Υπήρχαν χιλιάδες Έλληνες που πριν από τις εκλογές πίστευαν πως η Ελλάδα καταστρέφεται. Υπάρχει κάποιος τώρα που πιστεύει πως σώθηκε; Πως όλο αυτό το σύστημα των πολιτικών που διαβουλεύεται για να κυβερνήσει το κάνει για τη σωτηρία; Όταν κάποιος βλέπει στον ύπνο του ότι πέφτει στο κενό, ο τρόμος του είναι πραγματικός. Δεν έχει σημασία το ότι αυτό που ζει είναι ένας εφιάλτης.
Την αξιολόγηση μπορεί να την κάνει όταν ξυπνήσει. Μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος έζησε τον τρόμο ενός εφιάλτη. Της Ελλάδας και του ίδιου, φυσικά, που πέφτει στο κενό.
Με βάση αυτό το κακό όνειρο η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες. Είναι η πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του ’60 που η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες όχι με το ζητούμενο κάποιου προσωπικού βολέματος αλλά με αυτό της ίδιας της επιβίωσης. Τη δεκαετία του ’60 το δίλημμα της επιβίωσης ήταν και πάλι έναντι της «Αριστεράς και των συνοδοιπόρων της» που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην πλήρη κομμουνιστοποίηση. Οι κομμουνιστές, σε περίπτωση επικράτησης, θα μας έπαιρναν τα χωράφια, ακόμη και τις γυναίκες.
Στην πρόσφατη, βέβαια, αναμέτρηση, κανένας δεν απειλούσε πως θα μας πάρουν τις γυναίκες, αλλά θα έπρεπε να ζήσουν όλοι την απαξίωση της δραχμής. Αντί της κομμουνιστοποίησης, η δραχμοποίηση. Με βάση αυτό και άλλα διλήμματα, καθόλου ασυνήθιστα στο παιχνίδι της πολιτικής, η χώρα υποτίθεται πως έσωσε το ευρώ και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Παρά την απουσία της Φώφης Γεννηματά, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του Δημήτρη Ρέππα και άλλων πολλών, η χώρα θα καταφέρει να σωθεί. Το πλατύ χαμόγελο σύγχυσης της Ντόρας Μπακογιάννη θα ξαναλάμψει στην ελληνική Βουλή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα προσφέρει τη ρητορεία του στα νέα μέτρα, ο Σαμαράς θα περιγράψει την αναγκαιότητά τους και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα περιγράψει ένα νέο πλαίσιο, προφανώς μετά από διάβασμα. Σωθήκαμε, λοιπόν. Μπορούμε να πάμε για μπάνιο.
Τώρα που σώσαμε το ευρώ πρέπει και να το βρούμε για να πληρώσουμε τους φόρους. Τώρα που έληξε η περίοδος της τρομοκρατίας και η χρησιμότητά της ως πολιτικού εργαλείου, αρχίζει η περίοδος της αντίστροφης τρομοκρατίας. Αυτή που θα ζήσει ο κόσμος. Πού θα βρεθεί το ευρώ, λοιπόν, αγαπητοί αρθρογράφοι, σε μια πολιτική που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως τηρητής των υπογραφών της με τους Ευρωπαίους για ένα χρέος που δεν αποπληρώνεται και μια λιτότητα που δεν τελειώνει;
Πετυχημένα όλα εκείνα τα λεκτικά σχήματα και τα λογοτεχνικά τέρατα για τη δραχμή που θύμιζε Κατοχή και την ηλεκτρική κουζίνα που θα γινόταν καμινέτο ασετυλίνης, αν δεν έβγαιναν οι «ευρωπαϊστές». Οι τόσο ευρωπαϊστές που μοιράζουν όπως πάντα υπουργεία και περιοχές επιρροής συμφερόντων.
Σε λίγες μέρες, όταν θα χαμογελάσουν και στις τελευταίες φωτογραφίες ορκωμοσίας, θα στείλουν τα μπιλιέτα με τα χρέη. Μέτρα 11,5 δισ. ευρώ. Ούτε μια φράση για την πραγματική ανάπτυξη. Μόνο για το ΕΣΠΑ που βαφτίζουν «ανάπτυξη» για να το ξεκοκαλίσουν με άνεση και ασφάλεια. Πού θα βρεθούν, λοιπόν, τα ευρώ, που ευτυχώς δεν έγιναν δραχμές;
Σε αυτήν τη φάση δεν θα υπάρξει καν η δημοσιοποίηση των παλιών σκανδάλων, όπως συνέβαινε πάντα με την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Όλα θα εξελιχθούν ομαλά. Στον Σαμαρά θ’ ανήκει η εξουσία, ο Βενιζέλος θα την νταντεύει ελπίζοντας πως αφού επιβιώσει, θα καταφέρει να τη βιάσει, και ο Κουβέλης θα της κρατά ρομαντικά το χέρι, δηλώνοντας συνεχώς έναν πλατωνικό και καθόλου αμαρτωλό έρωτα.
Έγραψα πριν από μέρες, κι έγινε αντικείμενο κριτικής, πως η κυβέρνηση θα έχει μια ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση, αλλά θ' ακροβατεί πάνω στην κοινωνική. Όχι γιατί οι εκλογές δεν ήταν δημοκρατικές αλλά γιατί είναι δεδομένο πως η κυβερνητική πλειοψηφία σχηματίστηκε και πάνω στον φόβο για την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Από ψήφους που προέρχονται από ανθρώπους που δεν θέλουν το Μνημόνιο.
Εν ολίγοις, μια μνημονιακή κυβέρνηση καλείται να κυβερνήσει μια αντιμνημονιακή χώρα. Όταν, λοιπόν, τώρα που τέλειωσε η τηλεπώληση του προϊόντος, έρθει και ο λογαριασμός, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Ναι, δεν θα υπάρχουν δραχμές, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε σε ευρώ. Και τότε;
Lifo
Την αξιολόγηση μπορεί να την κάνει όταν ξυπνήσει. Μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος έζησε τον τρόμο ενός εφιάλτη. Της Ελλάδας και του ίδιου, φυσικά, που πέφτει στο κενό.
Με βάση αυτό το κακό όνειρο η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες. Είναι η πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του ’60 που η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες όχι με το ζητούμενο κάποιου προσωπικού βολέματος αλλά με αυτό της ίδιας της επιβίωσης. Τη δεκαετία του ’60 το δίλημμα της επιβίωσης ήταν και πάλι έναντι της «Αριστεράς και των συνοδοιπόρων της» που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην πλήρη κομμουνιστοποίηση. Οι κομμουνιστές, σε περίπτωση επικράτησης, θα μας έπαιρναν τα χωράφια, ακόμη και τις γυναίκες.
Στην πρόσφατη, βέβαια, αναμέτρηση, κανένας δεν απειλούσε πως θα μας πάρουν τις γυναίκες, αλλά θα έπρεπε να ζήσουν όλοι την απαξίωση της δραχμής. Αντί της κομμουνιστοποίησης, η δραχμοποίηση. Με βάση αυτό και άλλα διλήμματα, καθόλου ασυνήθιστα στο παιχνίδι της πολιτικής, η χώρα υποτίθεται πως έσωσε το ευρώ και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Παρά την απουσία της Φώφης Γεννηματά, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του Δημήτρη Ρέππα και άλλων πολλών, η χώρα θα καταφέρει να σωθεί. Το πλατύ χαμόγελο σύγχυσης της Ντόρας Μπακογιάννη θα ξαναλάμψει στην ελληνική Βουλή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα προσφέρει τη ρητορεία του στα νέα μέτρα, ο Σαμαράς θα περιγράψει την αναγκαιότητά τους και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα περιγράψει ένα νέο πλαίσιο, προφανώς μετά από διάβασμα. Σωθήκαμε, λοιπόν. Μπορούμε να πάμε για μπάνιο.
Τώρα που σώσαμε το ευρώ πρέπει και να το βρούμε για να πληρώσουμε τους φόρους. Τώρα που έληξε η περίοδος της τρομοκρατίας και η χρησιμότητά της ως πολιτικού εργαλείου, αρχίζει η περίοδος της αντίστροφης τρομοκρατίας. Αυτή που θα ζήσει ο κόσμος. Πού θα βρεθεί το ευρώ, λοιπόν, αγαπητοί αρθρογράφοι, σε μια πολιτική που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως τηρητής των υπογραφών της με τους Ευρωπαίους για ένα χρέος που δεν αποπληρώνεται και μια λιτότητα που δεν τελειώνει;
Πετυχημένα όλα εκείνα τα λεκτικά σχήματα και τα λογοτεχνικά τέρατα για τη δραχμή που θύμιζε Κατοχή και την ηλεκτρική κουζίνα που θα γινόταν καμινέτο ασετυλίνης, αν δεν έβγαιναν οι «ευρωπαϊστές». Οι τόσο ευρωπαϊστές που μοιράζουν όπως πάντα υπουργεία και περιοχές επιρροής συμφερόντων.
Σε λίγες μέρες, όταν θα χαμογελάσουν και στις τελευταίες φωτογραφίες ορκωμοσίας, θα στείλουν τα μπιλιέτα με τα χρέη. Μέτρα 11,5 δισ. ευρώ. Ούτε μια φράση για την πραγματική ανάπτυξη. Μόνο για το ΕΣΠΑ που βαφτίζουν «ανάπτυξη» για να το ξεκοκαλίσουν με άνεση και ασφάλεια. Πού θα βρεθούν, λοιπόν, τα ευρώ, που ευτυχώς δεν έγιναν δραχμές;
Σε αυτήν τη φάση δεν θα υπάρξει καν η δημοσιοποίηση των παλιών σκανδάλων, όπως συνέβαινε πάντα με την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Όλα θα εξελιχθούν ομαλά. Στον Σαμαρά θ’ ανήκει η εξουσία, ο Βενιζέλος θα την νταντεύει ελπίζοντας πως αφού επιβιώσει, θα καταφέρει να τη βιάσει, και ο Κουβέλης θα της κρατά ρομαντικά το χέρι, δηλώνοντας συνεχώς έναν πλατωνικό και καθόλου αμαρτωλό έρωτα.
Έγραψα πριν από μέρες, κι έγινε αντικείμενο κριτικής, πως η κυβέρνηση θα έχει μια ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση, αλλά θ' ακροβατεί πάνω στην κοινωνική. Όχι γιατί οι εκλογές δεν ήταν δημοκρατικές αλλά γιατί είναι δεδομένο πως η κυβερνητική πλειοψηφία σχηματίστηκε και πάνω στον φόβο για την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Από ψήφους που προέρχονται από ανθρώπους που δεν θέλουν το Μνημόνιο.
Εν ολίγοις, μια μνημονιακή κυβέρνηση καλείται να κυβερνήσει μια αντιμνημονιακή χώρα. Όταν, λοιπόν, τώρα που τέλειωσε η τηλεπώληση του προϊόντος, έρθει και ο λογαριασμός, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Ναι, δεν θα υπάρχουν δραχμές, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε σε ευρώ. Και τότε;
Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου