Τελικά λεφτά δεν υπάρχουν μόνο για το λαό.

“Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την λίστα Lagarde αλλά και τις εκατοντάδες άλλες που υπάρχουν και δεν έχουν δει ακόμα το φως της δημοσιότητας λειτουργούν ως άρτος και θεάματα για τους χαχόλους. ”
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε αποσβολωμένοι τη συνεχή ροή αποκαλύψεων σχετικά με το πώς φτάσαμε ως χώρα μέχρι εδώ. Το ξέραμε δα. Φωνάζαμε για αυτό. Υποπτευόμασταν. Δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Είναι όμως διαφορετικό να υποπτεύεσαι και διαφορετικό να ξετυλίγεται το κουβάρι της διαπλοκής, της σήψης και της αηδίας μπροστά στα πόδια σου. Είναι το μοναδικό που προσφέρει απλόχερα το σύστημα στο φιλοθεάμον κοινό μιας αρένας που έχει ως μονομάχο τον ίδιο τον λαό.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Η μεγάλη έκπληξη είναι ότι ακόμα και τώρα δεν αντιδρά κανείς μπροστά στην απόπειρα εξορθολογισμού και δικαιολόγησης της διαφθοράς από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της. Με απόλυτα κυνική και εχθρική προς τους ιθαγενείς συμπεριφορά προσπαθούν να «εξηγήσουν» ότι η διαφθορά και η όλη δυσώδης κατάσταση είναι τούτες τις στιγμές απαραίτητα συστατικά για να μην πέσει αυτή η «εθνοσωτήριος» κυβέρνηση. Πουθενά στον κόσμο δεν έχει επιχειρηθεί κάτι παρόμοιο στην παγκόσμια ιστορία. Η Ιστορία διδάσκει ότι όλες οι αυτοκρατορίες στο πέρασμα του χρόνου καταρρέουν γνωρίζοντας την περίοδο ακμής και την περίοδο της παρακμής τους. Αναμφισβήτητα, η παρακμή μιας αυτοκρατορίας οδηγούσε πάντα και με μαθηματική ακρίβεια στην πτώση της. Η καταρράκωση της οικονομίας, η παντελής έλλειψη θεσμών αλλά και σωστής λειτουργίας τους, η πλήρης κατάπτωση ενός αξιακού συστήματος αρχών άκρως απαραίτητων για να μη γίνεται μια κοινωνία ζούγκλα, η απομυθοποίηση – απονομιμοποίηση της άρχουσας τάξης και των υπηρετών της είναι τα συμπτώματα. Τούτα παρατηρούμε και στη σημερινή Ελλάδα. Τα σημάδια βέβαια είχαν κάνει εδώ και αρκετά χρόνια την εμφάνισή τους αλλά τα αγνοούσαμε επιδεικτικά.

Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την λίστα Lagarde αλλά και τις εκατοντάδες άλλες που υπάρχουν και δεν έχουν δει ακόμα το φως της δημοσιότητας λειτουργούν ως άρτος και θεάματα για τους χαχόλους. Το κλεπτοκρατικό αυτό σύστημα που κυβερνά την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες γνωρίζει πολύ καλά και χειρίζεται την ψυχολογία των μαζών με εξαιρετική δεξιοτεχνία. Ρίχνει και θα εξακολουθήσει να ρίχνει στην αρένα μερικά πρώην μέλη του ως θυσία για τον εξευμενισμό του «αγριεμένου» πλήθους. Στο πλήθος αρέσει το «αίμα» όπως και η κλειδαρότρυπα. Παλιότερα το ίδιο σύστημα μέσω των τηλεοπτικών διαύλων έδινε στο πλήθος το εσώρουχο κάποιας εντόπιας «επώνυμης» τηλεσταρ, κάποιους ανθρώπους με διανοητική ή φυσική αναπηρία να εξευτελίζονται από άλλους συνανθρώπους τους προκειμένου να «ανεβάσουν» τα νούμερα τηλεθέασης, ανακάλυψε τα «μεσημεριανάδικα» όπου διάφοροι ασήμαντοι παρουσιάζονταν ως σημαντικοί και ανέλυαν την προσωπική τους ζωή. Τα παραδείγματα πολλά. Όσοι δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου τα θυμόμαστε με θλίψη και οργή. Θλίψη γιατί καθημερινά ανακαλύπταμε ότι ο εξευτελισμός και η μικρότητα του ανθρώπου δεν έχει όρια. Οργή γιατί γνωρίζαμε ότι όλα αυτά γίνονται για κάποιο σκοπό που τα αποτελέσματά του σήμερα γίνονται ορατά είτε κάποιοι θέλουν να τα δουν είτε όχι. Μάσκες κάτω λοιπόν. Ο βασιλιάς είναι πια γυμνός και στέκει μπροστά μας. Πάλι όμως δεν υπάρχει καμιά αντίδραση. Ίσως γιατί κοιτάζοντας στον καθρέφτη να μην αναγνωρίζουμε καμιά διαφορά ανάμεσα στο είδωλό μας αλλά και στον ξεγυμνωμένο βασιλιά. Έχουμε γίνει ένα και του μοιάζουμε.

Στο δια ταύτα τώρα. Τα θεάματα αυτά δε συνοδεύονται πια με άρτο. Το 50 - 60% των πολιτών καλείται για άλλη μια φορά να πληρώσει για τα αμαρτήματα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ αλλά και των υπηρετών τους. Ως γνωστόν οι αριθμοί δε βγαίνουν. Το ανελέητο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, η ολοένα και επαχθέστερη φορολόγηση των ιδίων, η καλπάζουσα προς το 35% ανεργία, το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας, η εντός σύντομου χρονικού διαστήματος δήμευση της περιουσίας των πολιτών λόγω της μη καταβολής των ποσών που τους ζητά η κλεπτοκρατία, η φορολόγηση των παιδιών, η διάλυση του συστήματος Υγείας, Παιδείας, η με νομοθετικού περιεχομένου πράξη κατάργησης του Συντάγματος και του Πολιτεύματος δεν έχουν ως στόχο την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Στόχος είναι η παραμονή του συστήματος της κλεπτοκρατίας στην εξουσία με κάθε τρόπο. Σχετικά πρόσφατα ένας φελλός – υπηρέτης του συστήματος είπε: «Τι να κάνουμε; Το ελληνικό Κράτος 586 ευρώ μεικτά μπορεί να δίνει ως μισθό». Ο ίδιος βέβαια αμείβεται με 8.000 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Το σύστημα που τον στηρίζει και τον «εκλέγει» έχει τοποθετήσει παντού στον κρατικό μηχανισμό αντίστοιχους φελλούς – υπηρέτες του συστήματος κλεπτοκρατίας με τους ανάλογους μισθούς. Η διάβρωση του συστήματος είναι από την κορυφή μέχρι κάτω αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς βέβαια. Ακόμα και στα κατώτερα κλιμάκια έχουν τοποθετηθεί μέσω της ρουσφετοκρατίας αντίστοιχοι φελλοί – υπηρέτες του ιδίου συστήματος με αρκετά χαμηλότερους μισθούς αλλά με μια ειδοποιό διαφορά.

Αυτοί οι φελλοί – υπηρέτες είναι μπολιασμένοι με φανατισμό και περιφρουρούν με λύσσα σαν τον Κέρβερο τις πύλες του συστήματος που ξεκινούν από τη δική τους θεσούλα μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια. Θα τους βρούμε από το δημόσιο μέχρι τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα. Στους χαχόλους βέβαια παρουσιάζονται από τη μιντιοκρατία ως «αναγνωρισμένοι», «επιτυχημένοι» και «άνθρωποι με άποψη». Όλοι αυτοί αλλά και οι καλοταϊσμένοι με δημόσιο χρήμα πάντοτε στρατοί τους είτε μέσω «οργανώσεων» και «οργανισμών» ήταν και είναι στην εμπροσθοφυλακή της διατήρησης πάση θυσία του συστήματος ακόμα και αν αυτό φαίνεται να αλλάζει χέρια και να γίνεται από ελληνικό γερμανικό. Δε φαίνεται να τους απασχολεί αυτό. Μόνο η διατήρηση των προνομίων τους με κάθε κόστος. Την ίδια στιγμή αυτό το σάπιο σύστημα επιτίθεται στον λαό βαφτίζοντας ως «προνόμια» το δικαίωμα στην Εργασία, στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Αξιοπρέπεια, στην Ελευθερία, στη Δημοκρατία. Όλα αυτά είναι «προνόμια» για αυτούς και τα κατήργησαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή με ψηφοφορίες κομματικής πειθαρχίας. Λεφτά λοιπόν για τον λαό δεν υπάρχουν. Αυτό είναι το ρεζουμέ. Από την άλλη πλευρά, ο λαός παρόλο που πια είναι ενήμερος και βλέπει να ξεδιπλώνεται μπροστά του το σχέδιο αφανισμού του δεν αντιδρά. Εξήγηση με βάση την κοινή λογική δε μπορεί να δοθεί. Φαίνεται αλλά και είναι εξωφρενικό και πέρα από κάθε φαντασία. Προτιμά να πάει ως πρόβατο στη σφαγή του παρά να ακολουθήσει τον άλλο δρόμο που δεν είναι εύκολος μεν αλλά είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.
Ο λαός οφείλει αν θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει και να ζει αξιοπρεπώς σε αυτή τη χώρα να κάνει μια δυνατή και ειλικρινή αυτοκριτική στον ίδιο του τον εαυτό. Να ζητήσει μια συγγνώμη από τον ίδιο του τον εαυτό πρώτα από όλα γιατί ανέχτηκε αυτές τις μετριότητες να του κουμαντάρουν τη ζωή. Να βγει στη συνέχεια και να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα και να τον ρωτήσει αν τα βγάζει πέρα. Αν έχει να δώσει γάλα και ψωμί το πρωί στα παιδιά του πριν τα στείλει στο σχολείο. Να αλλάξει νοοτροπία. Να πιστέψει στην Αριστερά. Όχι να φανατιστεί αλλά να πιστέψει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε μια επανάσταση των αυτονόητων και η Αριστερά είναι σε θέση να την κάνει. Δε χρειαζόμαστε σωτήρες αλλά την επανάσταση του αυτονόητου. Το ξήλωμα ενός σάπιου συστήματος κλεπτοκρατίας είναι η αρχή. Αυτό για να γίνει χρειάζεται σύγκρουση. Χρειάζεται ισχυρή θέληση, αποφασιστικότητα αλλά και σοβαρότητα.

Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να πείσει τον λαό να πάει μαζί της στην κοινή αυτή πορεία επανεκκίνησης της καρδιάς που μοιάζει να χτυπά ολοένα και πιο αδύναμα αλλά θέλει να παλέψει για να ζήσει. Ο στόχος είναι πρώτα να ζήσει, να σταθεί στα πόδια της, να πάρει δυνάμεις και μετά να αποφασίσει αν θα πάει στο Πανεπιστήμιο ή αν θα μάθει μια Τέχνη. Αυτό ας το καταλάβουν καλά όσοι εκπροσωπούν την Αριστερά και ας σταθούν προ των μεγάλων ευθυνών τους. Κάποτε έχυσαν ενωμένοι το αίμα τους πολεμώντας και διώχνοντας τον εχθρό και μετά διασπάστηκαν. Ας ξαναθυμηθούμε την Ιστορία. Ο λαός ζητά την ένωση της Αριστεράς και πάλι μπροστά στον εχθρό που ή θα τον νικήσει ή αυτός θα μας αφανίσει. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να θυμόμαστε μπροστά σε αυτόν τον κοινό σκοπό είναι τα λόγια του Albert Camus: «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
periodista.gr