Πολλοί μοιάζουν έτοιμοι να τον λιντσάρουν, σα να πέταξε πέτρα σε αγελάδα που αφοδεύει σε κεντρική πλατεία της Καλκούτας και συνελήφθη από αγριεμένο πλήθος περαστικών (φανατικών) Ινδουιστών.
Οι αντιδράσεις αυτές θα είχαν κάποιο νόημα, αν μιλούσε κανείς αδιακρίτως για δεκάδες χιλιάδες απολύσεις παραγωγικών και τίμιων δημοσίων υπαλλήλων που τιμούν το ψωμάκι που τρώνε και σκίζονται να εξυπηρετήσουν τον πολίτη που συναλλάσσεται μαζί τους.
Ακόμη όμως και όταν μιλά κανείς για την απόλυση επίορκων, οκνηρών, κοπανατζήδων, «ημετέρων», αντιπαραγωγικών και (κυρίως) υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων που έχουν οργανικές προσωποπαγείς θέσεις σε οργανισμούς και υπηρεσίες που ουδεμία προσφορά επιδεικνύουν και κανένα έργο δεν επιτελούν για το σύνολο της κοινωνίας, αντιμετωπίζει την ίδια στείρα, κακόβουλη και ανυποχώρητη άρνηση.
Ως εάν οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν «τοτέμ» και η απόλυσή τους απόλυτο «ταμπού» κάποιας μυστικιστικής και αποτρόπαιης πολιτικοθρησκευτικής σέχτας κάποιας φυλής στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου.
Όμως εμείς είμαστε ένα κατά τεκμήριο αναπτυγμένο Χριστιανικό Έθνος στις παρυφές του Ευρωπαϊκού Νότου. Και όμως! Η κοινωνία μας ανέχτηκε χωρίς την παραμικρή αντίδραση την απόλυση 1.000.000 σχεδόν υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και αντιδρά σφόδρα (ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον) στην προοπτική ελάφρυνσης του δημόσιου τομέα από μερικές χιλιάδες οκνηρά κομματικά «παράσιτα» που έχουν στρογγυλοκάτσει στο σβέρκο της και την λυμαίνονται χωρίς να δίνουν τίποτε εις αντάλλαγμα του παχυλού μισθού τους!
Εκτός από τις ιδεοληπτικές, ιδεολογικές, ιδιοτελείς και βαθιά συντηρητικές αιτιάσεις, υπάρχει και ένα (κυρίως) λογικοφανές επιχείρημα που εκφέρουν αυτοί που αντιδρούν μετά μανίας στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Η υφεσιακή επίπτωση μιας τέτοιας ενέργειας στην οικονομία και κυρίως στον ιδιωτικό της τομέα. Ισχυρίζονται λοιπόν οι υπέρμαχοι του φουσκωμένου δημοσίου τομέα, πως αν λείψουν από την οικονομία τα χρήματα που «πέφτουν» σε αυτήν μέσω της μισθοδοσίας και κατά συνέπεια της κατανάλωσης των μισθών αυτών των υπαλλήλων, η ύφεση θα ενταθεί και θα κλείσουν πολλές επιχειρήσεις ακόμη του ιδιωτικού τομέα, αυξάνοντας κατά συνέπεια τις απολύσεις και ιδιωτικών υπαλλήλων. Έγραψα «λογικοφανές» αλλά έπρεπε να γράψω «έωλο» επιχείρημα. Και εξηγούμαι:
Ας συμφωνήσουμε πως οι μισθοί αυτών των παρασιτικώς διαβιούντων υπαλλήλων δίνονται «χαριστικά», χωρίς την προσφορά αντίστοιχου έργου και χάρη στην κατανάλωση του μισθού τους τα χρήματα αυτά «επιστρέφουν» και κινούν την αγορά και την πραγματική οικονομία.
Ας δούμε τώρα από πού προέρχονται αυτά τα χρήματα. Υπάρχουν δύο εκδοχές: η μία λέει πως το κράτος τα διαθέτει εξ ιδίων, δηλαδή τα έχει στον κορβανά του. Σε αυτήν την περίπτωση (που δεν είναι η δική μας!) θεωρώ εντελώς ανήθικο να «πέφτουν» αυτά τα χρήματα στην αγορά ως μισθοί ανίκανων και επίορκων κομματικών εγκάθετων. Θα μπορούσαν να «πέσουν» μέσα από άλλα κανάλια, δικαιότερα και κυρίως ηθικότερα (με την βαθιά έννοια της λέξης). Θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να αυξήσουν τα επιδόματα ανεργίας, τα βοηθήματα των πολύτεκνων, τα επιδόματα (βεβαιωμένης) απορίας, τις γλίσχρες συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων. Έτσι, θα «έπεφταν» και πάλι στην αγορά αλλά ως αντίδωρο όχι «ημετέρων» αλλά ανθρώπων που πραγματικά θα τα είχαν ανάγκη όντες οι αδύνατοι μιας κοινωνίας δυνατών.
Η άλλη εκδοχή (σχεδόν η δική μας περίπτωση!) λέει ότι το κράτος δεν τα έχει αυτά τα χρήματα. Τότε, υπάρχουν δύο τρόποι να τα βρει. Ο ένας είναι να δανείζεται και να διογκώνει το δημόσιο χρέος. Αυτό έγινε κατά κόρον στην χώρα μας. Τα δανεικά που χρεώθηκε ο ελληνικός λαός, αποτελούν κατά ένα μέρος, τους μισθούς, τα επιδόματα, τα εφάπαξ και τις συντάξεις που καρπώθηκαν δεκαετίες τώρα αυτά τα κομματικά παράσιτα. Όταν δεν υπάρχουν πλέον δανεικά από έξω (ακριβώς η περίπτωσή μας!) τότε το κράτος θα βρει αυτά τα χρήματα, φορολογώντας βαρύτερα όλους τους υπόλοιπους Έλληνες.
Δηλαδή, θα «τραβήξει» αυτό το ποσόν «ζεστού» χρήματος ουσιαστικά από την αγορά, με την προοπτική αυτό να επιστρέψει μέσα από την κατανάλωση των μισθών αυτών των παρασίτων (αν φυσικά τους καταναλώσουν και δεν τους «χώσουν» σε σεντούκια, μαξιλάρια και στρώματα για την «κακιά ώρα»).
Αντιλαμβανόμαστε όλοι τώρα, πόσο έωλο είναι το επιχείρημα της υφεσιακής επιβάρυνσης της οικονομίας από τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων που (ουσιαστικά) δεν εργάζονται αλλά παρόλα αυτά πληρώνονται ως να εργαζόταν.
Η απόδειξη είναι επίτηδες χονδροειδής και απλοϊκή, καθώς οι παράμετροι του προβλήματος είναι περισσότερες και πιο περιπλεγμένες, ώστε να γίνει απόλυτα κατανοητή και να μην επιδέχεται ύποπτες και περιπλεγμένες αντιρρήσεις.
Επιμύθιο: η κυβέρνηση θα πρέπει άμεσα να υλοποιήσει τις απολύσεις των δημόσιων υπαλλήλων που δεν εργάζονται, που δεν μπορούν να εργαστούν, που προσελήφθησαν με κομματικά κριτήρια, που περισσεύουν, που δεν τίμησαν τον όρκο τους. Οποιαδήποτε βραδυπορία, είναι άνευ δικαιολογίας και εγείρει υποψίες επιλεκτικής αντιμετώπισης και κομματικού φαβοριτισμού.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου