Ποτά και τσιγάρα πιο επικίνδυνα από τα ναρκωτικά

Αλκοόλ και τσιγάρο φαίνεται ότι είναι πιο επικίνδυνα και εξαρτησιογόνα για τους περισσότερους,αλλά κυρίως για τους νέους,απ’ότι είναι οι μη-νόμιμες ουσίες. Λόγος είναι ακριβώς η νομιμότητά τους,που έχει ως αποτέλεσμα να εξαπλώνονται πολύ περισσότερο,σε μία κοινωνία που μάλλον τα έχει ανάγκη...
Όπως αναφέρει η Άννα Κοκέβη,υπεύθυνη για το ελληνικό κομμάτι της έρευνας του ESPAD (European School Survey Project on Alcohol and Other Drugs),το αλκοόλ ήταν ανέκαθεν μέρος του τρόπου ζωής των Ελλήνων.Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι ενώ παλιότερα χρησιμοποιούνταν σε γιορτές και γλέντια,πλέον καταναλώνεται πολύ περισσότερο «σκέτο»,χωρίς φαγητό,και συνήθως πρόκειται για κάποιο δυνατό αλκοολούχο.
Η αγορά,πλέον,προωθεί ειδικά ποτά για τους νέους,όπως π.χ.τα αναψυκτικά με αλκοόλ, που η γεύση τους καλύπτει το οινόπνευμα και τα κάνει να πίνονται γρήγορα,εύκολα και χωρίς μεγάλη συναίσθηση του αλκοόλ.Πρόκειται για ένα καλό μάρκετινγκ για τη μύηση στη χρήση αλκοόλ και τα συγκεκριμένα ποτά διατίθενται παντού,από τα σουπερμάρκετ μέχρι τα περίπτερα.Σύμφωνα με την έρευνα, αποτελούν το πρώτο βήμα για την εξοικείωση με το αλκοόλ ως μέσο ψυχαγωγίας αλλά και ανακούφισης από το άγχος.
Έτσι,οι νεαροί ενήλικες (18-25),ακόμα και μέχρι τα 30,συμπεριλαμβάνουν στον τρόπο ζωής τους το αλκοόλ και είναι η μόνη ηλικιακή ομάδα που σημειώνει αύξηση στην κατανάλωση,ενώ παρατηρείται τάση μείωσης στο γενικό πληθυσμό (18-64).Σε ευρωπαϊκό επίπεδο,οι νέοι Έλληνες φαίνεται ότι βρίσκονται στο μέσο όρο: πίνουν,αλλά χωρίς αυτοσκοπό το μεθύσι,κάτι που συμβαίνει έντονα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η κατάχρηση αλκοόλ,πάντως,αντιμετωπίζεται πολύ πιο σωστά μέσω προγραμμάτων υγείας που βλέπουν το ζήτημα σφαιρικά και όχι μονόπλευρα–δεν αντιμετωπίζουν,δηλαδή,το σύμπτωμα αλλά το άτομο σαν ένα σύνολο.Οι ερευνητές προσθέτουν ότι η καταστολή δεν θα λύσει το πρόβλημα και ειδικά σε μία ηλικία όπου η αμφισβήτηση στη νόρμα αποτελεί τον κανόνα.
Γονείς και σχολικό περιβάλλον θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την προσωπικότητα του κάθε παιδιού και κυρίως το σχολείο να αναπληρώνει την όποια παθογένεια της οικογένειας,χωρίς,μάλιστα,να γίνεται το ίδιο φορέας παθογένειας,έχοντας εμμονή με την ξερή γνώση.