Τα όσα ακολουθούν στηρίζονται στις απόψεις ξένων, αλλά και ελλήνων οικονομολόγων, καθηγητών, αλλά και χρηματιστηριακών αναλυτών, όπως ο Πάνος Παναγιώτου, ο οποίος έχει δημοσιεύσει πληθώρα άρθρων γύρω από την παγκόσμια και ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση.
Είναι γεγονός που βιώνουμε πλέον καθημερινά ότι, εδώ και δύο χρόνια αγωνιζόμαστε να μειώσουμε το χρέος και τα ελλείμματά μας ΜΟΝΟΝ με μειώσεις μισθών και συντάξεων, επιβολής εισφορών και φόρων, δηλαδή με μία πολιτική, η οποία οδήγησε στην απογείωση τής ύφεσης και τής ανεργίας με αποτέλεσμα την τεράστια μείωση τού ΑΕΠ.
Όταν στο τέλος τού 2011 συμφωνήθηκε στις Βρυξέλλες το νέο πακέτο στήριξης τής Ελλάδας, αλλά και όταν οριστικοποιήθηκε και ψηφίστηκε η νέα δανειακή σύμβαση, ο τότε Πρωθυπουργός, αλλά και "πρωτεργάτης" τών διαπραγματεύσεων Ευάγγελος Βενιζέλος, είχαν πανηγυρίσει, ο δεύτερος μάλιστα σε κάθε ευκαιρία εξακολουθεί να πανηγυρίζει. Κι' αυτό, επειδή "μειώθηκε το χρέος που βαρύνει τους ώμους τών Ελλήνων", αλλά και διότι μάς δίνεται η ευκαιρία, με τη σωστή πολιτική, να δημιουργήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, οπότε τότε θα έχουμε ξεφύγει από τον κίνδυνο και θα μπορούμε, ακόμη και αν μάς εγκαταλείψουν οι εταίροι μας, να αποφύγουμε την καταστροφή, να καταβάλουμε μισθούς και συντάξεις.
Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα;; Εδώ είναι που σκουραίνουν τα πράγματα και υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι κανείς δεν μάς λέει την αλήθεια. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, απόψεις, μελέτες και εκθέσεις διεθνών εμπειρογνωμόνων, αλλά και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, υπάρχουν διάφορα "ύποπτα" στοιχεία, στα οποία θα έπρεπε να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία.
Πρώτον, με την πολιτική που έχει επιβάλει η τρόϊκα, με το ΑΕΠ να συρρικνούται συνεχώς, κατ' αρχάς δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι τών εσόδων και, δεύτερον, η προσπάθεια περαιτέρω μείωσης τού ελλείμματος με τον ίδιο μέχρι σήμερα τρόπο θα οδηγήσει σε ακόμη βαθύτερη ύφεση, άρα σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση κρατικών εσόδων.
Δεύτερον, ακόμη και εάν επιτύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, το τεράστιο πρόβλημα θα είναι η ανάγκη διατήρησής του. Για να επιτευχθεί αυτό, μάλλον θα χρειασθεί να μπούμε σε μία διαρκή περίοδο σκληρής λιτότητας. Μα και αυτή δεν θα μειώσει ακόμη περισσότερο τα έσοδα τού προϋπολογισμού;;
Τρίτον, μάς παρουσιάζεται μία εικόνα, στην οποία υπάρχει μόνον η Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, στον κόσμο αυτόν δεν είμαστε μόνοι μας. Υπάρχει το διεθνές περιβάλλον και οι κίνδυνοι, που μπορεί να προέλθουν από αυτό και τους οποίους οπωσδήποτε δεν μπορούμε να προβλέψουμε, πόσο μάλλον να ελέγξουμε. Μία οποιαδήποτε ενδεχόμενη διεθνής ύφεση ή ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική κρίση, μία πιθανή αύξηση τών τιμών τού πετρελαίου ή άλλων βασικών εμπορευμάτων, είναι φυσικό ότι θα επήρεαζε άμεσα και δυναμικά την Ελλάδα. Σε μία τέτοια πιθανή περίπτωση θα είχαμε άμεση ανάγκη τών εταίρων μας, αλλά το ερώτημα είναι εάν αυτοί θα ήσαν σε θέση να μάς βοηθήσουν...
Τέταρτον, σύμφωνα με διεθνείς εκθέσεις, η πιθανότητα πτώχευσης λόγω τεράστιου χρέους, αυξάνεται όταν μία χώρα περνά σε κατάσταση πρωτογενούς πλεονάσματος. Και αυτό, διότι σε μία τέτοια περίπτωση οι πολιτικοί έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να πείσουν τους πολίτες ότι θα πρέπει να συνεχιστεί η σκληρή πολιτική λιτότητας απλώς και μόνον για να αποπληρωθούν τα χρωστούμενα στους δανειστές.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από μόνη της καθόλου δεν εγγυάται την βελτίωση τής οικονομικής κατάστασης τής χώρας, αλλά και τη λύση τών προβλημάτων μας. Για τον λόγο αυτόν, πάρα πολλοί ξένοι και έλληνες εμπειρογνώμονες, τονίζουν εδώ και πάρα πολύ καιρό πως όσο προσπαθούμε να μειώσουμε το έλλειμμα, τόσο περισσότερο πρέπει να προσέξουμε την αποφυγή τής μεγάλης μείωσης τών εισοδήματων, τής ύφεσης της οκονομίας και της υψηλής ανεργίας. Αλλά, ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση, θα πέρναγαν πάρα πολλά χρόνια έως ότου ορθοποδήσουμε. Και με το "ορθοποδήσουμε" ούτε κατά διάνοια εννοείται να επιστρέψουμε στο επίπεδο ζωής και σπατάλης, στο οποίο μάς είχαν συνηθίσει και το οποίο ήταν πλαστό, μία φούσκα, όπου βεβαίως μάς καλάρεσε να ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου