Ο Μόντι έδειξε τον δρόμο της σωτηρίας. Θα τον πάρουμε;

Ο Μάριο Μόντι ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ιταλίας το Νοέμβριο του 2011 εν μέσω αναταραχής. Εκκλήθη να αναλάβει το τιμόνι ενώ η χώρα του είχε ήδη περάσει στη δίνη της κρίσης. Και προσπάθησε να εκτελέσει τις οδηγίες κατά γράμμα. Έκανε μεταρρυθμίσεις παντού, με πιο πρόσφατη αυτή για τα εργασιακά. Έπεισε τους πολιτικούς να του παραχωρήσουν εξουσία μέχρι το τέλος της τετραετίας, έπεισε τους Ιταλούς να κάνουν θυσίες , έπεισε τους επιχειρηματίες να περιμένουν την ανάκαμψη και τα συνδικάτα να αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό την κρίση. Παρά το γεγονός ότι τα έκανε όλα σύμφωνα με την κυρίαρχη συνταγή στην ΕΕ, που φέρει την υπογραφή της Γερμανίας για να μην ξεχνιόμαστε, το κόστος δανεισμού της Ιταλίας δεν πέφτει.
Ο Μόντι κατάλαβε γρήγορα πως η Ιταλία δεν έχει χρόνο. Τον βοήθησαν και οι δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι και ο ίδιος δεν έχει χρόνο στην πρωθυπουργία της Ιταλίας. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μποκόνι είχε από τα ακαδημαϊκά του χρόνια εντρυφήσει σε μια άλλη συνταγή. Γνώστης των πρακτικών των Τραπεζών, θιασώτης της Ανάπτυξης με γενναία χρηματοδότηση την περίοδο της κρίσης, δεν θεώρησε ποτέ σωστή τη γερμανική συνταγή της σιδηράς πειθαρχίας, που η πραγματικότητα άλλωστε έδειξε ότι έχει αποτύχει.
Το βράδυ της Πέμπτης ο Μάριο Μόντι έκανε ένα βήμα παραπέρα. Εξελίχθηκε σε ηγέτη των πονεμένων Νότιων που δεν βλέπουν φως παρά μόνο δάκρυα και θυσίες. Είπε ξεκάθαρα ότι δεν φεύγει από το κτίριο του Συμβουλίου εάν δεν υπάρξει λύση για το κόστος δανεισμού της Ιταλίας. Προειδοποίησε ότι δεν θα ολοκληρωθεί η Σύνοδος και άρα η Ιταλία θα πάρει μαζί της την Ευρωζώνη.
Δεν ξέρω αν ο 69χρόνος πρωθυπουργός της Ιταλίας, με τις θεαματικές φυσικές αντοχές ,είχε στο νου του τον Σαμψών όταν απείλησε ότι μαζί με την Ιταλία θα τελειώσει η Ευρωζώνη. Κατάλαβα, όμως, ότι η διαπραγμάτευση όταν γίνεται με σοβαρά όπλα και ακόμη πιο σοβαρούς ανθρώπους έχει αποτέλεσμα.
Η πίεση μιας μεγάλης χώρας, που έχει εξαγωγικό προσανατολισμό, πολύπλευρη παραγωγική βάση αλλά και διαθρωτικά προβλήματα που παλεύει να αντιμετωπίσει, δεν επέτρεψε στη Γερμανία να εξαντλήσει το χρόνο και να αφήσει το πρωί της Δευτέρας τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης στο έλεος των κερδοσκόπων. Ο Μόντι κέρδισε την παρτίδα στο όνομα των λαών που παλεύουν να κρατήσουν τη ζωή που κέρδισαν με τον κόπο τους. Και το κέρδισε προβάλλοντας τον κανόνα ότι η συνύπαρξη στην Ευρωζώνη περιλαμβάνει υποχρεώσεις που, όταν τηρηθούν, οδηγούν στην απαίτηση της αλληλεγγύης. Αν κάτι μας λέει αυτό. Διότι η μέχρι τώρα δική μας εκδοχή ήταν η αναβολή των υποχρεώσεων και η απαίτηση της αλληλεγγύης με τον τσαμπουκά. Και όλη αυτή η στάση μας οδήγησε σε ρόλο παρία. Ο πρωταγωνιστής Μάριο Μόντι δείχνει το δρόμο για να περάσουμε ξανά, παρά τα προβλήματα μας, στην πρώτη ταχύτητα του πολιτισμένου κόσμου.