ΦΥΣΙΚΑ και πρέπει να είναι υποψήφιος ο Γ.Α.Π ! - Μα είναι ερωτήσεις αυτές;

Διάβασα στο γνήσια καταπράσινο blog την ανάρτηση αυτή που με συγκλόνισε.
Μα είναι δυνατόν να τίθενται τέτοιες ερωτήσεις ;
ΦΥΣΙΚΑ και πρέπει να είναι υποψήφιος ο Γ.Α.Π και μάλιστα αν περιμένει να μετρήσει τις αντιδράσεις για να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κινήματος και κατ' επέκταση στην υπηρεσία της πατρίδας.
ΟΛΟΙ μας πρέπει να ψηφίσουμε ΥΠΕΡ του σε κάθε σφυγμομέτρηση που γίνεται διαδικτυακά και μή. Όλοι ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια τις προσπάθειές του να ΣΩΣΕΙ τον σοσιαλισμό.
Όλοι εκτιμήσαμε τις αλήθειες που είπε στον λαό.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ΠΑ-ΣΟΚ χωρίς Παπανδρέου στο τιμόνι ;;;
Είναι βέβαιο ότι αυτή την φορά θα σπάσει κάθε ρεκόρ η συμμετοχή των μελών και των φίλων του κόμματος στις εσωκομματικές εκλογές .
Το 1.000.000 που είχε επιτύχει θα φαντάζει ΜΙΚΡΟ .
Γιαυτό λέμε σε ΟΛΟΥΣ που δεν θέλουν τον Γ.Α.Π στην προεδρία του κόμματος :
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ από τον Γ.Α.Π.
Ανήκει σε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες.
antilogos

"Γλυκόλογα" από τον Harry Klynn - Σιωπή από την Ν.Δ

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο.
Ένα-ένα θα σκάνε τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος του Ελληνικού λαού ο μυαλοτσιμενταρισμένος ο οποίος εν λευκώ εξουσιοδότησε τον τριγωνικέφαλο Κοζανίτη βαψομαλλιά, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, να ξεπουλάει την Ελλάδα.
Η Βόμβα από την Κομισιόν σχετικά με το «φουσκωμένο έλλειμμα του 2009» είδε σήμερα το φως της  δημοσιότητας.
Ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ, Αλγκίρντας Σεμέτα αποκάλυψε ότι δεν έγινε με παρότρυνση της Επιτροπής, η συμπερίληψη ολόκληρης της έκτασης των οφειλών των νοσοκομείων στις προβλέψεις του ελλείμματος για το 2009! Μόνος του ο Παπακωνσταντίνου αύξησε το έλλειμμα του 2009!
Μόνος του τι καθίκι!
Κι αυτό το θλιβερό υποκείμενο, αυτόν τον δεδηλωμένο εχθρό του λαού, για λόγους πολιτικά ανεξήγητους, τον ανέχεται ο Σαμαράς και η ΝΔ και δεν απαιτεί την άμεση απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση Παπαδήμου!
Κύριε Σαμαρά δε μάθατε τίποτα;
Δεν ακούσατε τίποτα;
Κι εσείς λαλίστατε κύριε Μιχελάκη, τι έγινε, το αμίλητο νερό ήπιατε;
Πηγή : Harry Klynn

Εκλογές στις 30 Φεβρουαρίου

Συνήθως ο Φλεβάρης τελειώνει στις 30 του μέρες. Ενίοτε όμως μπορεί να τελειώνει στις 29 ή 30 - όταν κάποιοι βιάζονται πολύ να κάνουν εκλογές.
Σύντροφοι όποιος χαζός σήμερα πιστεύει ότι εκλογές θα έχουμε στις 19 Φεβρουαρίου (όπως εννοείται ότι συμφώνησαν τα κόμματα) τον βεβαιώνω ότι είναι άλλου νυχτωμένος.
Είναι σαν να πιστεύει ότι εκλογές θα γίνουν στις 30 Φλεβάρη. Και γι να σοβαρευτούμε οι υπολογισμοί στα στρατηγεία των δύο μεγάλων κομμάτων βγάζουν εκλογές μετά το Πάσχα – δηλαδή από μέσα μέχρι τέλος Απρίλη. Κι αυτό γιατί δεν «βγαίνει το ύφασμα» όπως λένε και οι μοδίστρες...
Πρέπει να γίνουν τόσα πολλά πράγματα όπως έχουμε ήδη συμφωνήσει με την Τρόικα, για να μας επιτρέψουν να κάνουμε εκλογές (εκεί φτάσαμε) που συναγωνιστές μου τρομοκράτες μέσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μου λένε Απρίλης και βλέπουμε.
Ξέρετε την παροιμία που λέει «Μια και βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε - έξι».
Μια και βρήκαμε τον καλό μας και ευγενικό μας κύριο Παπαδήμο ας περάσουμε και τον προϋπολογισμό (ακριβώς όπως τον θέλει η τρόικα) , να περάσουμε και την απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων (όπως ακριβώς θέλει Τρόικα) να περάσουμε τα νέα φορολογικά εισπρακτικά μέτρα (όπως το θέλει ακριβώς η Τρόικα) και κυρίως να περάσουμε επί Παπαδήμου τις νέες συμφωνίες που θα πρέπει να κάνουμε με την Τρόικα για την 7η και πιο παχουλή από όλες δόση του δανείου.
Πάμε λοιπόν για ένα πεντάμηνο και βλέπουμε για να επαληθευτεί και το γνωστό γνωμικό «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
 newsbomb

Αν τυπώσουν χρήμα η κρίση θα επιλυθεί εύκολα

Η ατελείωτη οικονομική κρίση της Ευρώπης, μπαίνει σε μια νέα καταστροφική φάση.
Υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και της διάλυσης της ευρωζώνης, με οδυνηρές συνέπειες για όλους, και όχι μόνο την Ευρώπη.
Αυτό όπως που οι περισσότεροι παραβλέπουν, εν μέσω των τριγμών της αγοράς, και των απεγνωσμένων πολιτικών διαβουλεύσεων, είναι ότι πρόκειται για ένα σπανιότατο πρόβλημα, με την έννοια ότι μπορεί να επιλυθεί εύκολα, αν πέσουν χρήματα.
Σίγουρα, η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πραγματικά προβλήματα.
Οι οικονομίες τους είναι ασθενείς, και τα χρέη τους μεγάλα. Αυτά όμως είναι προβλήματα που μπορεί κανείς να τα διαχειριστεί, αν τα επιτόκια των χρεών τους μείνουν σε λογικά επίπεδα. Αυτή η άποψη δεν ισχύει για την Ελλάδα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να αποπληρώσει τα χρέη της.
Η δημοσιονομική κατάσταση της Ιταλίας δεν είναι καλή, αλλά δεν είναι και χειρότερη από ότι ήταν πριν δέκα χρόνια. Μάλιστα, είναι μια από τις λίγες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, που διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα. Αν εξαιρέσει κανείς τις πληρωμές τόκων στο χρέος της, βλέπει ότι εισπράττει περισσότερα από φόρους, από όσα ξοδεύει. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το χρέος, αλλά τα υψηλά επιτόκια, τα οποία ανεβαίνουν λόγω του φόβου των αγορών, και όχι λόγω κάποιας οικονομικής αρχής. Οι επενδυτές είναι πανικοβλημένοι, και ο φόβος μη τυχόν και χρεοκοπήσει η Ιταλία προκαλεί έναν βίαιο κύκλο: Ο φόβος χρεοκοπίας ανεβάζει τα επιτόκια, και τα υψηλά επιτόκια κάνουν πιο πιθανή μια χρεοκοπία.
Το πιο αγχωτικό στοιχείο αυτού του κύκλου είναι ότι υπάρχει διαθέσιμη μια έτοιμη λύση. Αν η ΕΚΤ δήλωνε δημοσίως ότι θα στήριζε το ιταλικό και ισπανικό χρέος, αγοράζοντας όσα ομόλογά τους κριθεί απαραίτητο, οι φόβοι για χρεοκοπίες θα υποχωρούσαν, και τα επιτόκια θα έπεφταν. Κάτι τέτοιο δεν θα θεράπευσε τα δεινά της ιταλικής οικονομίας, ούτε θα απομάκρυνε τους κινδύνους από την Ισπανία, αλλά θα απέτρεπε μια κατάρρευση τύπου Lehman, θα κέρδιζε χρόνο ώστε να πετύχουν οι μεταρρυθμίσεις, και θα γλίτωνε τις χώρες αυτές από τις συνέπειες της αυστηρής λιτότητας, η οποία στραγγαλίζει κάθε προοπτική οικονομικής ανάπτυξης.
Μια τέτοια κίνηση, θα ήταν δραματική για την ΕΚΤ, αλλά αυτός είναι και ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών: Να αποτελούν τον δανειστή της τελευταίας προσφυγής. Αυτό έκανε και η αμερικανική Federal Reserve στις αρχές της κρίσης το 2008. Έριξε χρήματα στην οικονομία, αγοράζοντας και πουλώντας περιουσιακά στοιχεία, με κάθε δυνατό τρόπο.
Η ΕΚΤ όμως αποφεύγει αυτόν τον ρόλο. Ο νέος επικεφαλής της Mario Draghi απορρίπτει την ιδέα του να γίνει η τράπεζα δανειστής τελευταίας προσφυγής. Την ίδια άποψη έχει και η Γερμανία, χωρίς την υποστήριξη της οποίας η ΕΚΤ δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Κάποιοι επισημαίνουν ότι νομικά απαγορεύεται στη ΕΚΤ να αγοράζει ομόλογα απευθείας από τα κράτη, αλλά μπορεί να το κάνει μέσω της δευτερογενούς αγοράς, και μάλιστα το έχει ήδη κάνει με μικρό αριθμό κρατικών ομολόγων.
Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να δράσει, αλλά το ότι δεν θέλει να δράσει. Τα εμπόδια είναι ιδεολογικά, αλλά και ψυχολογικά. Υπάρχει ο φόβος ότι η εκτύπωση χρήματος για να αγοραστούν ομόλογα, θα αυξήσει τον πληθωρισμό. Αυτό αποτελεί σήμερα έναν ασήμαντο φόβο, αν σκεφτούμε την αδύναμη κατάσταση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ανησυχία όμως για τυχόν πληθωρισμό αποτελεί μεγάλο εφιάλτη για τη Γερμανία, και ανησυχεί την ΕΚΤ. Παράλληλα, οι Γερμανοί θεωρούν πως αν η ΕΚΤ βοηθήσει τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, τότε αυτοί δεν θα πάρουν το μάθημα που τους χρειάζεται.
Καλή είναι η ηθική διαπαιδαγώγηση, αλλά οι Γερμανοί έχουν κερδίσει πάρα πολλά από το ευρώ, αφού άνθισαν οι εξαγωγές τους, και τώρα θα πρέπει να επωμιστούν κάποια από τα κόστη. Εξάλλου, οι απείθαρχες χώρες έχουν αλλάξει. Στην Ισπανία και στην Ιταλία, τα κυβερνώντα κόμματα εκδιώχθηκαν από την εξουσία, και όλες οι αδύναμες ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν επιβάλλει μέτρα λιτότητας.
Το να ζητάνε κάποιοι περαιτέρω περιστολές και περικοπές, είναι άκαρδο, και δεν εξυπηρετεί τίποτα. Οι χώρες αυτές, το μόνο που χρειάζονται είναι οικονομική ανάπτυξη πάση θυσία.
Στη βάση του όλου προβλήματος βρίσκεται η βαθιά αίσθηση της ΕΚΤ, ότι το να βοηθηθούν οι Ιταλία και Ισπανία, μέσω πληθωρισμού, είναι ηθικά προσβλητικό. Ο επικεφαλής της Bundesbank αποκαλεί τον πληθωρισμό «γλυκό δηλητήριο», ενώ χαιρετίζει την ΕΚΤ για την αυστηρότητα και τη σταθερότητά της.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Herbert Hoover είχε αναφέρει κάποτε τις συμβουλές που είχε δεχτεί από τον Andrew Mellon, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την ύφεση της δεκαετίας του 1920:
«Ρευστοποίησε την εργασία, ρευστοποίησε τις μετοχές, ρευστοποίησε τους αγρότες, ρευστοποίησε τα ακίνητα…».

Για τον Mellon, η ρευστοποίηση ήταν το άπαν, και ήταν οικονομικά λογική. Ήταν σαν μια μορφή κάθαρσης. Όπως πίστευε, «…η λιτότητα θα ξεριζώσει τη σαπίλα από το σύστημα. Το υψηλό κόστος ζωής θα πέσει. Μαζί με την υψηλή ζωή. Οι άνθρωποι θα δουλεύουν σκληρότερα, και θα ζουν πιο ηθικά…».
Σίγουρα υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι στην Ισπανία, στην Ιταλία, και στην Ελλάδα, που φέρθηκαν ανεύθυνα, και τώρα είναι απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις.
Το να καταστραφεί όμως το ευρώ, μόνο και μόνο για να πάρουν ένα μάθημα κάποιοι, είναι πολύ σκληρό.
Δυστυχώς, όταν καταρρέει μια οικονομία, δεν την πληρώνουν μόνο οι ένοχοι.
Η ΕΚΤ ανησυχεί πως αν μετατραπεί σε δανειστή τελευταίας προσφυγής, αυτό θα απειλήσει τη σταθερότητα τιμών, αλλά ποιο θα είναι το νόημα αυτής της σταθερότητας αν το ευρώ εξαφανιστεί στην πορεία;
Αν η ΕΚΤ δεν φερθεί με προσοχή, τότε στο μέλλον θα συζητούμε για το πόσο καλά τα πήγε στο να προστατεύσει το ευρώ, εξαφανίζοντάς το.
The New Yorker
http://www.newyorker.com/talk/financial/2011/12/05/111205ta_talk_surowiecki#ixzz1f4guEji1
Απόδοση: S.A.
Antinews

"Εκπόνηση Plan B" από τον Αντώνη Σαμαρά τώρα

Επειδή ως λαός έχουμε την τρέλλα μέσα μας και μάλιστα στενά συνδεδεμένη με το φιλότιμό μας.
Επειδή ο τελευταίος που μας απείλησε και το εννοούσε ήταν ο πρέσβης του Ντούτσε και η μετέπειτα ιστορία μάλλον βγήκε εναντίον του.
Επειδή ήδη το PSI με το κούρεμα των ομολόγων μάλλον δε βγαίνει.
Επειδή το ευρώ ήδη κλονίζεται, ακόμη και με το «ελληνικό πρόβλημα» να έχει λυθεί..
Επειδή αυτή η χώρα και περισσότερο αυτός ο λαός έχει ανάγκη από κάποιον που να μπορεί να ορθώσει και ένα ΟΧΙ..
Επειδή ήδη οι αγορές μας θεωρούν χρεοκοπημένους, όσο καλά παιδιά και να το παίξουμε από δω και πέρα..
Επειδή έχουμε κουραστεί με τις απειλές για την 6η, οι οποίες σαφέστατα προαλείφουν ακόμη μεγαλύτερες για την 7η και ο Θεός μόνο γνωρίζει το τί μας περιμένει για την 8η και πέρα..
Επειδή σήμερα ζητούν την υπογραφή από τον κ. Σαμαρά, αύριο θα μπορεί να ζητήσουν από την κ. Παπαρήγα και στο μέλλον θα πρέπει να υπολογίζουμε στο τί θα αποφασίσει η ολομέλεια του Μ-Λ ΚΚΕ σχετικά με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας..
Επειδή με σκυμμένο κεφάλι μάλλον δεν σε υπολογίζουν περισσότερο..
καλό θα ήταν, να συγκληθεί κάποιο ανώτατο όργανο της Νέας Δημοκρατίας και να εξουσιοδοτήσει μια ομάδα τεχνοκρατών στο να συντάξει και να παρουσιάσει ένα plan B.
Το δε προτεινόμενο plan B να κληθεί να το εφαρμόσει η συνεργατική, συνεννοημένη, συμμαχική, συνενωμένη και εν τέλει εν συγχίσει κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου.
Στο Plan B θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν προτάσεις όπως :
-η διασφάλιση της πληρωμής μισθών και συντάξεων,
-η ανταλλαγή και όχι αποπληρωμή των ομολόγων που λήγουν με άλλα ετήσιας διάρκειας, πρακτική η οποία θα ακολουθηθεί μέχρι να ανανήψει η οικονομία της χώρας,
-η άμεση προκήρυξη της διάθεσης δικαιωμάτων έρευνας στα νότια της Κρήτης και στο Ιόνιο,
-η άμεση επαφή με τη Ρωσία για την πολυετή ενοικίαση ναυτικής βάσης στο Αιγαίο,
-η έκδοση ομολόγου για τον ελληνισμό της διασποράς, υπό τον τίτλο «Ομόλογο Εθνικής Υπερηφάνειας» και τέλος
-η αλλαγή του φορολογικού καθεστώτος με τον καθορισμό της φορολογίας στο 10% για όσες ξένες επιχειρήσεις εγκατασταθούν στην Ελλάδα και παρουσίαζουν ενοποιημένο κύκλο εργασιών μεγαλύτερο των 100 εκ. ευρώ, ή επενδύσεις άνω των 20 εκ. ευρώ και 5% για όσες παρουσιάζουν ενοποιημένο τζίρο άνω του ενός δις ευρώ.
Μια πράξη δημοκρατική, οργανωμένη και με αίσθηση υπευθυνότητας για τον τόπο και την ιστορία του. Και φυσικά με τη χώρα μέσα στο ευρώ.
Και μετά θα δούμε αν η κ. Μέρκελ θα ζητήσει και την υπογραφή του ΚΚΕ ή όχι...
Του Βασίλη Μάργαρη,
οικονομολόγου
Newscode

Επιχείρηση διάσωσης του Νίκου Παπανδρέου

Οι μπίζνες του πρωθυπουργικού αδελφού ανησυχούν τώρα το Καστρί
Πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο οι αναφορές ενίοτε και οι καταγγελίες για τις δραστηριότητες του αδελφού, του πρώην Πρωθυπουργού, κ. Νίκου Παπανδρέου. Όταν ακόμα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου είχε παραλάβει ογκώδη φάκελο σχετικά με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Νίκου Παπανδρέου.
Οι στενοί του συνεργάτες τότε είχαν συστήσει ψυχραιμία και μυστικότητα προκριμένου να μην λάβει το θέμα διαστάσεις στα ΜΜΕ.
Στην συνέχεια έρχεται ο κ. Πάνος Καμμένος ο οποίος μάλιστα μέσα στην Βουλή εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην οικογένεια Παπανδρέου για παράνομο πλουτισμό. Όποιος μάλιστα τόλμησε να γράψει ή να κάνει αναφορές σχετικά με το θέμα απειλήθηκε με μηνύσεις εκ μέρους του κ. Νίκου Παπανδρέου. Τα πράγματα ηρέμησαν και σε μεγάλο βαθμό το θέμα αποσιωπήθηκε.
Στο μεταξύ μετά την άδοξη και ταχύτατη πτώση του Γιώργου Παπανδρέου το θέμα φαίνεται να επανέρχεται και μάλιστα από κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία διοχετεύουν στον Τύπο διαφόρων τύπων πληροφορίες οι οποίες δεν είναι διασταυρωμένες αλλά και είναι εξόχως δύσκολο να βρεθούν αποδείξεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως η οικογένεια του πρώην Πρωθυπουργού δεν παύει να ανησυχεί. Καλά πληροφορημένες πηγές επιμένουν ότι πραγματοποιούνται συχνά-πυκνά συναντήσεις στο Καστρί προκειμένου να μην επανέλθει το ζήτημα στην δημοσιότητα.
Στενοί συνεργάτες του κ. Παπανδρέου μιλάνε για ανυπόστατο μύθο ενώ κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι τα λεφτά είναι πολλά!!!
Κύκλοι προσκείμενοι στο περιβάλλον του κ. Σαμαρά εκτιμούν ότι το ζήτημα θα έχει συνέχεια αφού πολλά από τα κατά καιρούς δημοσιευμένα στοιχεία έχουν φτάσει και στην Συγγρού και η Νέα Δημοκρατία έχει αρχίσει την ψηλάφηση του θέματος.
Πηγή

Πάγκαλος: “Ένα μίγμα από φασίστες, κομουνιστές και μαλ...κες” ... οι αγανακτισμένοι - Δείτε το video

Κράμα απ΄όλα τα παραπάνω είναι κατά τον αντιπρόεδρο οι "Αγανακτισμένοι Πολίτες".
Η δήλωση του κ. Πάγκαλου έγινε εκτός συνόρων, αλλά ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών στη Γαλλία!
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος με το γνωστό του πληθωρικό και επιτηδευμένα προκλητικό ύφος μίλησε στο γαλλικό κανάλι 5 στην εκπομπή “Ο κόσμος εν κινήσει”.
Όταν έγινε αναφορά στους χιλιάδες πολίτες που μαζικά παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων ο κ. Πάγκαλος τους περιέγραψε ως “ένα μίγμα από φασίστες, κομουνιστές και μαλ...κες”
Αυτά μετά το “μαζί τα φάγαμε” τους “τεμπέλιδες Έλληνες”, τους “πιο διεφθαρμένους πολίτες από τους πολιτικούς” και άλλες γνώμες του Αντιπροέδρου της Ελληνικής κυβέρνησης για τον Ελληνικό Λαό.
Δείτε το video:

Και η απάντηση της αξέχαστης Μαλβίνας:

Η Ελλάδα ρακένδυτη ζητιανεύει και η ΔΕΗ με τον ΟΠΑΠ αγωνιούν για το πως θα δώσουν (διαφημιστικό) χρήμα στους νταβατζήδες. Φοβερή η κυβέρνηση Παπαδήμου. Εύγε...

Να μπλοκάρει διαγωνισμούς που χαρακτηρίζει αναξιόπιστούς στο χώρο της διαφήμισης, επιχειρεί η ΝΔ.
Στο στόχαστρο, σύμφωνα με ρεπορτάζ της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, είναι η διαφήμιση στα υπουργεία Ανάπτυξης και Αγροτικής Ανάπτυξης, καθώς επίσης σε ΔΕΗ και ΟΠΑΠ, στα οποία ο προϋπολογισμός ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια ευρώ.
«Στόχος της ΝΔ είναι να γίνουν οι διαγωνισμοί με διαφάνεια και από διακομματικές επιτροπές» είπε σε παρέμβασή του στο κεντρικό δελτίο της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ ο εκπρόσωπος του κόμματος Γιάννης Μιχελάκης. Συμπλήρωσε ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να φαίνεται αλλά να είναι και τίμια.
Στο μεταξύ, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης απαντά ότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται στα μπάτζετ της διαφήμισης είναι απολύτως νόμιμες.
Ο ΟΠΑΠ τονίζει ότι ο διαγωνισμός θα προχωρήσει καθώς λήγει η προθεσμία έως το τέλος Δεκεμβρίου και τα παιχνίδια του ΟΠΑΠ κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς διαφήμιση.

Σοκ από τη Κομισιόν για το δολοφονικό φούσκωμα του ελλείμματος με τα χρέη των νοσοκομείων!

Νέα βόμβα από την Κομισιόν σχετικά με το «φουσκωμένο έλλειμμα του 2009 είδε σήμερα το φως της δημοσιότητας.
Ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ, Αλγκίρντας Σεμέτα αποκάλυψε ότι δεν έγινε με παρότρυνση της Επιτροπής, η συμπερίληψη ολόκληρης της έκτασης των οφειλών των νοσοκομείων στις προβλέψεις του ελλείμματος για το 2009!
Όπως καταγγέλουν βουλευτές της αντιπολίτευσης, το έλλειμμα μετά την προσθήκη και των χρεών των νοσοκομείων, εμφανίστηκε διογκωμένο με αποτέλεσμα να ληφθούν αυστηρά μέτρα λιτότητας.
Ο έλληνας ευρωβουλευτής, κ. Χουντής τόνισε πως από την απάντηση του Επιτρόπου προκύπτει ότι ήταν κυρίως πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να συμπεριληφθούν στο έλλειμμα τα χρέη των νοσοκομείων.
Χωρίς, όπως επισημαίνει ο κ. Χουντής να υπάρχει σχετική υποχρέωση ούτε προηγούμενο αίτημα από την Κομισιόν ή την Eurostat. Αντίθετα οι νοσοκομειακές δαπάνες έπρεπε να καταγράφονται στη βάση αυτοτελών χρήσεων.
Μεταξύ άλλων, στην ερώτησή του ο Ν. Χουντής ζητούσε να μάθει πρώτον με βάση ποιο άρθρο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Εθνικών και Περιφερειακών Λογαριασμών (ESA 95) δικαιολόγησε η ελληνική κυβέρνηση την εισαγωγή των μη επαναλαμβανόμενων δαπανών στο έλλειμμα του 2009 και αν υπήρξε σχετική υπόδειξη εκ μέρους της Eurostat και δεύτερον, αν ήταν υποχρεωμένη η ελληνική κυβέρνηση να συμπεριλάβει για εκείνο το έτος τις μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες, που αφορούσαν προμηθευτές νοσοκομειακού υλικού, καθώς και ποια άλλα κράτη μέλη έχουν εντάξει στους εθνικούς λογαριασμούς τους, μη επαναλαμβανόμενες δαπάνες που αφορούν σε οφειλές προς προμηθευτές υγειονομικού υλικού στα δημόσια νοσοκομεία.
Στην απάντησή του ο κ. Σεμέτα, τονίζει ότι σύμφωνα με τους κοινοτικούς κανόνες «όλες οι ροές πρέπει να καταγράφονται στη βάση αυτοτελών χρήσεων» και επομένως και «οι κρατικές δαπάνες πρέπει, να καταγράφονται στη βάση αυτοτελών χρήσεων, όταν προκύπτει υποχρέωση πληρωμής από την παροχή εμπορεύματος ή υπηρεσίας και όχι κατά τη στιγμή του διακανονισμού».
Όσο για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση το θέμα, σημειώνει ότι «τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία συγκέντρωναν απλήρωτες υποχρεώσεις προς τους προμηθευτές τους για μια μεγάλη χρονική περίοδο και οι σχετικές δαπάνες δεν είχαν καταγραφεί στον υπολογισμό του κρατικού ελλείμματος».
«Η αρχική συμπερίληψη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης ολόκληρης της έκτασης των οφειλών στις προβλέψεις του ελλείμματος για το 2009 δεν έγινε με παρότρυνση της Επιτροπής», καταλήγει στην απάντησή του ο Ευρωπαίος Επίτροπος.
Εξηγήσεις για το θέμα έχει κληθεί να δώσει στις 12/12, με την ιδιότητα του υπόπτου, ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέας Γεωργίου, στον εισαγγελέα, που ερευνά τις καταγγελίες για τεχνητή διόγκωση του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες τα στοιχεία του ελλείμματος παραποιήθηκαν ώστε να εμφανίζονται ότι αγγίζουν το 15,5%, προκειμένου να ληφθούν επιπλέον μέτρα, ενώ ουσιαστικά το έλλειμμα ήταν πολύ μικρότερο.
newpost.gr

Τι να κάνουμε;

Κάποιοι έλπιζαν μια κοινωνική δικαιοσύνη υπό την εργατική τάξη.
Κάποιοι ευαγγελίζονταν την ανατροπή του καπιταλισμού από το λούμπεν προλεταριάτο. Κι όμως αυτοί που αντιδρούν πιο δυναμικά -επειδή κινδυνεύουν πολύ περισσότερο κι επειδή έχουν την "πολυτέλεια" να απολύονται δυσκολότερα- είναι οι μεσοαστοί. Καιρός είναι πια να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να οργανώσουν ένα δικό τους πολιτικοϊδεολογικό πρόγραμμα.
Σαφώς και μπροστά σε ένα τέτοιο κίνημα η δημοκρατία και οι απολογητές της φοβούνται. Καιρός να ξεχάσουμε την αυταπάτη του αμερικανικού ονείρου, τη φενάκη της κατανάλωσης και να εκμεταλλευτούμε τις δυνάμεις και τα ταξικά συγκριτικά πλεονεκτήματά μας: φυσικοί μας σύμμαχοι είναι τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, είμαστε μορφωμένοι με πρόσβαση στην πληροφορία και την επικοινωνία και φυσικοί διεκδικητές της ανατροπής.
Για να απαντήσει όμως κανείς στο λενινιστικό ερώτημα, πρέπει a priori να έχει υπόψη πως η μεσαία τάξη απεχθάνεται τις επαναστατικές αλλαγές. Το δέσιμο των μεσοαστικών στρωμάτων που διαθέτουν υλικό κεφάλαιο με την ιδιωτική περιουσία τα κάνει να φοβούνται κάθε επανάσταση ή να τρέμουν τη βία. Την ίδια βέβαια αντίδραση έχουν και οι κατέχοντες άυλο κεφάλαιο, μόρφωση (δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι). Οι τελευταίοι αν και δεν έχουν να χάσουν τίποτα υλικό, είναι τόσο δεμένοι στο αστικό ιδεολογικό άρμα και το κράτος ή τις επιχειρήσεις που εργάζονται, ώστε τελικά αλλοτριώνονται από την υπόλοιπη κοινωνική πυραμίδα και εναντιώνονται σε κάθε μορφή βίαιης αλλαγής. Έτσι, βέβαια συχνά οδηγούνται στη συντήρηση και συντάσσονται στο πλευρό ολοκληρωτικών καθεστώτων που τους εξασφαλίζουν "σταθερότητα", ενώ αντιτάσσονται στα αριστερά κι αναρχικά κελεύσματα.
Τόσο ισχυρό είναι το μεσοαστικό δέσιμο με την ιδιωτική περιουσία ώστε ακόμα κι ο Λένιν υποχρεώθηκε μετά την επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης να συνεργαστεί με τους Ρώσους μεσοαστούς (Νέα Οικονομική Πολιτική) μέχρι να εγκαθιδρυθεί το νέο κράτος. Είναι εκείνοι που για τους ξεριζώσει ο Στάλιν υποχρεώθηκε να ακολουθήσει το μονοπάτι της βίας και της διαρκούς επανάστασης.
Κι όμως οι μεσοαστοί παγκοσμίως αντιδρούν. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Αντιδρούν, βέβαια όχι στη λογική ανάληψης της εξουσίας, αλλά στην προοπτική να τους κοπούν οι καταναλωτικές δυνατότητες που φενάκη τους διαχώριζαν από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Αντιδρούν μπροστά στο φόνο της πληβειοποίησης συνιστώντας ένα μείζονα ιστορικό κοινωνικό ανασχηματισμό. Εξεγείρονται μπροστά στον τρόπο να μετατραπούν κι εκείνοι -κατά τον Finley[1]- σε νεόπτωχους, σε μια κατηγορία ανθρώπων που ούτε στην ποιο τρελή τους φαντασία δεν σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να είναι άστεγοι και να συσσωρεύονται στα συσσίτια.
Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη απέχει πολύ ακόμα από τη συνειδητοποίηση της δύναμής της. Η κοινωνία μας, εκείνη της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του θριαμβεύοντος ατομικισμού, διέρρηξε κάθε δεσμό με το παλαιό μοντέλο ενσωμάτωσης της εποχής της βιομηχανικής επανάστασης. Δεν βλέπουμε πλέον τους εαυτούς μας ως τα δρώντα υποκείμενα ενός οικονομικού συστήματος γύρω από το οποίο οργανώνεται η κοινωνική ζωή αλλά κυρίως ως υποκείμενα που έχουν δικαιώματα, μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από το πολιτισμικό στοιχείο[2].
Παράλληλα, ο ερμαφροδιτισμός και η κοινωνική πολυπλοκότητά της την κάνουν έρμαιο αυταπατών. Ο κίνδυνος προλεταριοποίησης την κάνει να αντιδρά. Κάποιοι άλλοι όμως τη φοβούνται. Δεν είναι ένα απλό κυνήγι αύξησης κερδών (που χάθηκαν με τραπεζικές απάτες και χρηματιστηριακά τρικ -βλ. κρίση 2008), αλλά κι ένας φόβος για τη ριζοσπαστικοποίηση των μεσοαστών. Οι ελίτ αναζητούν αύξηση κερδών και οι πολιτικοί επιδιώκουν να μειώσουν τη δύναμή της: κάποιοι θα προλεταριοποιηθούν και όσοι γλιτώσουν θα ταυτίσουν τις τύχες τους με την αστική τάξη.
Και η μεσαία τάξη εξεγείρεται σε όλες τις -υποτίθεται- ανεπτυγμένες κοινωνίες. Τούτη τη φορά, φαίνεται να ξεκινά ένα άλλο κίνημα μακριά από την αριστερή κηδεμονία. Μάλιστα, η αριστερά φαίνεται να απέχει, μια και δεν μπορεί να ελέγξει τις νέες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Βέβαια, ακόμα απέχουμε πολύ από τις υποκειμενικές εκείνες συνθήκες που θα αυξήσουν ποσοτικά το νεοφανές παγκόσμιο κίνημα.
Η δύναμη των μεσοαστών βρίσκεται στη μόρφωση και την πληροφόρηση. Χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια όπλα που δημιούργησε η μετανεωτερική δημοκρατία. Μέσα σε ένα παγκόσμιο δίκτυο -ελεύθερο ακόμα- επικοινωνεί και συνδιαμορφώνει θέσεις και αντιδράσεις, μιμείται δημιουργικά κινητοποιήσεις άλλων πιέζοντας όλο και περισσότερο τις πολιτικές ελίτ. Ωστόσο, δεν πρόκειται ακόμα για μία ευθεία επικοινωνία, αλλά για μία έμμεση σύνθεση θέσεων, αιτημάτων και δράσεων αναμεμειγμένες με τοπικά/εθνικά ζητήματα.
Έχει γίνει όμως ήδη αντιληπτό σε ευρέα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν για εκλογές και δημοψηφίσματα. Έχει αναδυθεί πολλάκις στο παρελθόν η φενάκη των δημοκρατικών εκλογών. Και ναι μεν η ψήφιση μιας κυβέρνησης αποτελεί βασικό δημοκρατικό γνώρισμα, αλλά στην τελική ανάλυση, σημασία δεν έχει η ίδια η διαδικασία, αλλά τα πρόσωπα και οι συνδυασμοί που καλούνται να υπερψηφίσουν οι πολίτες. Όταν οι υποψήφιοι εκφράζουν τα συμφέροντα των ελίτ κι όχι εκείνα της μεσαίας τάξης και των φυσικών της συμμάχων, τότε οι εκλογές είναι εξαπάτηση. Λειτουργούν ως μία ακόμα αυταπάτη που κλειδώνει τις μεσοαστικές συνειδήσεις, ένα φαντασιακό ότι μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα και την κρατική πολιτική.
Γίνεται ορατό σε όλο και περισσότερους πολίτες ότι η νίκη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα ισχυρό κίνημα. Με τη χρήση ακριβώς των νέων τεχνολογιών και άμεσο στόχο την υπεράσπιση της ταξικής τους υπόστασης αρχίζουν να καλλιεργούν την αντίληψη ότι η ταξική πάλη δεν σταμάτησε. Η belle époque (’90 και ’00) τελικά πέρασε, αλλά δεν έφερε ούτε τη δημοκρατία, ούτε την ισότητα. Χάθηκαν κάπου ανάμεσα στις πιστώσεις και τις αγορές.

Ένα από τα πιο δύσκολα και βαθιά ριζωμένα προβλήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής είναι η συνωμοσία σιωπής.
Ακόμα και όταν ξεφεύγουν λίγοι ψίθυροι, ακόμα και όταν πέφτει λίγο φως στα γεγονότα, αυτό που πραγματικά βλέπουμε δεν είναι η αλήθεια.
Είναι οι σκιές πάνω στο μπερντέ του καραγκιοζοπαίχτη όπου ο θεατής μένει με την εντύπωση ότι εξελίσσεται δράμα με πολλούς χαρακτήρες, ενώ στην πραγματικότητα, πίσω απ’ το σεντονάκι ο καραγκιοζοπαίχτης μόνος του κινεί τις χάρτινες φιγούρες του παριστάνοντας πολλές φωνές.
Τι συνδέει τον κ. Παπαδήμα με τον κ. Μάριο Μόντι;
Για παράδειγμα, ουδέποτε μας είπαν τι είναι εκείνο που συνδέει τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Παπαδήμα και τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι.
Για ποιο λόγο δεν συζητείται το γεγονός ότι αμφότεροι ανήκουν στην παγκόσμια Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) “Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission)”; Δεν είναι δα και διαβαθμισμένες πληροφορίες.
Ακόμα και στο επίσημο site της Τριμερούς,το PDF έκδοσης Ιουνίου 2011 στην πρώτη σελίδα γράφει ότι ο κ. Μάριο Μόντι είναι ο Ευρωπαίος εκ των τριών προέδρων της Επιτροπής:

ενώ στη πέμπτη σελίδα διαβάζουμε ότι μέλη είναι ο κ. Λουκάς Παπαδήμος με την ιδιότητα του επισκέπτη καθηγητή Πολιτικής στο Kennedy School of Government και ο κ. Αλέξης Παπαχελάς με την ιδιότητα του διευθυντή της εφημερίδας “Καθημερινή”, είναι μέλη του Ευρωπαϊκού Γκρούπ:

Όλα αυτά είναι γνωστά.
Ακόμα και στην Wikipedia ο κ. Παπαχελάς γράφει ότι “Είναι μέλος της παγκόσμιας μη κυβερνητικής οργάνωσης Τριμερής Επιτροπή (Αγγλικά: Trilateral Commission) και έχει συμμετάσχει σε συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ”.Τίποτα δεν είναι κρυφό.Το τονίζουμε αυτό διότι δεν πιστεύουμε ούτε αναπαράγουμε θεωρίες συνωμοσίας.Πρώτον γιατί οι θεωρίες συνωμοσίας είναι χειρότερες από τα ψέματα και δεύτερον, γιατί λειτουργούν σαν το κοινό κουτσομπολιό: Τυλίγουν την αλήθεια μέσα σε πιπεράτες αλλά τελικά άχρηστες πληροφορίες.
Όμως η Τριμερής Επιτροπή είναι υπαρκτή και αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα λόμπι επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών που δραστηριοποιείται στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς αποφάσεων.
Άραγε δεν είναι γεγονός ότι παραιτήθηκαν δύο εκλεγμένοι πρωθυπουργοί (Μπερλουσκόνι και Παπανδρέου) για να τοποθετηθούν χωρίς εκλογές στη θέση τους ο πρόεδρος και ένα μέλος της “Τριμερούς Επιτροπής”;
ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΊΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΊΕΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΩΝ
Η αρθρογραφία της Καθημερινής στις 13-11-2011 είναι ενδεικτική.
Ο τίτλος του άρθρου “Ο Λ. Παπαδήμος ό,τι καλύτερο για τη χώρα” τα λέει όλα μαζί σε μια φράση.
Σε άλλο άρθρο γράφει “Νέα και ευνοϊκότερα δεδομένα στην προσπάθεια της χώρας να εξέλθει από τον φαύλο κύκλο της κρίσης και να αποφύγει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, δημιουργεί η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο” (13-11-2011).
Στη στήλη ΠΟΛΙΤΙΚΗ, το άρθρο με τίτλο “Κέρδη για ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ” (σ.σ. επειδή στηρίζουν Παπαδήμο) κλείνει το μάτι σε όλα τα ελληνικά κόμματα να κάνουν το ίδιο για το συμφέρον τους.
Αλλά και η Κάπα Research για λογαριασμό του Βήματος μας ενημερώνει ότι οι πολίτες σε ποσοστά από 73% έως 78% θεωρούν ότι ήταν θετική η πρωτοβουλία για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης και ότι ήταν σωστή η απόφαση για την πρωθυπουργοποίηση του κ. Παπαδήμου.
Σχεδόν 80% δηλώνουν πως αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς με τη νέα κυβέρνηση και, το κυριότερο, το 64% των πολιτών θεωρεί πως η συγκρότηση κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας ήταν η πιο σωστή κίνηση από το να οδηγηθεί η χώρα άμεσα σε εκλογές. Δηλαδή η Κάπα Research ανακάλυψε ότι το 64% των πολιτών δεν ήθελε εκλογές!
http://freepen.gr/politiki/876

Αγαπούλαααα........, Πούλαααα........!!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

Δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει την πάπια!

Η εικόνα του ΓΑΠ (τελειωμένος αλλά όχι στο μυαλό(;) του) με το παπάκι και το χαμόγελο, στην Γερμανία μάλιστα, είναι εξοργιστική.
Όσο και η «σιωπή» των νομικών που δεν έχουν κουνήσει το σφυρί της δικαιοσύνης για να τον καθίσουν στο σκαμνί. Εκτός από την αύξηση χρέους και ελλείμματος, το «μαγείρεμα» του τελευταίου, τον τρόπο που «νίκησε» στις εκλογές, τα ψέματα και το παρασκήνιο πριν έρθει για «βοήθεια» το ΔΝΤ και ο γκαουλάιτερ του Δ’ Ράιχ Reichenbach, τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τους εφαρμοστικούς νόμους, το φορομπήξιμο, τα χαράτσια(και ας λέει και η ΕΕ ότι είναι παράνομα), οι κεφαλικοί φόροι, η λιτότητα και τα όλο και πιο νέα μέτρα, το ξεπούλημα(η αξιοποίηση, όχι εκποίηση κατά το «κίνημα») της δημόσιας περιουσίας, η αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας/ ανέχειας/ εξαθλίωσης, της βίας και της εγκληματικότητας(λαθρομεταναστών κυρίως), της καταστολής διαδηλωτών, τις δολοφονίες ανθρώπων σε διαδηλώσεις από κουκουλοφόρους, ο ΓΑΠ «πρόσφερε», και αυτό είναι ίσως το χειρότερο, σε ανθελληνικά κέντρα την ευκαιρία που ζητούσαν να εξευτελίσουν και υβρίσουν την Ελλάδα(γκεμπελική προπαγάνδα κατευθείαν από τον Β’ ΠΠ), για ένα πρόβλημα όλης της Ευρώπης και όλης της Δύσης(την οικονομική κρίση των τοκογλύφων, των τραπεζιτών και των κυβερνήσεων και αξιωματούχων της ΕΕ που ελέγχουν και «λαδώνουν» ακόμα και τώρα-και ίσως χειρότερα τώρα-).
Έβρισε τους Έλληνες ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους που θα έπρεπε να δουλεύουν σα Τούρκοι ή Αλβανοί, γιατί ενώ οι άνθρωποι αυτοί «δούλευαν» οι Έλληνες κάθονταν σα κοπρίτες και περίμεναν το κράτος να τα φάνε μαζί. Και τώρα τολμούν να αγανακτούν(μια σύνοψη των βρισιών ΓΑΠ, Πάγκαλου και Παπακωνσταντίνου).
Ακόμα και τώρα τα «αγαπημένα» μας BILD(βραβευμένο έντυπο με γαϊδοάγκαθο πλέον), SPIEGEL, STERN, FOCUS, DE WELT και κάτι Δανοί, Ολλανδοί, Φιλανδοί και Άγγλοι, καθώς και ελάχιστοι Γάλλοι μας λένε, μετά τα όσα έχουν γίνει 2 χρόνια σε όλη την Γηραιά Ήπειρο, τεμπέληδες που ακόμα βγαίνουμε, παρά την κρίση και… τρώμε(ατάκα εκδότη BILD σε επιθεώρηση στην Αθήνα-συνέντευξη στο DOWN TOWN-) ακόμα! Απαίτησαν την Ακρόπολη ως ενέχυρο, εμπράγματη εγγύηση ή υποθήκη, τα νησιά μας(κυρίως Κέρκυρα, Κρήτη-αδύνατο λόγω του σχολίου της Merkel για την Μάχη της Κρήτης, Κω), τον ήλιο μας(ολόκληρο πρόγραμμα, με ελληνικό όνομα(HELIOS) κλοπής της ηλιακής ενέργειας για να σταματήσει η Γερμανία να εξαρτάται από την πυρηνική, καθώς οι Γερμανοί μετά την Φουκουσίμα διαδηλώνουν κατά των πυρηνικών), ως και να πεινάσουμε γιατί αξίζουμε ή να αντικατασταθούμε από την Τουρκία στην ΕΕ, γιατί η χώρα αυτή είναι οικονομικά εύρωστη(από τα ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο ανθρώπων κυρίως)! Γίναμε reality στο CHANNEL 4, που όμως ουσιαστικά εξευτελίζει τους Βρετανούς καθότι δείχνει μεθυσμένους συμπατριώτες τους σε διακοπές στην Ελλάδα. Μας έδειξαν το δάκτυλο, λες και εμείς απαιτήσαμε το € από τον Σημίτη και τον Παπαδήμο, που «μαγείρεψαν» τα στοιχεία(όπως και οι Γερμανοί τα δικά τους) με την εύνοια του Βερολίνου.
Τόλμησαν να βάλουν τούρκικη σημαία σε χριστιανική εκκλησία ή τον Ιερό Βράχο. Τόλμησαν να μας κάνουν και κηδεία! «Ξεχνούν» ότι αν και πολιτισμένοι ευθύνονται για την άνθιση της αρχαιοκαπηλίας τα τελευταία 200 χρόνια.
Έπαιρναν «σουβενίρ» που βρίσκονται ακόμα παράνομα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι Γερμανοί αιώνες τώρα καταριούνται τους Έλληνες, γιατί ουσιαστικά ζουν και μορφώνονται με την ελληνική κουλτούρα, που κανονικά θα έπρεπε να φορολογείται.
Αυτή είναι, μαζί με την εθελοδουλία, την συνέχιση και διόγκωση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της ατιμωρησίας, την μη επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων από την Ελβετία και αλλού, των σκανδάλων και όλων των εσωτερικών αιτιών της ελληνικής κρίσης, η «συνεισφορά» του ΓΑΠ στην Ελλάδα. Όπως και η μηδενική του υποστήριξη στον αγώνα μας να μας επιστρέψει η Γερμανία τις αποζημιώσεις από τα εγκλήματά της στον Β’ ΠΠ(τότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε την Merkel ως Ναζί). Δεν μπορεί να κάνει την πάπια άλλο και να επιτρέπει στο σκουλήκι Oli Rehn να λέει ότι η κρίση άρχισε από την Ελλάδα και εξαπλώθηκε.
Δεν μπορεί να επιτρέπεται στο ανθρωπάριο αυτό να ρίχνει τις ευθύνες του για την αποτυχία(πλέον όλο το τσίρκο του ΠΑΣΟΚ την παραδέχεται) στην συντηρητική ΕΕ ή στην παγκόσμια κρίση! Δεν μπορεί να παίζει με το παπάκι του, όπως όταν τον έκανε η Margaret μπάνιο πριν μισό αιώνα! Δεν μπορεί ανίκανοι και μη εκλεγμένοι «ηγέτες» σε όλη την Ευρώπη να αποφασίζουν να ξεπουλάνε την Ελλάδα, αφού έγινε πειραματόζωο, για να σωθεί η Ευρώπη και το ελληνόφωνο παρακράτος των Αθηνών. Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει μόνη της και θα είναι καλύτερα. Η Ευρώπη είναι ελληνική και τα έθνη(σε ηγετικό επίπεδο) δεν αντέχουν ούτε λεπτό στην ιδέα οι Έλληνες να εκμεταλλεύονται τον ευλογημένο τόπο (γη και ύδωρ) τους και το παρελθόν τους. Και με δραχμή θα βγούμε πέρα, ίσως καλύτερα, γιατί όλα μας τα δάνεια που μας έφεραν πολλές φορές στο ίδιο χάλι με του 2010-11, ήταν σε ξένα, ευρωπαϊκά νομίσματα.
Θα’ ρθει η μέρα που όλες οι σάπιες «προσωπικότητες» της ΕΕ θα λογοδοτήσουν για την έξαρση του εθνικισμού, ως και νεοναζισμού, για τα φανερά και κρυφά τους χρέη, την δική τους φοροδιαφυγή και τους δικούς τους λογαριασμούς στην Ελβετία και τις δικές τους «δουλειές» με τις πολυεθνικές και την εκμετάλλευση των εθνικών θεμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου με την Τουρκία(φάκελος εξοπλιστικά). Θα’ ρθει η μέρα που όλοι θα πουν ένα μεγάλο συγγνώμη στον ελληνικό λαό για την λοιδορία και την ύβρη. Οι εξελίξεις φέρνουν αυτή την μέρα όλο και πιο κοντά.

Και ο Γιώργος στον κόσμο του, γράφοντας επιστολές!

Αρνείται να καταλάβει ότι πρέπει να πάει άμεσα στο σπίτι του
Οι δύο επιστολές του πρώην πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου προς τους δανειστές μας και προς τις ηγεσίες των 26 κρατών – μελών δεν έχουν κανένα ιστορικό ενδιαφέρον. Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο κ. Παπανδρέου αρνείται να δει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή ανήκει στο παρελθόν της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Εκτός κι αν πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει ως σωτήρας. Εκτός κι αν η μεγαλομανία του δεν τον αφήνει να δει ότι πρέπει να πάει σπίτι του, να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο χωρίς αυτόν.
Επομένως, το να στέλνει επιστολές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι είτε προσπάθεια να διατηρηθεί στον ευρωπαϊκό αφρό είτε να μείνει στο παιχνίδι της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη, δε νομίζουμε ότι έχει κάποιο λόγο να στείλει τις επιστολές αυτές. Στην πρώτη απλά δεσμεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα την εφαρμογή της Συμφωνίας της 26ης-27ης Οκτωβρίου 2011. Μα υπήρχε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό; Έπρεπε να μας το πει και γραπτώς;
Από την άλλη, και οι δύο επιστολές μοιάζουν σαν απολογισμό διετίας του κ. Παπανδρέου. Για το πώς βρήκε την Ελλάδα, πώς πήγε στο Μνημόνιο, πώς μας βοήθησαν οι ξένοι, πώς οι πολίτες υφίστανται θυσίες και πώς δεν τον άφησαν να υλοποιήσει όσα έπρεπε. Κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία, τα μέσα ενημέρωσης, το κατεστημένο που δεν κατάλαβε τις μεταρρυθμίσεις του κ.λπ.
Και ω του θαύματος, κάνει και κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την αποτυχία του ελληνικού προγράμματος. Λέει χαρακτηριστικά: «Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια τριπλή αποτυχία:
- την αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης της χώρας να διαχειριστεί με υπευθυνότητα τον προϋπολογισμό και την οικονομία της.
- την αποτυχία των θεσμών της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι ένα κράτος μέλος τηρεί τους κανόνες του Μάαστριχτ, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό δημοσιονομική επιτήρηση.
- την αποτυχία της Ευρωζώνης και της Ευρώπης συνολικά να προλάβουν τα συστημικά προβλήματα του Ευρώ και ταυτόχρονα να ρυθμίσουν τις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ιδίως μετά την οικονομική κρίση του 2008».
Δίνει επίσης συμβουλές στους ξένους για το πώς θα μπορούσε να ενισχυθεί η Ευρώπη και προτείνει μεταξύ άλλων: «Τα λεγόμενα Ομόλογα Σταθερότητας που προτείνει η Επιτροπή δε θα σταθεροποιήσουν απλώς την ΕΕ έναντι των αγορών ομολόγων αλλά θα μοχλεύσουν επίσης την ικανότητά μας να προσελκύσουμε ιδιωτικά ή εθνικά κεφάλαια για επένδυση στο Ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα όσο και για επενδύσεις σε προγράμματα υποδομών. Παράλληλα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά και τάχιστα την ανάγκη καθιέρωσης δανειοδότη εσχάτης ανάγκης, ρόλο τον οποίο διαδραματίζουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες οι κεντρικές τράπεζες».
Δεν ξεχνά να μιλήσει για τις τεράστιες επιτυχίες της κυβέρνησής του αλλά που δεν ολοκληρώθηκαν γιατί φταίει η παγκόσμια κρίση και άλλα κουραφέξαλα.
Τέλος, στον επίλογο της δεύτερης επιστολής του «πουλάει» και ολίγο από Ελλάδα αναφέροντας τα πλεονεκτήματα που έχει:
«Γεωργία, υδατοκαλλιέργειες, τουριστική βιομηχανία, εμπορική ναυτιλία, υπηρεσίες στους τομείς της υγείας, του πολιτισμού, της παιδείας και υπηρεσίες του χρηματοπιστωτικού τομέα για νέα πεδία όπως πράσινη ενέργεια, ηλιακή, αιολική και γεωθερμική, αλλά και για έργα που αφορούν τις ανανεώσιμες πηγές όπως το «Ήλιος» που στηρίζουν και οι αποφάσεις που λάβαμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και μπορεί να πετύχει ανάπτυξη, απασχόληση και μια ανταγωνιστική και βιώσιμη οικονομία».


Περάστε κόσμε δηλαδή, όλα τα πουλάμε σε τιμή ευκαιρίας.


Μάλλον ο κ. Παπανδρέου δεν αποδέχεται τη μοίρα του και θέλει να μας απασχολεί με τις επιστολές του. Εδώ ο κόσμος χάνεται και ο κ. Παπανδρέου γράφει...


Οι δύο επιστολές


Δύο επιστολές με παραλήπτες τους επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, Χ. Ρομπέι, Ζ. Μπαρόζο, Ζ. Γιούνκερ, Μ. Ντράγκι και Κ. Λαγκάρν η πρώτη, ενώ η δεύτερη τους ηγέτες των 26 κρατών - μελών της ΕΕ και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χ. Ρομπέι, απέστειλε χθες, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου.
Ο πρώην πρωθυπουργός, επεσήμανε πως η κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική αλλά ευρωπαϊκή, ενώ πρόσθεσε ότι η χώρα μας απέφυγε την χρεοκοπία και διασφάλισε την παραμονή της στην Ευρωζώνη. Η «κοινή προσπάθεια και το πρόγραμμα δεν θα είχαν καταστεί δυνατά αν δεν υπήρχε η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων πολιτών και των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και Κυβερνήσεων απέναντι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των Κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ», ανέφερε, ενώ πρόσθεσε πως γι’ αυτό ευθύνονται όσα «έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι Έλληνες πολίτες».
Παράλληλα, ο Γ. Παπανδρέου επέμεινε πως «επιτεύχθηκαν πολλοί στόχοι, τόσο στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής, όσο και στο πεδίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», ωστόσο παραδέχτηκε πως υπήρξαν καθυστερήσεις. «Μια κυβέρνηση που θα είχε την ευρύτερη δυνατή στήριξη ήταν αναγκαία για την εκπλήρωση αυτής της εθνικής προσπάθειας» σημείωσε για να συμπληρώσει στη συνέχεια: «για να επιτευχθεί αυτό, ήταν αναγκαίο είτε ένα δημοψήφισμα είτε μια κυβέρνηση που θα την στήριζε ένας ευρύτερος συνασπισμός κομμάτων».
Τέλος, σχετικά με τη κυβέρνηση Παπαδήμου, τόνισε ότι «επιτρέπει στη χώρα μας να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για την υλοποίηση της απόφασης της 26-27 Οκτωβρίου, καθώς και των συναφών πολιτικών που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και πηγάζουν από αυτή».
Επιστολή δεύτερη στους Ηγέτες των 26 κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπέι:
Απέστειλα σήμερα επιστολή προς τον Πρόεδρο του Eurogroup και τους τρεις θεσμικούς μας εταίρους (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) με την οποία δηλώνω με σαφήνεια τη δέσμευση του ΠΑΣΟΚ και της κοινοβουλευτικής μας πλειοψηφίας, προς τη νέα πολυκομματική κυβέρνηση, τις πολιτικές του υφιστάμενου οικονομικού προγράμματος, όπως αυτές έχουν επικαιροποιηθεί, την ετοιμότητα μας να προχωρήσουμε άμεσα στη διαπραγμάτευση και τη συνακόλουθη εφαρμογή του νέου προγράμματος για τα έτη 2012-2014, και βεβαίως τη δέσμευσή μας για την υλοποίηση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου.
Ωστόσο, έκρινα σκόπιμο να απευθυνθώ σε εσάς για να επισημάνω κρίσιμα σημεία καθώς και τα διδάγματα που αποκομίσαμε με βάση την εμπειρία των δυο προηγουμένων ετών.
Δεν το κάνω για ιστορικούς λόγους, αλλά για να επισημάνω πιθανές κινδύνους στο εγγύς μέλλον και οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στην επιτυχία μας, στην Ελλάδα, την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.
Η τεράστια δημοσιονομική κρίση που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας ήταν χωρίς προηγούμενο, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την ίδια την Ευρωζώνη.
Ποτέ στο παρελθόν κράτος-μέλος της Ευρωζώνης δεν είχε αντιμετωπίσει τόσο σκληρές και φοβικές αντιδράσεις των αγορών, κερδοσκοπικές επιθέσεις, την αναπάντεχη και παράλογη άνοδο του κόστους δανεισμού. Η κατάσταση αυτή μεταφράστηκε σε μια δυσοίωνη πραγματικότητα: η βιώσιμη εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους της Ελλάδας κατέστη αδύνατη.
Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια τριπλή αποτυχία: - την αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης της χώρας να διαχειριστεί με υπευθυνότητα τον προϋπολογισμό και την οικονομία της.- την αποτυχία των θεσμών της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι ένα κράτος μέλος τηρεί τους κανόνες του Μάαστριχτ, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό δημοσιονομική επιτήρηση. - την αποτυχία της Ευρωζώνης και της Ευρώπης συνολικά να προλάβουν τα συστημικά προβλήματα του Ευρώ και ταυτόχρονα να ρυθμίσουν τις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ιδίως μετά την οικονομική κρίση του 2008.
Η Ελλάδα αποτέλεσε περίπτωση όπου δοκιμάστηκε η Ευρώπη και η Ευρωζώνη ως προς τη διαχείριση της κρίσης.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ακόμη και αν αυτό έμοιαζε ως βραδεία διαδικασία για τα δεδομένα των αγορών, συγκροτήσαμε έναν μηχανισμό υποστήριξης σε στενή συνεργασία με τους θεσμικούς μας εταίρους και με τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Από κοινού διαμορφώσαμε ένα σχέδιο διάσωσης και προσαρμογής της Ελληνικής οικονομίας.
Το πρόγραμμα αυτό πέτυχε στο να αποφευχθεί η καταστροφή μιας χρεοκοπίας ενώ ταυτόχρονα διασφάλισε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Η κοινή αυτή προσπάθεια και το πρόγραμμα δεν θα είχαν καταστεί δυνατά αν δεν υπήρχε η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων πολιτών και των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και Κυβερνήσεων απέναντι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των Κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Τούτο εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως και θα ήθελα να το επαναλάβω για άλλη μια φορά.
Και βεβαίως, το πρόγραμμα αυτό δε θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας χωρίς τις πολλές θυσίες που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι Έλληνες πολίτες. Επιθυμώ να επισημάνω το σημείο αυτό διότι το κύριο βάρος της κρίσης ανέλαβαν οι Ευρωπαίοι πολίτες. Και αυτό έγινε πράξη όχι μόνο εξ ονόματος κάθε κράτους μέλους ξεχωριστά αλλά επίσης και στο όνομα της επιβίωσης και της ισχύος της ένωσής μας και του κοινού μας νομίσματος.
Η Ελλάδα κατάφερε να περιορίσει εντυπωσιακά το έλλειμμά της, παρά τον αντίθετο θόρυβο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν έχει καταφέρει παρόμοια μείωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, όπως έχω δηλώσει κατ’ επανάληψη, το έλλειμμα και το χρέος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το βαθύτερο πρόβλημα, όπως δήλωσα, κατά την πρώτη μου ήδη συμμετοχή σε συνάντηση του Συμβουλίου το 2009, ήταν η αναγκαιότητα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύουν τη δυνατότητα της Ελλάδας να αναπτύξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ώστε η ελληνική οικονομία να μη βασίζεται σε δάνειες δυνάμεις, αλλά να γίνει ανταγωνιστική, βιώσιμη καθώς και πιο δίκαιη, διαφανής, βασισμένη στους κανόνες κράτους δικαίου όπου όλοι μοιράζονται εξίσου το βάρος ή τους καρπούς της κοινωνίας.
Αν οι μεταρρυθμίσεις αυτές είχαν υλοποιηθεί νωρίτερα, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Επομένως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια διπλή πρόκληση: τη μείωση του ελλείμματος και ταυτόχρονα μεγάλες αλλαγές στην ελληνική νομοθεσία, τη διοίκηση, τη διακυβέρνηση και τις οικονομικές δομές.
Αυτές οι δυο προτεραιότητες δεν ήταν πάντα πολιτικά συμβατές καθώς ο πόνος των μεγάλων περικοπών περιόριζε το πολιτικό κεφάλαιο για προσπάθεια πιο βαθιών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Εντούτοις, η Ελλάδα προχώρησε μπροστά με μια πιο φιλόδοξη ατζέντα μεταρρυθμίσεων, την πιο φιλόδοξη των τελευταίων 35 χρόνων. Από τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος ως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, από την πλήρη διαφάνεια στο δημόσιο τομέα και τις κρατικές δαπάνες ως τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, για να περιοριστώ μόνο σε λίγα παραδείγματα αλλαγών μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών.
Μια αδυναμία την οποία επεσήμανα εξαρχής, και την οποία μόνο πρόσφατα συνειδητοποίησε η τρόικα, αφορούσε το ζήτημα της υλοποίησης και εφαρμογής.
Αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Αφορά πολύ περισσότερο στην έλλειψη αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης να φέρει σε πέρας καινοτόμες και ριζοσπαστικές αλλαγές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Για αυτόν το λόγο η Ελλάδα ζήτησε και έλαβε τεχνική βοήθεια από τα κράτη-μέλη και τα Ευρωπαϊκά όργανα.
Με την πολύτιμη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σε συντονισμό με την Ελληνική Κυβέρνηση προχωρούμε τώρα γρήγορα στην ενίσχυση της ικανότητας εφαρμογής των αλλαγών, σε κρίσιμους τομείς όπως για παράδειγμα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τις ηλεκτρονικές προμήθειες για την ενίσχυση της διαφάνειας και την χρηστή διακυβέρνηση, τον περιορισμό της γραφειοκρατίας για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και της κατάρτισης, τη μεταρρύθμιση του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης που δεν είχε καταφέρει να διασφαλίσει ένα αίσθημα κράτους δικαίου, την αναδιοργάνωση των πολιτικών απασχόλησης, τη δημιουργία του κτηματολογίου, την αποτελεσματική απορρόφηση των πόρων της ΕΕ, ώστε να στηρίξουμε την περιφερειακή ανάπτυξη και τις Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις, την αξιοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων και της δημόσιας περιουσίας για να εγγυηθούμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιωτικές εγχώριες και ξένες επενδύσεις καθώς και τη μεταφορά τεχνογνωσίας.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι ιστορικών διαστάσεων και στο τέλος θα αποτελέσουν την προμετωπίδα μιας νέας και ισχυρότερης Ελλάδας. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις περαιτέρω προϋποθέσεις για την επιτυχία του προγράμματος.
Καταρχήν, είναι η ενίσχυση του κράτους δικαίου σε όλη την Ελληνική κοινωνία και στην διοίκηση. Είναι ειδικότερα, η δημιουργία ενός νέου φορολογικού συστήματος, ο εκσυγχρονισμός της δικαιοσύνης, ώστε να βοηθηθεί περισσότερο η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των διαφόρων συμφερόντων που νιώθουν σήμερα την απώλεια των απαράδεκτων προνομίων τους.
Επίσης, προϋπόθεση αποτελεί η αναδιάρθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών για τη γρήγορη αντιμετώπιση της ανεργίας, την κατάρτιση των νέων, των γυναικών και των μεταναστών, την αποτελεσματική αντιμετώπιση της αυξανόμενης φτώχειας, ώστε να διατηρηθεί και να ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή σε αυτή τη μεταβατική φάση της οικονομίας μας.
Τρίτον, η δημοσιονομική πειθαρχία και λιτότητα αφ’ εαυτές δεν μπορούν να επιλύσουν τα γενικότερα ζητήματα ανάπτυξης που αφορούν την ευρωζώνη. Η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι απαραίτητη για όλα τα κράτη-μέλη. Αλλά η δημοσιονομική λιτότητα από μόνη της δεν θα λύσει τα προβλήματά μας. Δεν είμαι υπέρ της άποψης να ρίξουμε χρήμα αδιακρίτως για να λυθεί το πρόβλημα της ανάπτυξης καθώς αυτό είχε τις αντίθετες επιπτώσεις στην περίπτωση της Ελλάδας.
Δεν τόνωσε την οικονομία μας, αλλά οδήγησε σε αύξηση της κατανάλωσης και των εισαγωγών, σε μείωση της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, διόγκωσε τις δαπάνες, αύξησε τη σπατάλη και τελικά διόγκωσε το χρέος. Έφερε μάλιστα την Ελλάδα σε ύφεση το 2008 και το 2009.
Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται είναι μια συστηματική στρατηγική ανάπτυξης σε
Ευρωπαϊκό επίπεδο. Μια ανταγωνιστική Ευρώπη σημαίνει επενδύσεις σε ποιότητα. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε απλώς στη βάση των τιμών και των μισθών. Επενδύσεις σε πράσινη ενέργεια, πανευρωπαϊκά δίκτυα ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, υποδομές μεταφορών, εκπαίδευση και καινοτομίες ευρείας κλίμακας, θα ενοποιήσουν την αγορά μας, θα προσδώσουν συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην ήπειρό μας και θα απελευθερώσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό το δυναμικό των πολιτών μας και της βιομηχανίας μας. Η επένδυση αυτή θα φέρει επίσης ξανά θέσεις εργασίας καθώς και νέα έσοδα για τους προϋπολογισμούς μας.
Οι προϋπολογισμοί μας στην ΕΕ θα πρέπει να ενισχυθούν μέσω της υιοθέτησης ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, φόρου εκπομπών αεριών ρύπων και μέσω άλλων μέσων όπως τα ευρωομόλογα για επενδύσεις. Τα λεγόμενα Ομόλογα Σταθερότητας που προτείνει η Επιτροπή δε θα σταθεροποιήσουν απλώς την ΕΕ έναντι των αγορών ομολόγων αλλά θα μοχλεύσουν επίσης την ικανότητά μας να προσελκύσουμε ιδιωτικά ή εθνικά κεφάλαια για επένδυση στο Ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα όσο και για επενδύσεις σε προγράμματα υποδομών.
Παράλληλα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά και τάχιστα την ανάγκη καθιέρωσης δανειοδότη εσχάτης ανάγκης, ρόλο τον οποίο διαδραματίζουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες οι κεντρικές τράπεζες.
Αυτό θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συνολικής μας στρατηγικής για να αντιμετωπίσουμε την τωρινή επιδεινούμενη κρίση του ευρώ. Αντλώντας από την εμπειρία μου των δύο τελευταίων ετών, θα συνηγορήσω επίσης στην ανάγκη για περισσότερη Ευρώπη, όχι λιγότερη. Κατά την άποψή μου, αυτό περιλαμβάνει την ενίσχυση της ικανότητας εποπτείας των κρατών–μελών, μια ισχυρότερη Ενωσιακή και οικονομική διακυβέρνηση. Οι αντίστοιχες αποφάσεις μας στην κατεύθυνση αυτή ήταν θετικές.
Δεν αρκεί όμως η εποπτεία των κρατών-μελών. Κινηθήκαμε με βραδύτητα στην προσπάθεια της εποπτεία και αναδιοργάνωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη, οπότε σήμερα οι τράπεζές μας για άλλη μια φορά ‘παγώνουν’ μετά την κρίση του 2008. Έχουν καταστεί αδύναμες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία, βαθαίνοντας περισσότερο την κρίση ανάπτυξης και χρέους.
Παρά το ότι, στις αποφάσεις μας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, συχνά καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να βελτιώσουμε τη δημοκρατική εποπτεία των οίκων αξιολόγησης, να τύχουν ρύθμισης τα συμβόλαια CDS, να καταπολεμηθεί η κερδοσκοπία, να αποκαλύψουμε τους φορολογικούς παραδείσους και να υπάρξει διαφάνεια στην περίπτωσή τους, στην πράξη δεν το κατορθώσαμε.
Έτσι, ενώ εποπτεύουμε τα κράτη-μέλη για την συμπεριφορά τους, αποδειχτήκαμε αδύναμοι σε αυτά τα άλλα μέτωπα. Ωστόσο αυτό επηρέασε άμεσα την επιτυχία του μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων μας. Πρόδηλο παράδειγμα αυτό της φοροδιαφυγής. Στην Ελλάδα φορολογούμε αυτούς που μπορούμε. Ωστόσο, εξαιτίας της ύπαρξης φορολογικών παραδείσων στην Ευρώπη αλλά και ανά τον κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που ξεφεύγουν από τις φορολογικές αρχές με αποτέλεσμα να χάνουμε πολύτιμα έσοδα τα οποία ανήκουν στον Εληνικό λαό. Αυτό είναι άδικο αλλά και υπονομεύει την επιτυχία μας.
Όσον αφορά τον τρόπο λήψης των αποφάσεών μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η εμπειρία μου συνίσταται στο ότι απομακρυνθήκαμε σταθερά από την κοινοτική μέθοδο κινούμενοι προς διακυβερνητική μέθοδο. Και από τη διακυβερνητική μέθοδο τώρα κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση της λήψης αποφάσεων από μια ομάδα εκπροσώπων κάποιων οργάνων και θεσμών της ΕΕ και ολίγων κρατών-μελών.
Κατανοώ την αναγκαιότητα για ταχύτητα σε μια κατάσταση διαχείρισης κρίσης. Αυτό όμως, δε σήμανε μόνο την έλλειψη διαφάνειας και συμμετοχής στη συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά αύξησε και τη σύγχυση και οδήγησε σε αποφάσεις με ελλιπή προετοιμασία. Αποξένωσε περαιτέρω τους λαούς μας, καθώς οι πολίτες νιώθουν ότι έχουν ελάχιστη ή και καθόλου επιρροή.
Ένα παράδειγμα ήταν η απόφαση της Deauville που οδήγησε στην πρόταση για συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα υπό τους κανόνες του νέου μηχανισμού ESM. Παρότι, είμαι επί της αρχής υπέρ της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα και σήμερα διαπραγματευόμαστε ακριβώς τη συμμετοχή των ιδιωτών στην επίτευξη της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, ο τρόπος με τον οποίον αναπτύχθηκε αυτή η πρόταση προκάλεσε σοκ τις αγορές σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη στιγμή.
Θυμίζω ότι τον Οκτώβριο του 2010 η Ελλάδα βρισκόταν σε καλό δρόμο και οι διαφορές επιτοκίων έβαιναν μειούμενες αργά αλλά σταθερά. Με τη συζήτηση για τη συμμετοχή των ιδιωτών, προκαλέσαμε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι χώρες που έμοιαζαν πιο ευάλωτες αμέσως θεωρήθηκαν παθητικό για τους ιδιώτες επενδυτές.
Και έτσι σύντομα οι διαφορές επιτοκίων εκτοξεύθηκαν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, οι οποίες τελικά οδηγήθηκαν να υιοθετήσουν πρόγραμμα παρόμοιο με το δικό μας. Το συμπέρασμά μου είναι πως, παρά το ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη, όχι μικρότερη, συμμετοχή των κρατών-μελών και των οργάνων της ΕΕ, και των πολιτών μας στη νέα Ευρώπη που δημιουργούμε. Αυτό είναι απαραίτητο για να εγγυηθούμε τη βιωσιμότητα και την επιτυχία. Πρόκειται για μια δημοκρατική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε και αφορά εμάς και το μέλλον της Ευρώπης.
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι η δημόσια συζήτηση και οι αποφάσεις για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δημιούργησαν ένα τρομακτικό κλίμα στην Ελλάδα. Η ανασφάλεια, οι φήμες, ο διεθνής τύπος, οι αντικρουόμενες δηλώσεις αξιωματούχων κρατών-μελών, η συζήτηση περί χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ ήταν το αποτέλεσμα αυτού.
Αυτό επηρέασε άμεσα και την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, την πίστη και το αίσθημα εμπιστοσύνης, τη θέληση του Ελληνικού λαού να αντέξει τις θυσίες αλλά και την αποτελεσματικότητα του προγράμματος.
Αυτό επίσης ενίσχυσε την άποψη ότι η Ελλάδα χρειαζόταν ένα νέο πρόγραμμα και διαγραφή του χρέους, αλλά και ταυτοχρόνως οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα. Εξαιτίας αυτής της αναστάτωσης και του γεγονότος ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, και παρά το γεγονός ότι οι όροι του αρχικού προγράμματος στήριξης και προσαρμογής βελτιώθηκαν σημαντικά το Μάρτιο, τον Ιούλιο και τον Οκτώβρη,
αγωνιστήκαμε στην Ελλάδα να επανέλθουμε σε ορθή πορεία. Και τώρα βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο και οι Έλληνες έκαναν και πάλι μεγάλες θυσίες για να το εξασφαλίσουν.
Αυτός είναι και ο λόγος που πάντα πίστευα και δήλωνα ότι μια κυβέρνηση που με ευρύτερη υποστήριξη πέραν της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της θα ήταν αναγκαία για αυτή τη μεγάλη εθνική προσπάθεια. Και αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί είτε με μια κυβέρνηση συνεργασίας είτε με ένα δημοψήφισμα που θα κινητοποιούσε τους πολίτες μας.
Τον Ιούνιο πρότεινα το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού αλλά οι τότε προσπάθειές μου απέβησαν άκαρπες.
Στις Κάννες, μετά την πρότασή μου για τη διεξαγωγή εθνικού δημοψηφίσματος για τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου, κατέστησα σαφέστατο ότι μόνο αυτές οι δυο επιλογές μπορούσαν να εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή των αποφάσεων μας και ταυτοχρόνως να εγγυηθούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Για να επιτευχθεί αυτό, ήταν αναγκαίο είτε ένα δημοψήφισμα, είτε μια κυβέρνηση που θα τη στήριζε ένας ευρύτερος συνασπισμός κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης. Μετά από διαπραγματεύσεις, σχηματίστηκε, όπως γνωρίζετε, κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα της Ν.Δ και του ΛΑΟΣ, υπό την πρωθυπουργία του κ. Λουκά Παπαδήμου.
Αν και το ΠΑΣΟΚ διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων, έκρινα αναγκαία τη δημιουργία αυτού του συνασπισμού προκειμένου να διασφαλίσουμε την υλοποίηση του φιλόδοξου προγράμματος μας τόσο προς τον ελληνικό λαό αλλά και τους Ευρωπαίους πολίτες και τις κυβερνήσεις που επέδειξαν την αλληλεγγύη τους προς εμάς.
Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης επιτρέπει στη χώρα μας να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για την υλοποίηση της απόφασης της 26-27 Οκτώβριου καθώς και των συναφών πολιτικών που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και πηγάζουν από αυτή. Στηρίζουμε πλήρως τη σημερινή κυβέρνηση στην υλοποίηση αυτών των καθηκόντων της. Πιστεύουμε ότι η άμεση υλοποίηση του πακέτου αυτού εξυπηρετεί τα μέγιστα το συμφέρον του Ελληνικού λαού και της Ευρωζώνης συνολικά.
Τέλος, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι η Ελλάδα διαθέτει τεράστιες δυνατότητες: γεωργία, υδατοκαλλιέργειες, τουριστική βιομηχανία, εμπορική ναυτιλία, υπηρεσίες στους τομείς της υγείας, του πολιτισμού, της παιδείας και υπηρεσίες του χρηματοπιστωτικού τομέα για νέα πεδία όπως πράσινη ενέργεια, ηλιακή, αιολική και γεωθερμική, αλλά και για έργα που αφορούν τις ανανεώσιμες πηγές όπως το «Ήλιος» που στηρίζουν και οι αποφάσεις που λάβαμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και μπορεί να πετύχει ανάπτυξη, απασχόληση και μια ανταγωνιστική και βιώσιμη οικονομία.
Ευρισκόμενη σε μια περιοχή αλλαγών, στο σταυροδρόμι των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής μιας πολλά υποσχόμενης Αραβικής Άνοιξης, η Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί σταθερό εταίρο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης συμβάλλοντας στις κοινές μας αξίες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, της ειρήνης και της ευημερίας.
Η επένδυση της Ευρώπης στην Ελλάδα του σήμερα δεν αποτελεί επένδυση στην Ελλάδα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά στην Ελλάδα του μέλλοντος και στις ελπίδες όπως και την αποφασιστικότητα του Ελληνικού λαού. Πιστεύω ειλικρινά ότι η επένδυση αυτή αξίζει της εμπιστοσύνης σας και της εμπιστοσύνης των λαών σας.