Τουλάχιστον αυτή είναι η άποψη που φιλοξενείται στην εφημερίδα «DIE WELT», όπου παρατίθενται και οι δέκα λόγοι γιατί το ευρώ ήταν ένα τεράστιο λάθος, σύμφωνα με την εφημερίδα.
1.Στη πρώτη της δεκαετία, η ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη. Στις συναντήσεις κορυφής, οι ηγέτες της ΕΕ μοίραζαν τα κέρδη. Αυτό άλλαξε με την κρίση της ευρωζώνης. Τώρα κοιτάζουν πως θα αποφύγουν τα βάρη, για τα οποία κανένας δεν είχε προετοιμαστεί, ούτε θεσμικά, ούτε ψυχολογικά. Και αυτό έχει οδηγήσει σε κόντρες μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, σε επίπεδο που έχουμε να ζήσουμε από το 1957, οπότε και υπογράφτηκαν οι Συνθήκες της Ρώμης.
2.Αν εξαιρέσουμε το ποδόσφαιρο, και τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, τίποτα άλλο δεν ενώνει τους Ευρωπαίους συνολικά. Όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά, αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Μόλις όμως ξέσπασε η κρίση, άρχισε και η αλληλοεκτόξευση κατηγοριών. Δεν υπάρχει καμία συνοχή.
3.Πως γίνεται και θεσμοί όπως η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, ή η ευρωπαϊκή Κομισιόν δεν αντιλήφθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια το μέγεθος των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας και της Πορτογαλίας;
Μάλλον επειδή οι ειδικοί βασίζονταν στις κατά τόπους εθνικές κυβερνήσεις για πληροφόρηση. Και εφόσον δεν γνώριζαν τις γλώσσες των χωρών αυτών, σίγουρα δεν διάβαζαν τον τύπο τους, κάτι που θα τους άνοιγε τα μάτια.
Τα γλωσσικά εμπόδια ήταν και είναι ένα συνεχιζόμενο πρόβλημα.
4.Δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη. Η εμπειρία το αποδεικνύει.
Όπως για παράδειγμα, τα πειραγμένα στοιχεία για να μπει η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Και αυτό συνεχίζεται από πολλά κράτη μέλη, ακόμη και σήμερα.
5.Όλα τα κράτη μέλη παίζουν ρόλο. Όχι μόνο τα τέσσερα μεγάλα (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, και Ισπανία) που αντιπροσωπεύουν τα ¾ της οικονομικής απόδοσης της ευρωζώνης.
Η κρίση απέδειξε πως ακόμη και η Ελλάδα, με το 2% της συνολικής ευρωπαϊκής οικονομίας, παίζει ρόλο στο όλο σύστημα. Αν εξαιρέσουμε ίσως την μικροσκοπική Μάλτα, το κάθε κράτος μέλος μπορεί να ανατινάξει το σύστημα.
Εκτός δηλαδή της εμφανούς κυριαρχίας των Γερμανών, αποδεικνύεται πως ακόμη και τα πιο αδύναμα μέλη μπορούν να πάρουν ομήρους!
6.Ως ζώνη ελεύθερου εμπορίου, η Ευρώπη δεν χρειάζεται κάποιες κοινές αξίες. Ως νομισματική όμως ένωση, χρειάζεται κοινές οικονομικές και πολιτικές αξίες, αν θέλει να επιβιώσει.
Κάποιες βόρειες χώρες, πίστευαν στα σοβαρά ότι το ευρώ θα έφερνε μια γερμανικού τύπου κουλτούρα σταθερότητας στα κράτη της Νότιας Ευρώπης. Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό πως ηΓαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, και η Ελλάδα, αντιμετώπιζαν την ΕΚΤ ως μια ευκαιρία.
Αν το δούμε αντικειμενικά, αυτό δεν είναι κακό, αλλά έρχεται σε αντίθεση με την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση των Γερμανών (από πείρα) ότι μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα είναι η μόνη εγγύηση απέναντι σε κυβερνήσεις που συσσωρεύουν χρέη, που στη συνέχεια «πληθωρίζονται», και εξαφανίζονται ως δια μαγείας μέσα από την εκτύπωση νέου χρήματος.
7.Η διαφορά στη νοοτροπία μεταξύ των κρατών δεν θα αποτελούσε πρόβλημα, αν τουλάχιστον σε εθνικό πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο, υπήρχαν άνθρωποι που δεν θα σκέφτονταν αποκλειστικά εθνικά. Δεν υπάρχουν όμως «αληθινοί Ευρωπαίοι» ούτε ανάμεσα στους πολιτικούς, ούτε στους τεχνοκράτες, αλλά ούτε και ανάμεσα στα μέλη της υποτιθέμενα ανεξάρτητης ΕΚΤ.
8.Όταν εισήχθη το ευρώ, ακόμη και οι πιο σκεπτικιστές πίστευαν πως σύντομα οι οικονομικές διαφορές μεταξύ των χωρών μελών θα ισορροπήσουν. Αυτό όμως δεν έγινε, επειδή υπάρχει μια μόνο βασική κλίμακα επιτοκίων, η οποία είναι για άλλους χαμηλή, και για άλλους υψηλή.
Το αποτέλεσμα ήταν η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, και η ανεργία, ενώ για άλλους ο υψηλός πληθωρισμός, και σε μερικές περιπτώσεις οι φούσκες ακινήτων.
9.Σε μια νομισματική ένωση θα πρέπει να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων, με τους ανθρώπους να μετακινούνται όπου υπάρχει εργασία, έτσι ώστε να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ περιοχών με υψηλή απασχόληση και περιοχών με χαμηλή απασχόληση. Σίγουρα υπάρχει μια τέτοια μετακίνηση και σήμερα, όπως άλλωστε αποδεικνύει ο αριθμός των Ισπανών στην Γερμανία, αλλά όχι αρκετή.
10. Παρά τις δυσκολίες, η νομισματική ένωση θα λειτουργούσε καλύτερα, αν οι κυβερνήσεις πίεζαν περισσότερο η μία την άλλη. Όμως, οι ιδρυτές της ευρωζώνης υπερεκτίμησαν την πολιτική κάστα. Η Ελλάδα, η Ιταλία, και ηΓερμανία,
κακομεταχειρίστηκαν τους κανόνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αντιμετωπίζοντας τους ως μη δεσμευτικές προτάσεις, μια νοοτροπία που καμιά «γαλάζια επιστολή» από πλευράς της Κομισιόν δεν μπορεί να αλλάξει.
Πηγή: Του Olaf Gersemann στην εφημερίδα «DIE WELT»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου