Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι δεν υπήρχε προετοιμασία για τις πυρκαγιές

Χάρις στο ίντερνετ,η επιστροφή στο παρελθόν είναι εύκολη υπόθεση. Ενα άρθρο για τις πυρκαγιές του 2007 που θα μπορούσε να δημοσιευθεί αύριο.Και το βίντεο από την συζήτηση στην Βουλή το 2009 που αποδεικνύει ότι ο πρωθυπουργός ήξερε ότι δεν υπήρχε προετοιμασία σε περίπτωση πυρκαγιάς. Αλλά δεν έκανε τίποτα..
Το βίντεο είναι από την κοινοβουλευτική συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών τον Απρίλιο του 2009 και ο Γ.Παπανδρέου ρωτά τον Καραμανλή: "«Πριν από δύο χρόνια,η χώρα πλήρωσε βαρύ το τίμημα της κυβερνητικής ανικανότητας και της κομματικής διάλυσης των μηχανισμών πυρόσβεσης και πολιτικής προστασίας.Ογδόντα νεκροί και τα μισά δάση της χώρας μας καμένα. Αυτός ήταν ο τραγικός απολογισμός.
Σας ρωτώ:ποιες ασκήσεις έγιναν από τότε για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια;"
Το άρθρο του Παύλου Τσίμα δημοσιεύτηκε στα "Νέα" τον Αύγουστο του 2007,αμέσως μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές.

Κι έπειτα ήρθε ο... Βούδας

"Το καλοκαίρι του 1998 μια φοβερή πυρκαγιά είχε κάψει την Πεντέλη.Δύο χρόνια αργότερα,το 2000,η Ελλάδα έζησε ένα καλοκαίρι μεγάλων καταστροφών, με πάνω από 14.000πυρκαγιές (διπλάσιες από τις φετινές,τις «ασύμμετρες»).Ένα αίσθημα απελπισίας έπνιγε τους πολίτες.Και σε αυτό ήρθε να προστεθεί μια αίσθηση κατεπείγοντος.Το καλοκαίρι του 2004 πλησίαζε και οι Ολυμπιακοί Αγώνες,η μεγαλύτερη επένδυση της χώρας,κινδύνευαν να τιναχθούν στον αέρα,αν οι φωτιές συνέχιζαν να δημιουργούν καταστροφή και ανασφάλεια κάθε Αύγουστο.
Ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης ανέθεσε σε έναν νέο αρχηγό οποίος δεν ανήκε στον κύκλο των κομματικών φίλων, αλλά είχε δείξει επιχειρησιακές,ηγετικές και επικοινωνιακές αρετές στους σεισμούς της Πάρνηθας- την ανασυγκρότηση του Πυροσβεστικού Σώματος.Το Σώμα αναδιοργανώθηκε, του προσφέρθηκαν μέσα και πόροι,η εκπαίδευση ήταν σχολαστική και συστηματική,η επιφυλακή διαρκής και το δόγμα που εφαρμόστηκε ήταν η άμεση παρέμβαση με «ασύμμετρες»αφού ο όρος έγινε της μόδας- δυνάμεις στις πρώτες ώρες κάθε πυρκαγιάς.
Αποτέλεσμα: από το καλοκαίρι του 2001 ώς το 2005,για πέντε συνεχόμενα χρόνια, παρά το ότι εξακολουθούσαν να ανάβουν περισσότερες από 9.000 πυρκαγιές τον χρόνο (και πάλι περισσότερες από τις φετινές),οι καταστροφές μηδενίστηκαν,ο αριθμός των καμένων εκτάσεων μειώθηκε σημαντικά.Κοντέψαμε να ξεχάσουμε την εύφλεκτη μεσογειακότητα των καλοκαιριών μας.

Κι έπειτα,ήρθε ο Βύρων.

Η πίεση των παντοδύναμων και πάλι,γαλάζιων συνδικαλιστών επέβαλε μια γενική χαλάρωση των επιφυλακών και της εντατικής κινητοποίησης.Οι συστηματικές εκπαιδεύσεις ανεστάλησαν,η επιχειρησιακή ετοιμότητα μαράθηκε,το δόγμα της έγκαιρης επέμβασης αντικαταστάθηκε από το δόγμα «φώναξε κάνα αεροπλάνο» και η στελέχωση καίριων επιτελικών και επιχειρησιακών θέσεων έγινε με μακροβούτια στην επετηρίδα, προκειμένου να αναζητηθούν ο κουμπάρος κάποιου,ο συγχωριανός κάποιου άλλου και ο πολιτικός φίλος ενός τρίτου.
Αποτέλεσμα: η Πάρνηθα κάηκε επειδή μια μικρή φωτιά στα Δερβενοχώρια αφέθηκε να καίει ανενόχλητη επί 24 ώρες, μέχρι που οι άνεμοι ξαφνικά δυνάμωσαν και την έφεραν,μη αντιμετωπίσιμη πλέον,στον Εθνικό Δρυμό.Το ίδιο πάνω-κάτω σενάριο επαναλήφθηκε στον Γράμμο,στην Αιγιάλεια και στη Νότια Πελοπόννησο,όπου δύο εστίες φωτιάς,μακριά από κατοικημένες περιοχές,αφέθηκαν να καίνε ανενόχλητες, μια ολόκληρη μέρα,μέχρι οι άνεμοι να τις απλώσουν και να τις ενώσουν με πλήθος νέων εστιών,φέρνοντας πανικό στο κέντρο (από)συντονισμού και συμφορά στην περιοχή...
Το παράδειγμα του Πυροσβεστικού Σώματος είναι ίσως το πιο ακραίο,εκείνο με τις πιο άμεσες και δραματικές συνέπειες. Αλλά δεν είναι το μοναδικό.Κάτι ανάλογο συνέβη σε πολλές γωνιές του Δημοσίου:Η κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων (όχι σε κτίρια και γήπεδα,αλλά σε οργανωτική τεχνογνωσία,εκσυγχρονισμό δομών,επαγγελματικό ήθος) πετάχτηκε στο καλάθι. Και στον διαρκή,από δεκαετιών,πόλεμο που διεξάγεται στο Ελληνικό Δημόσιο ανάμεσα στον επαγγελματισμό και το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης από τη μια και τον κυρίαρχο συντεχνιακό κομματισμό από την άλλη,ο δεύτερος κυριάρχησε κατά κράτος,ακύρωσε τα όποια εύθραυστα και δειλά βήματα είχαν γίνει,κάρφωσε τις γαλάζιες σημαίες του στην κορυφή κρίσιμων υπηρεσιών του Ελληνικού Δημοσίου.
Η συμφορά της Πελοποννήσου,λοιπόν,ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσης καταστροφής. Την είχαν προαναγγείλει όχι μόνον οι κλιματικές συνθήκες ενός άνυδρου χειμώνα ή η γενικότερη κλιματική αλλαγή (η οποία αποτελεί πράγματι «ασύμμετρη απειλή»,αλλά δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά τρικ).Την είχε προαναγγείλει και η πλήρης παράδοση του Δημοσίου σε έναν αχόρταγο συντεχνιακό κομματισμό,στη διαπλοκή ενός διεφθαρμένου συνδικαλισμού και μιας διαφθείρουσας κομματικής πατρωνίας.
Την είχε προαναγγείλει και η πρωτοφανής για τα στάνταρτ των τελευταίων χρόνων, αργή και κακοσυντονισμένη επέμβαση της Πυροσβεστικής σε όλες σχεδόν τις φωτιές που άναψαν από την αρχή του καταραμένου αυτού καλοκαιριού.
Το ερώτημα, συνεπώς,δεν είναι αυτό που μονότονα επαναλαμβάνεται και πάλι αυτές τις ημέρες:Γιατί το μεταοθωμανικό ελληνικό κράτος έχει τα χάλια του;Το ερώτημα είναι γιατί οι επιδόσεις της κρατικής μηχανής απέβησαν τόσο κατώτερες από εκείνες που είχαμε δει πριν από τρία,μόλις,χρόνια.Το ερώτημα είναι ποιος φταίει για την παλινδρόμηση από τη λογική της ευθύνης στη λογική της κομματιζόμενης συντεχνίας. Και,προπάντων,το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να εγγυηθεί,στις 17 Σεπτεμβρίου,την αναβίωση- αλλά όχι για 20 μέρες μόνον-του πνεύματος,του ήθους και της αποδοτικότητας που το Ελληνικό Δημόσιο απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 2004.
Ο κ.Καραμανλής (με τον εκλεκτό του Βύρωνα) έχουν αυτοεξαιρεθεί από τον διαγωνισμό...