Δε σε βλέπω ρε ρημάδι

Νομίζω ήταν 2008. Εύφορα και εύπορα χρόνια. Ξέρετε αυτή η ανεμελιά που μας χαρακτήριζε και μας κατέστρεψε.
Σαν καλός φοιτητής και εγώ είχα πάει στη λέσχη να «ψευτοφάω».Άλλωστε, φαγητό είναι αυτό που προσφέρουν;(!)
Εκεί μας βρήκε μια κοπέλα, κάτι παραπάνω από ευδιάθετη και καλοσυνάτη. Μας έπιασε την κουβέντα και έπειτα πέρασε στο παρασύνθημα! Χωρίς λοιπόν, καλά- καλά να το καταλάβω βρέθηκα με μια πιστωτική κάρτα. Έτσι από το πουθενά. Αρκούσε το ονοματεπώνυμο, άλλες εποχές τότε! Τότε ήταν όλα εύκολα, ο δανεισμός, οι κάρτες. Εξαρτημένοι από την εύκολη ζωή και ειδικά από το εύκολο χρήμα.
Ο καιρός πέρναγε και όλο και κάπου χρειαζόμουν εύκολο χρήμα. Ανά πάσα ώρα και στιγμή ήταν εκεί και με περίμενε, καρτερικά. Στην αρχή οι δόσεις ήταν γελοίες, τόσο που δεν πήγαινα καν να δώσω την ελάχιστη καταβολή.
Ο τόκος κεφαλαίου, η ετήσια συνδρομή κάρτας, ο τόκος υπερημερίας άρχιζαν να μου γίνονται γνώριμα. Και όταν, λοιπόν, γνωριστήκαμε για τα καλά, άρχισαν και τα τηλέφωνα από τις περιβόητες εταιρίες που καλούν και απειλούν. Σχεδόν μου χάρισαν μια κάρτα, αλλά έπρεπε να καταχρεωθώ για να καταλάβω το ρητό του λαού: «Να προσέχω που βάζω την υπογραφή μου και το.....»
Έλα μου ντε που οι εποχές άλλαξαν. Και κατά ένα περίεργο τρόπο άλλαξε και η συμπεριφορά των τραπεζών. Από κει που έδιναν απλόχερα, τώρα απαιτούν απεγνωσμένα.
Πάνε, λοιπόν, τρεις μήνες από τότε που άνοιξα τον τελευταίο λογαριασμό. Έκτοτε τους αφήνω στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μου δημιουργείται υποσυνείδητα η πεποίθηση ότι όσο δεν ανοίγω τους λογαριασμούς, είναι σαν να μην έχω το χρέος.
Μια υπογραφή τότε, κάνει την καθημερινότητα μου διαφορετική σήμερα. Όχι για τα 800 ευρώ που χρωστάω, δεν είναι δα και κανένα τραγικό ποσό . Αυτό που με επηρεάζει πιο πολύ, πιστέψτε με, είναι ο τρόπος που θα ξεχρεώσω. Και θέλω να ξεχρεώσω, απλά δεν μπορώ να βρω τον τρόπο.
Έως ότου τον βρω, όμως δε σε βλέπω ρε ρημάδι
http://www.aixmi.gr