Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Οι μορφές βίας και το λιντσάρισμα των πολιτικών

Αύριο θα πετύχουν κάποιον άλλον και αλίμονο του. Αθώοι δεν υπάρχουν αυτή την ώρα.
Και όσοι δεν καταλάβουν το βάθος της εικόνας όσοι δεν κατανοούν ότι από εδώ κάτω σε αυτή την ταπεινή γωνιά του φράχτη, αγκαλιά με την κοινωνία μάθαμε να ψυχανεμιζόμαστε τα μελλούμενα και να κοιτάμε στο μέλλον με τόλμη,
όσοι δεν καταλαβουν κακό του κεφαλιού τους.
Δεν υπάρχει αίτημα υπάρχει μονο οργή που βγήκε ήδη απο τον Δεκέμβρη.
Προφανώς και τα ΜΜΕ θα φάνε ξύλο αν συνεχίσουν να παίρνουν την θέση υπέρ κάποιου σε αυτό τον Χαμό. Σε αυτό που έρχεται η θέση των ΜΜΕ είναι θέση αναμεταδότη.
Δεν μιλάμε για πιτσιρίκια πλέον αλλά για μπαμπάδες και βλέπω καπνό και μυρίζει ήδη κάτι καμένο.
Καταστροφή, Εξέγερση σίγουρα είναι πρόοδος.
Το πολιτικό φάσμα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι ταυτόσημοι σε όλη την κοινωνία πια. «Όλοι τους ίδιοι είναι». Αυτό υπάρχει πλέον ως κοινός παρανομαστής. Δεν υπάρχουν χρώματα, διαχωρισμοί, ούτε καν ιδεολογίες.
Για τον κόσμο, αυτοί «ΌΛΟΙ τους» τους οδήγησαν εδώ. Αυτοί «ΌΛΟΙ τους τα φάγανε».
Οι πολιτικοί αισθάνονται σαν να τελειώνει «το καντήλι τους» στα κοινά. Αισθάνονται εγκλωβισμένοι στο σύστημα που αυτοί ανέθρεψαν και τώρα τους δίνει μόνο αδιέξοδα.
Ο κόσμος ξεκίνησε να τιμωρεί. Με αυτόν τον αρνητικό τρόπο. Με αυτόν τον μη «καθωσπρεπισμό». Με βία που είναι πάντα κατακριτέα.
Αλλά βία δεν είναι να ψηφίζεις την μείωση του μισθού εκατομμυρίων πολιτών ενώ ο δικός σου είναι μια χαρά και η σύνταξή σου εξασφαλισμένη από τα 45 ;

Αυτή την ερώτηση, άραγε, πόσοι την έκαναν στον καθρέπτη τους ;

Μίχαλος

Παναγόπουλος
Πολυζωγόπουλος
Κακλαμάνης
Το παπούτσι στον Προθυπουργό

Δεν υπάρχουν σχόλια: