Θα σώσουμε το Ευρώ ή θα «δολοφονήσουμε» την Ευρώπη;

Από το 1956 μέχρι σήμερα , στην πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση (Αλήθεια θυμάστε αυτή τη φράση ), το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπο με «κρίσεις» , με κίνδυνο ακόμη και τη διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης ( Ενωμένη Ευρώπη … και αυτή τη φράση κοντεύουμε να ξεχάσουμε).
Η κρίση της «άδειας καρέκλας», το 1965, που αφορούσε πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τα έξι τότε μέλη της ΕΟΚ για τη δημιουργία μηχανισμού άντλησης πόρων εντός της Κοινότητας, με τη παράλληλη διαχείριση των Κοινοτικών χρημάτων , βρήκε την απόλυτη άρνηση του Ντε Γκολ , ο οποίος δε δεχόταν καν να συζητήσει το θέμα. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια και η παραίτηση του Ντε Γκολ για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Το 1969, ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας Ζόρζ Πομπιντού, μόλις ανέλαβε την εξουσία, κάλεσε τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη Χάγη, όπου και συμφωνήθηκε η άντληση πόρων για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, καθιερώνοντας έτσι το προϋπολογισμό της ΕΟΚ.
Στα χρόνια που ακολούθησαν περάσαμε από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, στη συνθήκη του Μάαστριχτ και τη θέσπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη συνθήκη του Άμστερνταμ και της Νίκαιας. Φτάνοντας το 2004 στη Συνταγματική Συνθήκη της Ευρώπης, η οποία δεν επικυρώθηκε ποτέ…
Στη προσπάθεια οικοδόμησης της πολιτικής ένωσης, ήδη από το Μάαστριχτ η Ευρώπη συνειδητοποίησε ότι η οικονομική ένωση, από μόνη της δεν είναι ικανή να προωθήσει τη λογική της Ενωμένης Ευρώπης, για αυτό και θεσμοθέτησε πολιτικές και στα άλλα πεδία ολοκλήρωσης (οι γνωστοί τρεις πυλώνες ΚΕΠΠΑ, Ευρωπαϊκή Κοινότητα, Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις), φτάνοντας ακόμη και στη θέσπιση της Ευρωπαϊκής Ιθαγένειας.
Η σημερινή κρίση, που όλοι βιώνουμε βρήκε την «Ενωμένη Ευρώπη» πολιτικά αδύναμη. Η πολιτική στην Ευρώπη επιστρέφει σε εθνική πολιτική, με τους Ευρωπαίους ηγέτες (ανίκανοι ή άβουλοι;)να μην κάνουν τίποτα για να ανατρέψουν τον ευρωσκεπτικισμό – που κατά τη γνώμη μου έχει ξεπεράσει αυτόν που βιώσαμε τη δεκαετία του ’80- . Παράλληλα ακραίες πολιτικές φωνές κερδίζουν έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη, και διαλαλούν προς όλες τις κατευθύνσεις την αντίθεση τους στην απαιτούμενη βοήθεια για τη διάσωση χωρών (Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, το Die Linke της Γερμανίας, Ολλανδικό κόμμα της Ελευθέριας)
Ακόμη περισσότερο, η Ευρώπη δίνει το μήνυμα στους πολίτες ότι η διάσωση της δεν είναι θέμα πολιτικής , αλλά θέμα τεχνοκρατών / οικονομολόγων (Ελληνικό & Ιταλικό παράδειγμα), που δεν έχουν προέλθει από εκλογές, προσθέτοντας στους λαούς και το ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Η ανάγκη συγκράτησης των ευρωσκεπτικιστών ψηφοφόρων και οι νεοφιλελεύθερες ιδέες οδηγούν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής ένωσης να αποκλείουν τις οικονομικές πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση , προβάλλοντας ακόμη και τη λογική των πολλών ταχυτήτων, που με πολύ κόπο και δουλειά είχε ξεπεράσει η Ευρώπη στο παρελθόν . Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μάλιστα φτάνει να μην πραγματοποιεί καμία αναφορά στον αντίκτυπο που θα είχε λαούς της Ένωσης μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας, αλλά δημόσια να φοβάται μόνο την «αντίδραση των αγορών»
Για όσους από εμάς πιστεύουμε στην Ενωμένη Ευρώπη, όπου η οικονομική, η πολιτική και η κοινωνική ενοποίηση θα πραγματοποιούνται παράλληλα, για όσους από εμάς πορευόμαστε με το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης “Ενωμένοι στην πολυμορφία”, οι ημέρες που ζούμε είναι πολύ κρίσιμες , καθώς πλέον δεν είναι εμφανές αν τελικά θα σωθεί το Ευρώ ή μαζί του θα «δολοφονηθεί» ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.