έχει δεσμευτεί σίγουρα σε αυτή τη σχέση, αλλά το γαλλικό πολιτικό σύστημα, όπως και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι κάτω από έντονη πίεση. Οι επικείμενες εκλογές στη Γαλλία είναι αβέβαιες.
Ωστόσο, το στρατηγικό συμφέρον της Γερμανίας δεν είναι απαραίτητα σε σχέση με τη Γαλλία, αλλά μια σχέση είτε με τη Γαλλία είτε με τη Ρωσία. Για τη Γερμανία, μια σχέση με τη Ρωσία είναι εξίσου χρήσιμη όπως ήταν κι αυτή με τη Γαλλία. Μια ιδανική κατάσταση για τη Γερμανία θα ήταν μια γαλλο-γερμανο-ρωσική Αντάντ. Μια τέτοια συμμαχία έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν, αλλά η αδυναμία της είναι ότι θα παρέχει πάρα πολύ ασφάλεια στη Γερμανία, που θα της επιτρέψει να είναι πιο διεκδικητική. Κανονικά, η Γαλλία και η Ρωσία αντιτίθενται στη Γερμανία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, είναι βεβαίως δυνατόν να έχουμε μια συνέχιση της γαλλο-γερμανική συμμαχία ή τη δημιουργία μιας ρωσο-γαλλικής συμμαχίας. Πράγματι, μια τριπλή συμμαχία θα μπορούσε να είναι εφικτή.
Τρέχουσα στρατηγική της Γερμανίας είναι η διατήρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των σχέσεών της με τη Γαλλία φέρνοτας τη Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη. Η δυσκολία αυτής της στρατηγικής είναι ότι οι εμπορικές πολιτικές της Γερμανίας είναι δύσκολες για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες , συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Εάν η Γερμανία αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η δεύτερη στρατηγική επιλογή θα ήταν μια τριπλή συμμαχία, με μια τροποποιημένη Ευρωπαϊκή Ένωση ή ίσως εκτός της δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν η Γαλλία έχει αποφασίσει να κατευθυνθεί αλλού και να υλοποιήσει ιδέες, όπως η ιδέα της Μεσογειακής Ένωσης, τότε μια γερμανο-ρωσική σχέση γίνεται μια πραγματική δυνατότητα.
Η γερμανο-ρωσική σχέση θα έχει τη δυνατότητα να γείρει την πλάστιγγα της εξουσίας στον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα η κυρίαρχη δύναμη, αλλά ο συνδυασμός της γερμανικής τεχνολογίας και των ρωσικών ενεργειακών πόρων θα αποτελέσει μια πρόκληση σε παγκόσμια βάση. Φυσικά, υπάρχουν και κακές αναμνήσεις από τις δύο πλευρές, που κλονίζουν την εμπιστοσύνη .
Στρατηγική της Γερμανίας, ως εκ τούτου, εξακολουθεί να μένει εγκλωβισμένη στο μοντέλο της ΕΕ. Ωστόσο, αν η ΕΕ αποσταθεροποιηθεί , τότε άλλες στρατηγικές θα πρέπει να βρεθούν. Η ρωσο-γερμανική σχέση που υπάρχει ήδη εμβαθύνεται.Η Γερμανία σκέφτεται ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ακόμη κι εκτός αυτής , η Ρωσία μπορεί καταστεί η εναλλακτική λύση της Γερμανίας.
Onalert
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου