Η ξηρασία και μόλυνση ποταμών οδηγεί σε λειψυδρία

Οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη μας δεν έχουν διασφαλισμένη πρόσβαση σε επαρκείς ποσότητες πόσιμου γλυκού νερού, καθώς οι ποταμοί της Γης βρίσκονται σε κίνδυνο ενώ οι διαστάσεις του προβλήματος, αυξάνονται με απειλητικούς ρυθμούς.
Αυτό το γεγονός είναι άκρως ανησυχητικό αφού τα ποτάμια αποτελούν την μεγαλύτερη πηγή ύδατος για τον άνθρωπο καθώς και φυσική μήτρα υδρόβιας βιοποικιλότητας.
Τα συμπεράσματα για την κρίση των ποταμών διεξάχθηκαν από επιστήμονες από τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ελβετία και το Χονγκ Κονγκ ενώ επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, που εργάστηκε επί πέντε χρόνια για τη μελέτη αυτή, ήταν ο καθηγητής στο City University της Νέας Υόρκης, Τσαρλς Βερεσμάρτι και ο καθηγητής στο Κέντρο Λιμνολογίας του Πανεπιστημίου Wisconsin-Madison, Πίτερ Μακιντάιρ.
Ο καθηγητής Βερεσμάρτι είναι ειδικός στους παγκόσμιους υδατικούς πόρους ενώ ο Μακιντάιρ είναι ειδικός στη βιοποικιλότητα σε υδροβιότοπους γλυκού νερού.
Για τις ανάγκες της έρευνας οι επιστήμονες ανέλυσαν 23 παράγοντες που δυσχεραίνουν την ομαλή λειτουργία των ποταμών όπως είναι τα φράγματα, η εισαγωγή αλλόχθονων ειδών ψαριών και η ρύπανση ενώ έπειτα τους συγχώνευσαν σε δύο συγκεντρωτικούς δείκτες, έναν για την ασφάλεια νερού για τον άνθρωπο και έναν για τη βιοποικιλότητα.
Ανακάλυψαν, παράλληλα, ότι 4,8 δισ. άνθρωποι, σχεδόν το 80% του πληθυσμού του πλανήτη ζουν σε περιοχές με σοβαρό κίνδυνο όσον αφορά τη ασφάλεια νερού για τον άνθρωπο.
Να σημειώσουμε ότι τμήματα του Αμαζονίου, κυρίως εντός του Περού, του Κόνγκο και του Νείλου υφίστανται μκρή απειλή ενώ οι ποταμοί που απειλούνται λιγότερο βρίσκονται σε περιοχές της Σιβηρίας, του Καναδά, της Αλάσκας και της Βόρειας Αυστραλίας.
Επιπλέον, το 65% των ποταμών της Γης απειλείται, με απώλεια βιοποικιλότητας.
Η μέχρι σήμερα τεχνική αντιμετώπισης που απαντάται στο βιομηχανικά αναπτυγμένο κόσμο είναι η εκ των υστέρων προσπάθεια διαχείρισης των συμπτωμάτων, αντί της πρόληψης.
Οι συγγραφείς της μελέτης εκτιμούν ότι αυτή η προσέγγιση ''λίγα κάνει για την αντιμετώπιση των κινδύνων, δημιουργώντας ψευδαίσθηση ασφάλειας στο βιομηχανικά ανεπτυγμένο κόσμο και επικίνδυνη ανασφάλεια ύδατος στον αναπτυσσόμενο κόσμο''.
Υποστηρίζουν, τέλος, ότι μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες μέχρι να δεσμευτούν, σε ικανοποιητικό βαθμό οι πολιτικοί να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
''Στο μεταξύ, ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού του πλανήτη και αναρίθμητα βιολογικά είδη του γλυκού νερού απειλούνται'', γράφουν στη μελέτη.