Συνήθως οι άνθρωποι πάντα θέλουν κάτι για να ελπίζουν, ακόμα και η προσμονή των γενεθλίων τους λόγου χάρη, ενδεχομένως να τους κάνει ευτυχισμένους - ο καθένας μας βρίσκει τρόπους να κρατά «άμυνα» και μια ψυχολογική ισορροπία σε ό,τι τον απογοητεύει, τυραννά, συνθλίβει, ή τον εξαθλιώνει, είτε αυτά είναι γεγονότα, είτε είναι η ίδια του η ζωή που ενδεχομένως να του είναι για κάποιους λόγους, βαριά και αβάστακτη.
Βέβαια, στους σκληρούς και αβέβαιους καιρούς που διανύουμε, πανικόβλητοι αντικρίζουμε πλέον σταθερές της ζωής μας να καταρρέουν, και βεβαιότητες να συντρίβονται. Αδίστακτοι οι καιροί, μας υποβάλλουν να ξεχάσουμε ό,τι μέχρι στιγμής γνωρίζαμε. Και μας παραπέμπουν σε θυσίες πέραν των αντοχών μας, προειδοποιώντας μας για μια… εφ’ όλης της ύλης ανατροπή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τι λοιπόν μπορούμε να ελπίζουμε ή προσμένουμε μέσα σε ένα τόσο συντριπτικά καταθλιπτικό τοπίο, το οποίο να είναι τόσο δυνατό, ώστε να προσπερνά, έστω και για λίγο, μια ανέλπιστα φοβερή πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας; Και κυρίως, να αγνοεί ένα. Μνημόνιο που έρχεται για να εξαντλήσει τον πολύχρονο και επώδυνο για τον λαό, κύκλο του, εισάγοντας ένα σωρό βίαια μέτρα, με την καθόλου εγγύηση και σιγουριά της τακτοποίησης από μέρους του, τα της ετοιμόρροπης οικονομίας μας;
Κοιτάζεις σήμερα την Ελλάδα και ματώνεις. Η ύφεση διέλυσε αγορά και σπιτικά, οι συνταγές της κυβερνώσας Τρόικας αποδείχτηκαν καταστροφικότατες, καθώς αντί να θεραπεύουν πρώτα το σύμπτωμα της ασθένειας, οι αθεόφοβοι σκοτώνουν απευθείας τον «ασθενή». Είναι για να μη συνταράσσεσαι στον ύπνο και τον ξύπνιο σου;
Και διερωτάσαι: Μετά την Ελλάδα, η δικιά μας σειρά να πληρώσουμε μαζεμένες, αυτή τη φορά, όλες τις αμαρτίες, ασυδοσίες και δυσωδίες του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή την αναξιοπιστία και εγκληματική ιδιοτέλεια των πολιτικών μας και τα συσσωρευμένα χρέη του πελατειακού κράτους που για δεκαετίες συντηρούσαν;
Ένα είναι σίγουρο: Οι νεκροί ήρωες των αγώνων του λαού μας, από εκεί που βρίσκονται, θα μας φασκελώνουν, για τον απόλυτο οικονομικό και εθνικό μας εξευτελισμό. Και, δικαιολογημένα, θα διερωτώνται πώς αφήσαμε τους ιδιοτελείς, τους μικρόψυχους και τους τιποτένιους να μας γκρεμοτσακίσουν!
«Φιλελεύθερος» 03/10/2012
Βέβαια, στους σκληρούς και αβέβαιους καιρούς που διανύουμε, πανικόβλητοι αντικρίζουμε πλέον σταθερές της ζωής μας να καταρρέουν, και βεβαιότητες να συντρίβονται. Αδίστακτοι οι καιροί, μας υποβάλλουν να ξεχάσουμε ό,τι μέχρι στιγμής γνωρίζαμε. Και μας παραπέμπουν σε θυσίες πέραν των αντοχών μας, προειδοποιώντας μας για μια… εφ’ όλης της ύλης ανατροπή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τι λοιπόν μπορούμε να ελπίζουμε ή προσμένουμε μέσα σε ένα τόσο συντριπτικά καταθλιπτικό τοπίο, το οποίο να είναι τόσο δυνατό, ώστε να προσπερνά, έστω και για λίγο, μια ανέλπιστα φοβερή πραγματικότητα που έχουμε μπροστά μας; Και κυρίως, να αγνοεί ένα. Μνημόνιο που έρχεται για να εξαντλήσει τον πολύχρονο και επώδυνο για τον λαό, κύκλο του, εισάγοντας ένα σωρό βίαια μέτρα, με την καθόλου εγγύηση και σιγουριά της τακτοποίησης από μέρους του, τα της ετοιμόρροπης οικονομίας μας;
Κοιτάζεις σήμερα την Ελλάδα και ματώνεις. Η ύφεση διέλυσε αγορά και σπιτικά, οι συνταγές της κυβερνώσας Τρόικας αποδείχτηκαν καταστροφικότατες, καθώς αντί να θεραπεύουν πρώτα το σύμπτωμα της ασθένειας, οι αθεόφοβοι σκοτώνουν απευθείας τον «ασθενή». Είναι για να μη συνταράσσεσαι στον ύπνο και τον ξύπνιο σου;
Και διερωτάσαι: Μετά την Ελλάδα, η δικιά μας σειρά να πληρώσουμε μαζεμένες, αυτή τη φορά, όλες τις αμαρτίες, ασυδοσίες και δυσωδίες του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή την αναξιοπιστία και εγκληματική ιδιοτέλεια των πολιτικών μας και τα συσσωρευμένα χρέη του πελατειακού κράτους που για δεκαετίες συντηρούσαν;
Ένα είναι σίγουρο: Οι νεκροί ήρωες των αγώνων του λαού μας, από εκεί που βρίσκονται, θα μας φασκελώνουν, για τον απόλυτο οικονομικό και εθνικό μας εξευτελισμό. Και, δικαιολογημένα, θα διερωτώνται πώς αφήσαμε τους ιδιοτελείς, τους μικρόψυχους και τους τιποτένιους να μας γκρεμοτσακίσουν!
«Φιλελεύθερος» 03/10/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου