Σαμαράς: Ζει το δεύτερο «Σκοπιανό» του;

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 ο Αντώνης Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη μετέτρεψε το ζήτημα της ονοματολογίας των Σκοπίων σε μείζον εθνικό θέμα. Μια διαφορά με τη γειτονική νεαρή Δημοκρατία που έβγαινε από την κόλαση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μετετράπη σε κορυφαίο εσωτερικό ζήτημα διχάζοντας τους Έλληνες και απομονώνοντας την Ελλάδα διεθνώς.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι, αν η Ελλάδα είχε διαπραγματευτεί τότε με σύνεση και ρεαλισμό, τα Σκόπια θα είχαν λάβει πιθανότατα μια ονομασία με σαφή γεωγραφικό και εθνικό προσδιορισμό που θα οριοθετούσε αποφασιστικά τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών εθνικιστών. Αντιθέτως, η αδιαλλαξία και ο λαϊκισμός που επέδειξε ο Σαμαράς εγκλώβισε τις πολιτικές δυνάμεις σε μια αδιέξοδη αναμέτρηση με τη γειτονική χώρα, αφυπνίζοντας και ενθαρρύνοντας τον τυφλό εθνικισμό ενός τμήματος της Δεξιάς και της Αριστεράς. Την αδιέξοδη αυτή αναμέτρηση η χώρα την πλήρωσε ακριβά με αποτέλεσμα σήμερα τα Σκόπια να έχουν κατοχυρώσει διεθνώς την ονομασία «Μακεδονία» και η Ελλάδα να έχει καταναλώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της αξιοπιστίας της κυνηγώντας φαντάσματα.
Τότε, ο κ. Σαμαράς έπαιζε με συναισθήματα, στερεότυπα και εντυπώσεις βάζοντας ίσως τις προσωπικές του φιλοδοξίες πάνω από το εθνικό συμφέρον. Σήμερα, μοιάζει εγκλωβισμένος σε μια αδιέξοδη αντιμνημονιακή πολιτική που ενδέχεται να οδηγήσει τη χώρα ακόμα και στη δραχμή, κολακεύοντας τον εθνικισμό και τον αναχρονισμό ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να οδηγεί ξανά τη χώρα σε νέα αδιέξοδα.
Τώρα, όμως δεν παίζει με συναισθήματα και στερεότυπα αλλά με μισθούς, συντάξεις, και γενικότερα με την ευημερία και το μέλλον της χώρας. Κυρίως, θέτει σε κίνδυνο το μεγαλύτερο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό κεκτημένο για την Ελλάδα του 20ου αιώνα, τη συμμετοχή της δηλαδή στην ευρωζώνη.
Πολύ φοβούμαι ότι το πάθημα του Σκοπιανού δεν φαίνεται να του έγινε μάθημα. Το ερώτημα είναι αν σε αυτό το νέο δρόμο αυτοκαταστροφής που επέλεξε θα συμπαρασύρει και την χώρα.