Με μια βελόνα ραπτομηχανής στο άκρο και με ουρά από καλαμάκι για ποτά, τα μικροσκοπικά βλητικά όπλα που σχεδίαζαν οι Βρετανοί επιστήμονες την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,έμοιαζαν περισσότερο με παιχνίδια παρά με θανατηφόρα όπλα που θα εξασφάλιζαν,σύμφωνα με το σχέδιο,τη νίκη επί του ναζισμού. Ένας μυστικός φάκελος με λεπτομέρειες για τις βρετανικές έρευνες σχετικά με τη δημιουργία των θανατηφόρων βελών,ποτισμένα με μια θανατηφόρα τοξίνη,ίσως άνθρακα ή ρικίνη,ρίχνει νέο φως στις μελέτες των Συμμάχων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο πεδίο των χημικών και βιολογικών όπλων που θα μπορούσαν να φέρουν τη νίκη στη μάχη κατά των δυνάμεων του Αδόλφου Χίτλερ.Ο φάκελος,που δόθηκε στη δημοσιότητα,από το Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο,αποκαλύπτει το πώς οι επιστήμονες στο Porton Down του Wiltshire,όπου βρισκόταν το εργαστήριο όπλων υψίστης μυστικότητας, εργάστηκαν μεταξύ 1941 και 1944 για την τελειοποίηση των βλητικών όπλων ώστε να διασφαλιστεί ο μέγιστος αριθμός απωλειών και ο γρηγορότερος θάνατος για τους εχθρικούς στρατιώτες.Η μελέτη με τίτλο «Έρευνα για τη χρήση άνθρακα και άλλων δηλητηρίων για τη διεξαγωγή βιολογικού πολέμου» αναφέρει ότι η ιδέα για τη χρήση βελών υπήρχε ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο,αλλά η καινοτομία ήταν η προσθήκη δηλητήριου,είτε ως επάλειμμα μιας αυλακωμένης ακίδας είτε ως ενέσιμο μέσω μιας κούφιας βελόνας.Ένα υπόμνημα που γράφτηκε το 1945,συνοψίζοντας το σχέδιο, αναφέρει:«Η χρήση δηλητηρίου καθιστά εφικτή τη χρήση ενός πολύ πιο ελαφρού βέλους, αφού αρκεί μια ελαφρά διείσδυση,και όχι πλήγμα σε ζωτικό όργανο,για να εισέλθει το δηλητήριο...Φαίνεται απίθανο να μπορούσε να επινοηθεί οποιοδήποτε μέτρο πρώτων βοηθειών ή ιατρική αγωγή για να αποτρέψει το θάνατο του ανθρώπου που θα λάμβανε τη θανατηφόρο δόση».Οι ερευνητές,εργαζόμενοι συνδυαστικά με Καναδούς συναδέλφους τους, ανέπτυξαν ένα βέλος με βάρος μόλις τεσσάρων γραμμαρίων,το οποίο θα μπορούσε να φορτωθεί σε βόμβες που θα είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν 30,600 εκτοξευτήρες τη φορά.Οι ερευνητές διεξήγαγαν πολλαπλές δοκιμές και υπολογισμούς για να προσδιορίσουν τις πιθανότητες να πληγούν στρατεύματα.Ένας στρατιώτης ξαπλωμένος σε ανοιχτό χώρο είχε 90% πιθανότητες να χτυπηθεί από τα θανατηφόρα βέλη ενώ ένας στρατιώτης σε χαράκωμα είχε 17% πιθανότητες.Οι συνέπειες από ένα πλήγμα αυτού του όπλου ήταν ολέθριες.Αν το θύμα δεν έβγαζε το βέλος εντός 30 δευτερολέπτων,ήταν καταδικασμένο σε αποτρόπαιο θάνατο.Αναλύοντας λεπτομερώς την επίδραση της ρικίνης,που έφερε το κωδικό όνομα T1123 σε δοκιμές επί προβάτων και αιγών,ένας ερευνητής ανέφερε:«Τα συμπτώματα είναι: σύσπαση των μυών,ακατάσχετη παραγωγή σάλιου και ιδρώτα,οξεία αφόδευση, συχνουρία και τάση για εμετό. Ο παλμός της καρδιάς επιβραδύνεται και πέφτει η πίεση του αίματος.Το θύμα καταρρέει και κείται με μυϊκές συσπάσεις.Όταν η δόση είναι θανατηφόρα,ο θάνατος επέρχεται εντός 30 λεπτών,συνήθως κατόπιν σπασμών».Οι προσπάθειες των επιστημόνων για τελειοποίηση του βέλους πήρε μια σκοτεινά κωμική διάσταση όταν προσέγγισαν την εταιρεία παραγωγής ραπτομηχανών Singer,που είχε την έδρα της στο Μπρίστολ,προκειμένου να τους προμηθεύσει μια ποικιλία βελονών με διαφορετικά σχήματα,χωρίς να δηλώσουν για ποιο λόγο.Το αίτημα σάστισε την εταιρεία. Σε μια επιστολή του 1941,ένα διοικητικό στέλεχος της γράφει:«Φοβόμαστε ότι δεν κατανοούμε τις απαιτήσεις σας.Από τα σχόλιά σας φαίνεται πως οι βελόνες χρειάζονται για κάποιον άλλο σκοπό,πέρα από ραπτομηχανές».Παρά τη διαβεβαίωση των επιστημόνων ότι το όπλο τους ήταν και πιο θανατηφόρο και πιο φθηνό από τις συμβατικές σφαίρες, τα βέλη δεν έφτασαν ποτέ στη μαζική παραγωγή.Σημειώνοντας ότι τα βλητικά όπλα ήταν άχρηστα για οποιαδήποτε μορφή κάλυψης,ένας ανώτατος αξιωματικός τα διέγραψε ως «ιδιαίτερα αντιοικονομικά» και ότι ήταν απίθανο να προκαλέσουν μαζικές απώλειες στις εχθρικές τάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου