Κι αλήθεια είναι πως ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα για το λιντσάρισμα, όποιων και όσων επιλεγούν για τράγοι της αποπομπής.
Το παρελθόν είναι αυτό που σήμερα καταγγέλλεται ως φαύλο, διεφθαρμένο, ανεπίκαιρο με τις οράσεις της εποχής.
Όμως ήταν και τα χρόνια της αυτονόητης αύξησης εισοδημάτων, της αηφόρου χιμαιρικής ευημερίας, της σχεδόν βεβαιότητας πως τα πράγματα είναι καλά και θα πάνε ακόμη καλύτερα.
Γιατί γκρινιάζαμε και τότε;
Ακούω κάτι συνδικαλιστές στα παράθυρα να ζητάν αγριεμένοι τα “δίκια” που τάχα εκπροσωπούν.
Και πριν δέκα χρόνια τα ίδια ζήταγαν και σήμερα μιλιά για το αν τότε ή τώρα είχαν “δίκιο”.
Εκτός κι αν το να ζητάς είναι επάγγελμα κι οι συνδικαλιστές είναι οι μάστορες του είδους.
Ακούω πολιτικούς, τους περισσότερους, να συντάσσονται προεκλογικά με τις ίδιες επωδούς. Αυτοδυναμία, πρώτο κόμμα, τσακίστε τα αντιλαϊκά συμφέροντα.
Πρόχειρες δεν έχω τις εφημερίδες του 2000 αλλά τα συνθήματα τα θυμάμαι. Ίδια.
Ζητούν συγνώμη, μιλούν για ελπίδα, αλλά διεκδικούν τα ίδια. Και με τα ίδια λόγια!
Ξέρουμε πια τη δυστυχία. Της φτώχειας και της στεγνής καρδιάς.
Αυτό που ακούγαμε σαν προϊστορικά βάσανα των πολέμων και των παλιών, γίνονται εικόνες στους δρόμους, στο σπίτι, στο γυαλί. Οι αφηγήσεις γίνονται βιώματα.
Δύσκολα να δεις μέλλον. Και να κοιτάξεις παιδιά. Εκεί στεγνώνεις.
Η καταστροφή σε τι μας ωφέλησε;
Ή μήπως δεν τέλειωσε κι είναι ακόμη νωρίς για να το σκεφτούμε;
Στα ζόρια τα μεγάλα, οι άνθρωποι στριμώχνονται, ενώνονται.
Νοσταλγούν τα χαμένα, μοιρολογούν τα εξωραϊσμένα παλιά κάλλη και πλούτη.
Μοιράζονται τις αναμνήσεις αλλά και ξεδιπλώνουν γέφυρες αλληλοβοήθειας.
Από την αλληλεγγύη ξεκινά η ελπίδα.
Στην καταστροφή οι άνθρωποι γνωρίζονται. Ξανασυστήνονται. Γίνονται γείτονες, διπλανοί.
Έχουν να μοιραστούν πόνο, να νοσταλγήσουν μεγαλεία, να καταραστούν φταίχτες, να ξορκίσουν για να προχωρήσουν.
Η κοινή στάση, το κοινό παρελθόν είναι η μαγιά για να ξαναχτίσουμε.
Η ανάπτυξη δεν είναι λέξεις σε χαρτί εφημερίδας. Η παραγωγή είναι θέμα απόφασης να ζήσεις, να ξαναπάρεις ρίσκο. Το ρίσκο να επενδύσεις, να πιστέψεις, να εμπιστευθείς, να αγαπήσεις. Να είσαι μαζί, στο αδιόρατο δίχτυ του κοινού συμφέροντος, όσο κι αν βλέπεις πρώτα τη δική σου επιβίωση.
Τα υπόλοιπα είναι αριθμοί. Τους ξέρουμε, τους θέλουμε, αλλά ποτέ η λογική δεν έχτισε ανάσταση.
Από το παρελθόν είμαστε πρόσφυγες. Αν το πιστέψουμε, αν το συνειδητοποιήσουμε, είναι το πρώτο βήμα για να βρούμε καινούργια πατρίδα. Κοινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου